Ζούμε απίστευτες ημέρες. Ειλικρινά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα μας επιφύλασσε αυτή η προεκλογική περίοδος. Πολιτικά πρόσωπα αποκαθηλώνονται και απομυθοποιούνται, ιδεολογίες ευτελίζονται και μεταλλάσσονται, τα κόμματα ελαστικοποιούνται – μετεξελίσσονται, αρχές καταπατούνται, τα ήθη χαλαρώνουν και οι πολίτες ζούνε τις συνέπειες του ξυπνήματος από ένα όνειρο που εξελίσσεται σε ιλαροτραγωδία και εφιάλτη.
Η λέξη συναλλαγή, όχι απαραίτητα με απτό χειροπιαστό αντάλλαγμα, αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα των πολιτικών ζυμώσεων που διαμορφώνονται κάτω από το ασφυκτικό πλαίσιο που επιβάλλουν οι ζοφερές οικονομικές συνθήκες και ο ξένος παράγοντας που άκομψα στην αρχή, απροκάλυπτα στην συνέχεια, επιχειρεί να έχει λόγο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Η Γκερέκου και ο Οικονόμου στην ΝΔ, η Γιαταγάνα (παρολίγον) και η Μακρή στο ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνουν ένα σκηνικό ολίγον ποδοσφαιρικό, αλλά μήπως η πολιτική ζωή του τόπου δεν ποδοσφαιροποιήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια με τα αλλεπάλληλα πήγαινε έλα προσώπων από κόμμα σε κόμμα; Συναλλαγή δεν ήταν και η ανίερη «συμφωνία» των κομμάτων που καταψήφισαν τον Σταύρο Δήμα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν η κοινή γνώμη στην πλειοψηφία της δεν ήθελε εκλογές; ΔΗΜΑΡ – ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησαν να συνεργαστούν  και άρχισαν τα προξενιά προσώπων. Είχε ήδη ξεκινήσει η απορρόφηση βουλευτών του ΛΑΟΣ από την ΝΔ, ώσπου επανέκαμψε και ο ΓΑΠ για να ολοκληρώσει την παράσταση του παραλόγου, και να μεγαλώσει την παραζάλη μας. Αυτά που ζούμε τώρα είναι τελείως κοσμογονικά και σηματοδοτούν μια νέα εποχή όπου το προσωπικό και ατομικό συμφέρον θα διαμορφώνει φανερά και απροκάλυπτα πλέον, αυτό που έως τώρα κρυβόταν στο παρασκήνιο: Το νέο πολιτικό προσωπικό, την νέα πολιτική σκηνή, τα νέα ήθη και έθιμα στην πολιτική ζωή του τόπου μας.
Ποιος θα το φανταζόταν ότι ο Καμμένος θα συνεργαζόταν με τον Τσίπρα, ότι βουλευτές που εκλέχτηκαν με το ΠΑΣΟΚ ή την ΔΗΜΑΡ, θα εντάσσονταν στην ΝΔ.
Δεν είμαι από αυτούς που θα «χαϊκαλίσω» (νέος όρος από το Χαικάληςgate που βιώσαμε προσφάτως) φαντασιωνόμενος εκατομμύρια ευρώ αλλά θα προσπαθήσω να δεχτώ τα τεκταινόμενα νηφάλια και ίσως και με κάποια ανακούφιση, αντιλαμβανόμενος ότι η ώρα που η συνείδηση ότι «πήραμε την ζωή μας λάθος» είναι κοντά, πλέον. Έφθασε.
