Μένω έκπληκτος με την αντοχή της άποψης ότι δεν πρέπει να αλλάξει τίποτε σε αυτόν τον τόπο. Όλοι περιμέναμε αυτές τις εκλογές για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να ανοίξει ο δρόμος για την συγκρότηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης με τη συγκέντρωση των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, σε ένα πολιτικό φορέα που θα αποτελούσε τον τρίτο ισχυρό πόλο στη νέα εποχή των συνεργασιών και των συναινέσεων, καθώς και το «κλειδί» των εξελίξεων και τον καταλύτη της διαμόρφωσης των κυβερνητικών πλειοψηφιών, με προοδευτικό πρόσημο, που θα έλεγε και ο Φώτης Κουβέλης.
Αντί αυτού και παρά τα μηνύματα της κάλπης των αυτοδιοικητικών και ευρωπαϊκών εκλογών, που θα έλεγε κανείς ότι έδωσαν ξεκάθαρα την αίσθηση της αναμονής αυτής της εξέλιξης, αναβίωσαν και πάλι τα κομματικά αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης και της οπισθοδρόμησης, σε μια εποχή που το 20% του ελληνικού λαού στρέφει τη συμπάθειά του και δίνει την ψήφο του σε κόμματα με κυρίαρχο χαρακτηριστικό τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό, τον αντιευρωπαϊσμό και την ξενοφοβία.
Ο απίστευτος καιροσκοπισμός της ΔΗΜΑΡ που από «Αριστερά της ευθύνης» εκφυλίστηκε σε «Αριστερά της ανευθυνότητας», δυναμίτισε την ελπιδοφόρα πρωτοβουλία των «58» και της «Ελιάς» και άφησε το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε, να καλυφθεί από το «Ποτάμι», που τελικά παρέσυρε και την ίδια.
Βέβαια η μετεκλογική συζήτηση στους κόλπους της σχετικά με την προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ εξηγεί επαρκώς την αμφίσημη στάση της πλειοψηφίας του κόμματος αυτού που, παρά τις διακηρύξεις του, δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τα κομμουνιστικά του σύνδρομα και την ένεκα αυτών κρατικιστική του αντίληψη για την πολιτική, ως συστατικού της ιδεολογικής της συνάφειας με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και αυτή ακόμη η σαφής διαφοροποίηση της ΔΗΜΑΡ από το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο κρίσιμο θέμα του λαϊκισμού, αλλοιώνεται από την «θολούρα» των επιχειρημάτων με τα οποία επιχείρησε να δικαιολογήσει την άρνησή της να συνεχίσει να στηρίζει ενεργά την σταθερότητα, της οποίας, υποτίθεται ότι παρουσιάζονταν ως εγγυήτρια δύναμη. Σταθερότητα την οποία «φόρτωσε» μαζί με το κόστος της στο «ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου», μετά την αποχώρησή της από την Κυβέρνηση.
Ακούω όμως και παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να «αλληθωρίζουν» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αναλογιζόμενα προφανώς ότι προς τα εκεί μετακόμισε όλο το κρατικίστικο ΠΑΣΟΚ του λαϊκισμού και του ανορθολογισμού. Στόχος τους να ματαιώσουν την δημιουργία της Κεντροαριστεράς και την ενδυνάμωση της «Ελιάς», την οποία αποκαλούν «μόρφωμα», όπως άκουσα από τοπικούς «συντρόφους» που επέλεξαν να ψηφίσουν άλλο κόμμα στις πρόσφατες ευρωεκλογές.
Όλοι αυτοί βέβαια δεν βλέπουν ρόλο για τον εαυτό τους στην επόμενη μέρα και αφού αποδείχθηκε «άνθρακες ο θησαυρός» της στήριξης του τρίτου πόλου της ΔΗΜΑΡ με Κοππά και Καστανίδη, δεν διστάζουν να θολώνουν τα νερά με τις αμφιλεγόμενες θεωρίες των «συγγενών πολιτικών χώρων», εννοώντας τις συγγένειες στα ζητήματα του λαϊκισμού και του κρατισμού, τα οποία με τόση συνέπεια υπηρέτησαν ως μεγαλοστελέχη και υπουργοί όλων των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Οι συγγενείς πολιτικοί χώροι σήμερα δεν πρέπει να αναζητούνται σε παρωχημένες αντιλήψεις και σε μύθους που κληρονομήσαμε από άλλες εποχές, χωρίς να παραβλέπω την αξία τους στο τότε πολιτικό περιβάλλον.. Σήμερα σε άλλα επίπεδα προσδιορίζονται η συγγένεια των πολιτικών χώρων. Και αυτά είναι πρωτίστως ο ορθολογισμός, π άρνηση του λαϊκισμού και της πατριδοκαπηλίας, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, η κοινωνική αλληλεγγύη, ο ευρωπαϊσμός και ο εκσυγχρονισμός.
Μέσα στα πλαίσια αυτά οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας έχουν ευρύ πεδίο συνεννόησης και συνεργασίας. Για να αλλάξει επί τέλους κάτι σε αυτόν τον τόπο.
Γιάννης Λασκαράκης
