Ο Βασίλης πριν φθάσει στην Καντώνα είχε λάβει λίγες μέρες πριν μία πρόσκληση από την οργάνωση της Εμπορικής έκθεσης που έλεγε πώς αν δεν έχετε κλείσει δωμάτιο στην πόλη απευθυνθείτε στο ξενοδοχείο Dong Feng, στον τρίτο όροφο για να σας εξυπηρετήσουν. Έτσι, ζήτησε από τον ταξιτζή με νοήματα να τον πάει στον προαναφερθέντα προορισμό. Όταν έφθασε ρώτησε και πάλι με νοήματα τον οδηγό τι όφειλε για την διαδρομή.
Εκείνος τον ρώτησε αν είχε πρόσκληση για την έκθεση και μόλις του την έδειξε, ο οδηγός του απάντησε με φυσικότητα πως δεν όφειλε τίποτα. Όταν ακόμη η εποχή που η Κίνα ζούσε την αγνότητα του κουμμουνισμού. Κατέβασε ο Βασίλης την τεράστια βαλίτσα του και κατευθύνθηκε στην είσοδο του κτιρίου. Είδε πώς μπροστά στην μεγάλη πόρτα υπήρχε μία θάλασσα από βαλίτσες καλυμμένες με ένα χοντρό δίχτυ. Κατάλαβε πως ήταν κι άλλοι σαν αυτόν, και έτσι σήκωσε το δίχτυ και έβαλε από κάτω και την τεράστια δική του. Τώρα αν κάποιος την έκλεβε θα συνέχιζε το μηνιαίο ταξίδι στην Άπω Ανατολή με τα εσώρουχα του μάρκας Ατθίς. Ανέβηκε στον τρίτο όροφο για να του βρουν δωμάτιο και εκεί συνάντησε σε έναν πολύ μακρύ διάδρομο τουλάχιστον διακόσιους επισκέπτες να προηγούνται για τον ίδιο λόγο. Κάθισε σε μια βαθιά πολυθρόνα γεμάτος απελπισία και ακούμπησε το κεφάλι του στην παλάμη του.
Δεν άργησε να τον πάρει ο ύπνος όταν σε μία στιγμή ένοιωσε ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι του. Ήταν μια όμορφη σερβιτόρα που του πρότεινε ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι. Να που υπήρχε καλοσύνη και στην άκρη της γης. Ήταν απ αυτό το περίφημο Κινέζικο τσάι με την σχεδόν ανεπαίσθητη γεύση χωρίς ζάχαρη. Πρωτόγνωρη εμπειρία. Το ήπιε και μετά από λίγο εκτίμησε την ευεργετική επίδρασή στον οισοφάγο του. Η ώρα είχε πάει περίπου τέσσερις το απόγευμα όταν έφθασε μπροστά σε μία χαριτωμένη πάλι Κινεζούλα. Της ζήτησε ένα μονόκλινο δωμάτιο αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της υπαλλήλου το κοντινότερο δωμάτιο ήταν ογδόντα χιλιόμετρα μακριά στην πόλη Pusan. Λεωφορείο είχε στις εννέα το βράδυ. Το πλήρωσε αμέσως με τον φόβο μήπως αργότερα τον έστελναν στη Σαγκάη.
Κατέβηκε στο ισόγειο και αφού διαπίστωσε πως η βαλίτσα του δεν είχε κλαπεί ακόμη, κάθισε στο café για να πιεί ένα αφέψημα. Στο ίδιο τραπέζι κάθισε και ένας εικοσιπεντάρης Αμερικανός από το Σικάγο. Έπιασαν κουβέντα αφού η μοναξιά του καθενός γύρευε την παρέα του άλλου. Σε λίγο το Αμερικανάκι μιλώντας για την έλλειψη ξενοδοχείων ξέσπασε σε κλάματα επαναλαμβάνοντας συνεχώς, it’s terrible, it’s terrible. Εκείνος δεν είχε βρει ακόμη χώρο για να διανυκτερεύσει. Το λεωφορείο ήταν στις εννιά αλλά η κούραση του ταξιδίου από τις 6 το πρωί ήταν στο εκατόν εννιά. Σηκώθηκε ο Βασίλης χαιρέτησε τον κατάπληκτο από την αναχώρηση του Αμερικάνο, τράβηξε τη βαλίτσα του κάτω από το δίχτυ και σταμάτησε ένα ταξί. Συμφώνησαν την τιμή για την διαδρομή σε ένα ευτελές ποσό και ξεκίνησαν για το Pusan. Η νύχτα άρχισε σε λίγο να πυκνώνει και όταν έφθασαν ήταν απόλυτο σκοτάδι.
