Μια ταινία του ελληνοαμερικανού Κ. Παπανικολάου με μαγευτικά πλάνα, σαφή και σφαιρική προσέγγιση στα προβλήματα του ορεινού τουρισμού στην χώρα μας
CP: «Δεν ξέρω αν τιμωρήθηκα όπως ο Τάνταλος που πήγε να κλέψει την Αμβροσία από τον Όλυμπο, αλλά άξιζε το ταξίδι»
Το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης φιλοξένησε το βράδυ της Δευτέρας μια ιδιαίτερη εκδήλωση. Η χαρτογραφική εταιρία ROUTE maps του Ξανθιώτη Ηλία Γερμαντζίδη, εκδότη του πεζοπορικού χάρτη του Ολύμπου, διοργάνωσε την προβολή της ταινίας Frozen Ambrosia του διάσημου Ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη αθλημάτων δράσης Κωνσταντίνου Παπανικολάου (CP), που αναδεικνύει τη χειμερινή πλευρά της Ελλάδας. Η εκδήλωση ξεκίνησε με την ταινία μικρού μήκους Ski Ladahk του Μιχάλη Στύλλα. Παρόντες στην κατάμεστη αίθουσα του Ιδρύματος όλοι σχεδόν οι ασχολούμενοι με το σκι, την ορειβασία και τα βουνά γενικότερα, όπως ο πρόεδρος του ΕΟΣ Ξάνθης Γιάννης Χαραλαμπίδης, ο ορειβάτης Αλέξανδρος Μπουγιουκλού, ο πρ. πρόεδρος του Κυνηγετικού Συλλόγου Θανάσης Καραθανάσης και πολλοί λάτρεις του βουνού και της φύσης.
Δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω όταν άρχισε η προβολή της ταινίας Frozen Ambrosia (Παγωμένη Αμβροσία). Ωραία πλάνα από τα βουνά μας; Την κατάσταση των χιονοδρομικών κέντρων; Συνομιλίες με ανθρώπους του χώρου και ένα ντοκιμαντέρ για τα κακώς κείμενα; Όσο η ταινία προχωρούσε, απλή, σαφής, συναισθηματική, βασισμένη σε ένα όνειρο και μια επιθυμία του σκηνοθέτη σε παρέσερνε και σε ενθουσίαζε. Ήταν όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα. Κι αυτό έγινε κυρίως γιατί ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου μοιράστηκε μαζί μας μια αλήθεια.
Ποιος είναι ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου
Ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου τα τελευταία 15 χρόνια ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο καταγράφοντας με την κάμερά του όλες αυτές τις απίθανες σκηνές επαγγελματιών σκιέρ που πετούν με τα σκι τους πάνω από χιονισμένες πλαγιές, που κάνουν εκπληκτικά σλάλομ και διαγράφουν στη λευκή τους πορεία φιδογυριστούς διαδρόμους. Δηλαδή είναι διάσημος σκηνοθέτης αθλημάτων δράσης, περιοδεύοντας σε όλο τον κόσμο και δημιουργώντας ταινίες για μεγάλες εταιρείες όπως η Oakley και η Red Bull. Ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου ή για συντομία CP όπως γράφει ο ίδιος, είχε ένα όνειρο: να αναδείξει τη μαγεία των ελληνικών χιονισμένων βουνών, να στρέψει το βλέμμα όλων στη χειμερινή ελληνική φύση και να πείσει μέσα από την ταινία του Frozen Ambrosia ότι η Ελλάδα δεν έχει μόνο ελληνικά νησιά, ήλιο, θάλασσα κι ό,τι άλλο συνειρμικά έρχεται στο μυαλό. Η Ελλάδα έχει βουνά, έχει ανθρώπους που τα αγαπούν, ομάδες που τα περπατούν, που κάνουν καθημερινά αναβάσεις, που γλυστρούν με τα σκι ή τις σανίδες τους πάνω στο αφράτο χιόνι.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα της ταινίας
Η ταινία δεν προέκυψε τυχαία. Με το ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα αναπαράχθηκαν ψευδείς ειδήσεις για την Ελλάδα με τρομακτική ευκολία στο εξωτερικό μέσα από ξένα ΜΜΕ και διαμορφώθηκε μια διαστρεβλωμένη άποψη για τους Έλληνες σε πολλούς. Έτσι, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η ελληνική οικονομική κρίση οφείλεται στο γεγονός ότι οι Έλληνες είμαστε “τεμπέληδες”. Όλα αυτά τα δημοσιεύματα, η αστάθεια στη χώρα και το γεγονός ότι η Ελλάδα μοιάζει ασήμαντη και ανοχύρωτη μπροστά στα όσα συμβαίνουν, έκαναν τον CP να θυμώσει. Αυτή ήταν και η αφορμή για να ξεκινήσει την ανάβασή του στο βουνό και να αρχίσει να μαγνητοσκοπεί. Αλλά όταν ο άνθρωπος ανεβαίνει ένα βουνό, ακόμα κι αν πιστεύει ότι παλεύει με τη Φύση, στην πραγματικότητα δεν παλεύει παρά με τον ίδιο του τον εαυτό, με τις αμφιβολίες του, τις πεποιθήσεις του και τις βεβαιότητές του.
