«Δεν έχουμε ζωή»!

Χαμιντέ Μουράτογλου : Γεννήθηκε πριν 42 χρόνια στα Μελοίβια. Μητρικό χάδι δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Ορφάνεψε στα 8 της και μεγάλωσε με συγγενείς της στη Γλαύκη. Γνώρισε όμως από παιδί τη σκληρή δουλειά! Από μικρή στα καπνοχώραφα και μετά καθαρίστρια. Ένα δημοτικό πρόλαβε να βγάλει και μετά παντρεύτηκε. Ο άντρας της οικοδόμος δούλευε στην Αθήνα. Γέννησε τρία παιδιά τον Σαλί, τον Τζουνέ και τη Φατμέ. Εδώ και 23 χρόνια μένει στην Αθήνα σ’ ένα μικρό διαμέρισμα κοντά στην πλατεία Βάθης. Ονειρεύεται όμως να γυρίσει στο χωριό της, τη Γλαύκη. Νοσταλγεί τον βουνίσιο αέρα του, την μυρουδιά του χώματος που τόσο γνώριμη της είναι, πονά όμως για τις γυναίκες του χωριού της για τη ζωή που ζουν. Θέλει να βοηθήσει. Γι’ αυτό και σπάει τον νόμο τη ς σιωπής που έχει επιβάλλει η κλειστή αυτή κοινωνία στα μέλη της και μιλά! Μιλά γι’ αυτές και απευθύνει έκκληση στους φορείς μιας οργανωμένης πολιτείας να τις βοηθήσουν!
«Οι γυναίκες στα χωριά μας δεν έχουν ζωή!»
Η κα Χαμιντέ περιγράφει την εικόνα της ζωής των γυναικών στα πομακοχώρια, την εικόνα και της δικής ζωής μέχρι ένα χρονικό διάστημα και η φωνή της ραγίζει…από τον πόνο που προκαλεί η συνειδητοποίηση ότι τίποτε δεν άλλαξε τόσα χρόνια από τότε που εκείνη ήταν μικρό κορίτσι. Όλα λειτουργούν απαρέγκλιτα, νομοτελειακά στη βάση ενός αξιακού συστήματος που έχει ως θύματα τις γυναίκες, θέτοντάς τες στο περιθώριο, καταδικάζοντάς τες στην αμορφωσιά, συντηρώντας το φόβο και επιβάλλοντας τον νόμο της σιωπής που τις στερεί οποιαδήποτε δυνατότητα να απεγκλωβιστούν απ’ αυτά. Γυναίκες που κλαίνε κρυφά γιατί κακοποιήθηκαν απ’ τους άνδρες τους, που πνίγουν το λυγμό από φόβο μη στιγματιστούν αν μιλήσουν, μόνες και αβοήθητες καταφεύγουν σε ψυχοφάρμακα για ν’ αντέξουν…ν’ αντέξουν που μένουν μόνες γιατί οι άντρες τους φεύγουν στη Γερμανία, στα καράβια , στο Πέραμα για δουλειά και μένουν αυτές να μεγαλώσουν τα παιδιά τους καλλιεργώντας τα λιγοστά καπνοχώραφα, ν’ αντέξουν την πεθερά τους που τις περισσότερες φορές μετατρέπεται σε πεθερά δυνάστη, χρησιμοποιεί μια δανεική εξουσία για να εκδικηθεί κι αυτή για τη δική της στερημένη, τη δική της χαμένη ζωή!
«Όλα ξεκινούν απ’ την εκπαίδευση. Το δημοτικό είναι μειονοτικό δεν μαθαίνουν ελληνικά… Τα μαθηματικά τα κάνουν στα τούρκικα. Δεν παίρνουν βάσεις. Οι περισσότερες δεν μπορούν να προχωρήσουν στο γυμνάσιο. Ελληνικά δεν ξέρουν, μιλούν μόνο πομάκικα. Απευθύνθηκα στο υπουργείο Παιδείας στην τότε υπουργό κα Γιαννάκου για να βοηθήσει αυτά τα κορίτσι …Δεν έγινε τίποτε»!
Ζουν με ψυχοφάρμακα…
Κορίτσια που η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη και αυτές αβοήθητες αφήνονται στη μοίρα τους. Παντρεύονται στα 14 τους για να γλιτώσουν την καταπίεση των γονιών και ανοίγουν τον κύκλο μια άλλης δυναστείας: «Η ζωή για τη γυναίκα στα χωριά μας είναι φρικτή. Ζει με το φόβο μην την αφήσει ο άντρας της. Οι άντρες φεύγουν στην Γερμανία. Και η γυναίκα μένει με το παιδί . Όλες αυτές οι γυναίκες έχουν καταλήξει στα ψυχοφάρμακα Υπάρχουν βιασμοί αλλά δεν βγαίνουν προς τα έξω Μαραζώνουν οι γυναίκες, κακοποιούνται , υπάρχουν πολλές αυτοκτονίες. Δεν έχουν που να απευθυνθούν αναγκάζονται να κάνουν ότι θέλει η πεθερά και ο πεθερός, όταν φεύγει ο άντρας η γυναίκα πρέπει να είναι με την πεθερά. Η γυναίκα είναι δούλα. Πρέπει να υπηρετεί τους πάντες».
Μας πούλησε η Γκιουλ Καραχασάν
Η κα Χαμιντέ είναι καταπέλτης: « Η κα Καραχασάν μας πούλησε…πιστέψαμε σ’ αυτή…ότι θα βοηθήσει τις γυναίκες είναι και δικηγόρος…όμως μας πούλησε! Άλλά έλεγε τότε άλλα κάνει τώρα…Πήγε με τους Τούρκους. Δεν της έχουμε εμπιστοσύνη».
Βοηθείστε μας…
Έκκληση απευθύνει η κα Χαμιντέ έκκληση για βοήθεια από την πολιτεία από φορείς και από συλλόγους. Μέσα από προγράμματα, να δοθούν κίνητρα να γίνουν σεμινάρια με ψυχολόγους, να μπορέσουν οι γυναίκες να μιλήσουν να πουν τα προβλήματά τους να βοηθηθούν: «Θέλω να γίνει πιο ανθρώπινη η ζωή των γυναικών. Γι’ αυτό μιλάω…και με απειλούν! Έχω μιλήσει για τη ζωή μας και σε διεθνή φόρα. Θέλω να τις βοηθήσω! Πρέπει η πολιτεία να τις βοηθήσει! Να γίνονται σεμινάρια να περνούν ψυχολόγοι να μιλούν στις γυναίκες, να τους δίνουν όμως κίνητρα γιατί διαφορετικά δεν τις αφήνουν οι οικογένειές τους».
Η κα Χαμιντέ Μουράτογλου: Μια Πομάκα που κραυγάζει για βοήθεια! Μια γυναίκα που η ίδια πήρε τη ζωή στα χέρια της …ξέφυγε από την μοίρα της, σπουδάζει την κόρη (είναι στο τμήμα ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών) δίνοντάς της την ευκαιρία για μια αλλιώτικη ζωή. Μια γυναίκα που βγαίνει μπροστά για να βοηθήσει και τις άλλες γυναίκες της κοινωνίας της.
Το «Ε» ενώνει τη φωνή του με την κα Χαμιντέ και καλεί τους φορείς, καλεί τους συλλόγους γυναικών, τα όργανα της πολιτείας: «Βοηθήστε τις γυναίκες στα πομακοχώρια»!
Μαριαννα Ξανθοπούλου
Marianaxan@yahoo.gr