Το ξενοδοχείο ήταν ένα ισόγειο κτίριο με μία κακοφωτισμένη είσοδο. Τον οδήγησε ένας νεαρός στο δωμάτιο, του ευχήθηκε καλή διαμονή και πήγε να φύγει. Ο Βασίλης του ζήτησε το κλειδί του δωματίου και ο νεαρός απόρησε: ‘’Τι να το κάνεις το κλειδί;’’, τον ρώτησε. Μα για να κλειδώσω την πόρτα του απάντησε. ‘’Γιατί να την κλειδώσεις;’’ τον ρώτησε πάλι ο υπάλληλος με φυσική απορία. Για να μην με κλέψουν του απάντησε ο ένοικος Έλληνας. Ο Κινέζος διατύπωσε νέα απορία, ’’ποιος να σε κλέψει’’; Ο Βασίλης τα έχασε, βρισκόταν σε ξένο φιλικό έδαφος. Οι απορίες του δεν γίνονταν κατανοητές γιατί εκείνος δεν αντιλαμβανόταν την αγνότητα των ανθρώπων που συναλλάσσονταν. Είπαμε, η Κίνα βρισκόταν ακόμη μακριά από την ακατανόητη πονηριά των Δυτικών. Δεν γνώριζαν τότε τις έννοιες απάτη και κλοπή. Τις εμπέδωσαν σε βάθος αργότερα.
Ο Βασίλης έκανε ένα ανακουφιστικό ντους και αφήνοντας αναγκαστικά ξεκλείδωτο το δωμάτιο κατευθύνθηκε στο εστιατόριο. Εκεί ήταν κι άλλοι πελάτες, κυρίως Ιταλοί. Την ώρα του δείπνου ήρθε ένας ευγενής νέος και τους ενημέρωσε ότι το λεωφορείο για την Καντώνα έφευγε στις επτά το πρωί. Αν κάποιος δεν το προλάβαινε το επόμενο δρομολόγιο ήταν την άλλη ημέρα ακριβώς την ίδια ώρα. Άκουσε τα δρομολόγια ο Βασίλης και βιάστηκε να φάει την καλομαγειρεμένη χελώνα του και να πάει για ύπνο. Έπρεπε απαραίτητα να ξυπνήσει νωρίς, αλλιώς, χαιρέτα μας τον πλάτανο με τα πυκνά τα φύλλα. Αφύπνιση που έγινε εγκαίρως. Από τις τρείς τα ξημερώματα ήταν στο πόδι. Άντε ξανά μανά την ιστορία της Αμερικής μέχρι που στις 6 το πρωί την απάγγελε πλέον ευχερώς απ έξω όπως τον Εθνικό ύμνο. Πολύ μελετηρός ταξιδιώτης. Ξημέρωσε πλέον Παρασκευή. Από το προηγούμενο Σάββατο που είχε φθάσει δεν είχε κάνει μιας δεκάρας δουλειά.
Όταν έφθασε στην Καντώνα ξαναέβαλε την βαλίτσα του κάτω από το γνωστό πλέον δίχτυ και έτρεξε ασμένως στην έκθεση να βρει τον ένα και μοναδικό γνωστό του Κινέζο. Τον εντόπισε γρήγορα, αλλά ο γνωστός είχε πριν από τον Βασίλη να δει άλλους τρείς πελάτες. Έναν Γάλλο με τον οποίον ήδη μιλούσε, έναν Σουηδό και έναν Άραβα. Η κάθε συνάντηση διαρκούσε περίπου μιάμιση ώρα. Δηλαδή το σύνολον χρειαζόταν ο Βασίλης οπωσδήποτε ένα πεντάωρο πλήρους και ολοκληρωτικής υπομονής. Είχε αρχίσει πλέον να γίνεται αδαμάντινα υπομονετικός. Κατά τις δύο το μεσημέρι άρχισε η κουβέντα με τον συνεργάτη. Η κουβέντα δεν ήταν εμπορική, ήταν καθαρά ταξιδιωτική, διότι ο Βασίλης έπρεπε να βρει αυθημερόν εισιτήριο προς Hong Kong αφού την επομένη μέρα πέταγε προς την Taiwan. Σκέτη ανατριχίλα. Τον αρπάζει ο γνωστός του και πάνε στο αεροδρόμιο. Υπήρχαν εισιτήρια, αλλά για μία εβδομάδα μετά. Από εκεί στα λεωφορεία. Εδώ η κατάσταση ήταν καλλίτερη, εισιτήρια μετά 4 μέρες. Από εκεί στον σιδηροδρομικό σταθμό. Η πρόχειρη κακοφτιαγμένη ταμπέλα έδινε σαφείς οδηγίες: Tickets not available-εισιτήρια δεν είναι διαθέσιμα.
Από εκεί γρήγορα στο ποταμόπλοιο. Ο Wang Yang σε λίγο βγήκε χαμογελαστός σαν Αυγουστιάτικο φεγγάρι με ένα εισιτήριο καμπίνας για τις δέκα το βράδυ. Το μαρτύριο τελείωνε. Η επιχειρηματικότητα ούτε καν είχε αρχίσει.
Μια καινούρια μικρή πεντάωρη αναμονή και η επιβίβαση στις δέκα ήταν πλέον μια χειροπιαστή πραγματικότητα της απόλυτης αποτυχίας του ταξιδιού.
Φοίβος Ιωσήφ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