Ξεκινώντας με το μαρτύριο του Τάνταλου
Η ταινία ξεκινάει με τον μύθο του Τάνταλου από την ελληνική μυθολογία. Για όσους δεν θυμούνται να πούμε ότι ο Τάνταλος ήταν ένας από τους πιο διάσημους ‘’βαρυποινίτες’’ της μυθολογίας. Επειδή οι θεοί του Ολύμπου τον έκαναν ομοτράπεζό τους, κυριευμένος από απληστία έκλεψε το νέκταρ και την αμβροσία μεταφέροντάς τα στo ανάκτορό του. Παράλληλα προσπάθησε να μεταδώσει μυστικά των θεών στους ανθρώπους. Οι θεοί τον έριξαν στον κάτω κόσμο, όπου τον κρέμασαν σ’ ένα δέντρο, του οποίου τους καρπούς δεν μπορούσε να γευτεί γιατί απομακρύνονταν μόλις πήγαινε να τους πιάσει, όπως και το νερό. Γι’ αυτό και έμεινε ως αιώνια διψασμένος και πεινασμένος. Κάπως έτσι ξεκινά και η ταινία, με φανταστικά πλάνα από τις πλαγιές του Ολύμπου και από αυτούς που προσπαθούν να κάνουν ανάβαση στις υψηλότερες κορυφές της Ελλάδας για να κάνουν κατάβαση με σκι. O CP με τη δύναμη της εικόνας προωθεί την ιδέα ότι μπορεί να αναπτυχτεί ο χειμερινός τουρισμός στην Ελλάδα, αναδεικνύει τη μαγεία των ελληνικών βουνών, κάνει γνωστό σε όλον τον κόσμο ότι η Ελλάδα έχει πολλά χιονισμένα βουνά και μπορεί κάλλιστα να γίνει ένας από τους καλύτερους χειμερινούς προορισμούς.
Επιστρέφοντας στην πεζή πραγματικότητα
Μετά την μαγεία του βουνού ο CP προσγειώθηκε στην πεζή πραγματικότητα. Διαπίστωσε τις άπειρες ελλείψεις, την υποτυπώδη υποδομή, την ανεπαρκή ασφάλεια και τις ομάδες διάσωσης, το ελάχιστο προσωπικό, τα άδεια χιονοδρομικά. Οι περισσότεροι που ρωτήθηκαν θεωρούν ως αιτία την οικονομική κρίση που ταλανίζει εδώ και μερικά χρόνια την Ελλάδα. Θίγει όμως και την βαθειά ριζωμένη νοοτροπία ότι όταν κάτι πάει στραβά, θα εμφανιστεί ο από μηχανής θεός και θα σώσει την κατάσταση. Γι’ αυτό και ο γνωστός ορειβάτης Γιώργος Ροκκάς λέει ξεκάθαρα στην ταινία: «Στην Ελλάδα έχουμε από τα αρχαία χρόνια το ρητό: Συν Αθηνά και χείρα κίνει”. Πολλά ελληνικά βουνά, με κυρίαρχο τον Όλυμπο, και πολλοί λάτρεις τους παρελαύνουν στην ταινία και δείχνουν ότι χρειάζονται καθημερινά βήματα, υπομονή και επιμονή για να γίνει οδηγηθεί κάτι στην κορυφή.
Η ανθρώπινη ιστορία και ο νέος Τάνταλος
Με σύντομα στιγμιότυπα της ελληνικής πραγματικότητας περιγράφει με δυνατό τρόπο πώς έχει μαραζώσει η Ελλάδα. Εκεί όμως που έρχεται η ανατροπή είναι με την καταγραφή του σπάνιου προβλήματος υγείας του CP και πώς το διαχειρίστηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Αφήνει ένα ανοιχτό ερώτημα για το αν τιμωρήθηκε τελικά κι αυτός όπως ο Τάνταλος που έκλεψε την Αμβροσία των θεών του Ολύμπου. Ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου κατάφερε πάντως κάτι που δεν έχουμε δει ακόμη, δημιουργώντας ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ για το σκι στην Ελλάδα. Μια υπέροχη προβολή για το ορειβατικό σκι και τις προοπτικές ανάπτυξης του χειμερινού τουρισμού στη χώρα μας με τρόπο διασκεδαστικό, δυνατό, αληθινό, συναισθηματικό αλλά και γεμάτο δράση. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τα βουνά, υπάρχει και ελπίδα η Ελλάδα να γίνει χειμερινός προορισμός.
ΧΑΡΗΣ ΔΙΑΦΩΝΙΔΗΣ