Ζήσαμε τον άκρατο κομματικό φανατισμό, τα πράσινα και γαλάζια καφενεία, τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό που έγινε κοινοβουλευτική δικτατορία, την ηγεμονία των Καραμανλικών, των Παπανδρεϊκών, των Μητσοτακικών, κ.ο.κ και καταλήξαμε στο Ποτάμι, στο διχασμένο και διπλό ΠΑΣΟΚ, στους ΑΝΕΛ, στην συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, και συνεχίζουμε ακάθεκτοι να ζήσουμε και άλλα παρόμοια, ζαλισμένοι και συγχυσμένοι. Κρίσιμο το σταυροδρόμι της 25/1, καθώς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε επιτέλους τι θέλουμε. Θέλουμε μια επανάληψη του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, των κρατικοποιημένων Τραπεζών, της άκρατης δημοσιοϋπαλληλοποίησης του εργατικού δυναμικού, ή την επανάληψη των νεοφιλελεύθερων αστοχιών και των σοσιαλιστικών πειραματισμών που οδήγησαν σε σκάνδαλα και κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος; θέλουμε μια επανάληψη της ίδιας αποτυχημένης συνταγής των δεινοσαύρων της πολιτικής σκηνής (δεξιών και αριστερών) ή μια ριζική ανανέωση;
Για να κοιτάξουμε λίγο στον καθρέπτη, τι ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε; Θέλουμε να έχουμε μόνο δημόσια πανεπιστήμια, να φωνάζουμε ως αριστεροί για την δημόσια παιδεία και την ίδια ώρα να στέλνουμε τα παιδιά μας στα ακριβά ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού; Θέλουμε να παλεύουμε για την δημόσια υγεία, αλλά όταν είναι για τον εαυτό μας να τρέχουμε στα ακριβά νοσοκομεία του εξωτερικού για ασφάλεια; Θέλουμε να έχουμε αγρότες με επιδοτήσεις και Πόρσε Καγιέν, δημοσίους υπαλλήλους με μισθούς χιλιάδων ευρώ, θέλουμε κοστούμια Αρμάνι και χιονοδρομικά κέντρα για εμάς, αλλά χωματερές για τους άλλους; Θέλουμε να επιμένουμε να μην έχουμε ανακύκλωση, να πετάμε το μπουκάλι και την γόπα από το παράθυρο της Μερσεντές μας και να κάνουμε όλο τον χρόνο διακοπές; Θέλουμε να φορολογούνται οι άλλοι αλλά να φοροδιαφεύγουμε εμείς; Θέλουμε να μας δανείζουν οι κουτόφραγκοι Ευρωπαίοι αλλά να μην πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας;
Τι ακριβώς θέλουμε; Ας το αποφασίσουμε.
Η ωριμότητα μας κρίνεται τώρα. Τώρα πια δεν έχουμε άλλοθι, δεν έχουμε δικαιολογίες. Πέντε χρόνια ύφεσης, θυσιών, αιματηρών κόπων και προσπαθειών και σαράντα μεταπολίτευσης, δεν πρέπει να πάνε χαμένα. Ας ξεκολλήσουμε από πρόσωπα και ας προσπαθήσουμε να δώσουμε αξία σε ιδέες και ιδανικά που μπορούν να μας οδηγήσουν μπροστά. Ο κόσμος αλλάζει, και τώρα που η προσοχή όλων είναι στραμμένη επάνω μας, ας το εκμεταλλευτούμε. Ας αποδείξουμε ότι οι Έλληνες έμαθαν, ξέρουν και μπορούν. Ας γυρίσουμε πλάτη στις ψεύτικες υποσχέσεις – αρκετά τόσα χρόνια με όλους αυτούς που μας φλόμωσαν σε αυτά. Δεν θέλουμε ούτε τζάμπα μάγκες με νταούλια και ζουρνάδες να πουλούν μαγκιά στο εσωτερικό και να γίνονται κότες στο εξωτερικό, δεν θέλουμε αυτούς που επενδύουν στον φόβο των μεταναστών και στην μισαλλοδοξία, δεν θέλουμε αυτούς που εξιδανικεύουν τρομοκράτες και προτρέπουν σε ανατροπή της έννομης τάξης, δεν θέλουμε πολιτικά τζάκια, δεν θέλουμε επαγγελματίες πολιτικούς, ούτε μαθητευόμενους μάγους, δεν θέλουμε φασίστες και φανατικούς, δεν θέλουμε κανένα να διακινδυνεύσει την παραμονή σας στο ευρώ και την ΕΕ.
Η μήπως θέλουμε; Μετά τις 26/1, θα δείξουμε τι θέλουμε και τι όχι.
Τα ψέματα τελείωσαν. Η καταστροφή κατά την άποψη μου, θα είναι πρωτίστως αξιών και ύστερα οικονομική.
Στέργιος Γιαλάογλου
Δικηγόρος
