Οι διαβεβαιώσεις τόσο από υπουργικά χείλη (νυν και πρώην) όσο και από κορυφαία στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης ότι το πρόβλημά τους λύθηκε ή ότι «τακτοποιήθηκαν», πάμπολλες. Θυμίζουν δε τα λόγια πολιτικάντηδων παλαιότερων (;) εποχών, όταν τα προβλήματα των πολιτών «λύνονταν» από εβδομάδα σε εβδομάδα.
Κάπως έτσι φαίνεται να πηγαίνουν τα πράγματα και για τους (πρώην πλέον…) εργαζόμενους των (πρώην επίσης…) συνεταιριστικών εργοστασίων Σ.Ε.Β.Α.Θ. και Σ.Ε.Π.Ε.Κ. Παρά τα «χαρμόσυνα νέα» που ακούγονται για το πρόβλημά τους από τις αρχές του χρόνου που διανύουμε, περί τοποθέτησής τους είτε σε υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (βλέπε Ε.Α.Π.Α.Ξ.), για όσους χρειάζονται ένα μικρό αριθμό ενσήμων για να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, είτε στις υπηρεσίες της Περιφέρειας Α.Μ.Θ., όσον αφορά τους υπόλοιπους ενενήντα περίπου, τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι τελικά τόσο εύκολα. Η οριστική «αποκατάσταση» η οποία τους είχε υποσχεθεί ότι εξασφαλίστηκε μέσω της σχετικής τροπολογίας η οποία ψηφίστηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, μοιάζει ακόμη μακρινό όνειρο για τους εργαζόμενους.
Το εμπόδιο πλέον στο οποίο, από τον περασμένο Μάρτιο, φαίνεται να έχει «κολλήσει» η διαδικασία ένταξής τους στις παραπάνω υπηρεσίες, είναι οι υπογραφές των συναρμόδιων υπουργών Οικονομικών (κυρίως), Εσωτερικών και Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Ένας «σκόπελος» του οποίου η υπέρβαση αναβάλλεται από εβδομάδα σε εβδομάδα και από μήνα σε μήνα.
Μιλώντας με πρώην εργαζομένους των δύο πρώην εργοστασίων, πέρα από την δικαιολογημένη τους ανησυχία για το γεγονός ότι διανύουν τον τέταρτο μήνα από τότε που χαρακτηρίστηκαν και επίσημα ως άνεργοι, είναι και ο κίνδυνος για ένα σημαντικό μέρος από αυτούς να μην μπορέσουν να θεμελιώσουν έγκαιρα συνταξιοδοτικό δικαίωμα λόγω της καθυστέρησης που παρατηρείται στην υπογραφή της συγκεκριμένης απόφασης από την προαναφερθείσα διυπουργική. Πιο συγκεκριμένα, το πρόβλημα αφορά κυρίως τους 29 εργαζόμενους οι οποίοι βρίσκονται πολύ κοντά στο να συνταξιοδοτηθούν με την συμπλήρωση εικοσιπενταετίας, κάτι που για να γίνει «θα πρέπει να έχουν τα απαραίτητα ένσημα μέχρι το τέλος του 2010», όπως μας ενημερώνει και των μέλος του Δ.Σ. του σωματείου των εργαζομένων, κ. Χαράλαμπος Χρυσοχοϊδης. Όμως οι αλλεπάλληλες καθυστερήσεις στο να «πέσουν» οι υπουργικές υπογραφές κάνουν τους πρώην εργαζόμενους να κάνουν «μαύρες σκέψεις» για το συγκεκριμένο ενδεχόμενο. Όπως χαρακτηριστικά μας δήλωσε πρώην εργαζόμενος που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του «το άγχος και η ψυχολογική φθορά που περνούμε καθημερινά από αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να περιγραφεί. Ευτυχώς που υπήρξε και η καταβολή των αποζημιώσεων σε όσους από εμάς είμαστε στα όρια της συνταξιοδότησης γιατί δεν θα πρέπει κανείς να ξεχνά ότι είμαστε άνεργοι από τις 16 Ιανουαρίου αλλά χωρίς να δικαιούμαστε επίδομα ανεργίας. Το μεγάλο βάσανο και φόβος μας όμως είναι η συνταξιοδότηση και ο κίνδυνος αυτή να χαθεί από τις συνεχιζόμενες καθυστερήσεις στο να μπουν οι υπογραφές που χρειάζονται από τους υπουργούς».
Δεδομένου ότι οι καθυστερήσεις και οι ολιγωρίες ποτέ δεν έλειψαν αλλά αντιθέτως χαρακτήρισαν την πορεία των δύο εργοστασίων όσο αυτά λειτουργούσαν, με τελικούς χαμένους τους ίδιους τους εργαζόμενους αλλά και συνολικά την κοινωνία και την οικονομία της Ξάνθης, ελπίζουμε να μην χρειαστεί να προστεθεί ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των χαμένων ευκαιριών αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα…
Γιώργος Συληγαρδάκης
syligardakisg@yahoo.gr
