“χους ει και εις χουν απελεύσει…” ψάλλεται στις εξόδιους ακολουθίες.
Κρατάμε την βεβαιότητα του δεύτερου μέρους της πρότασης-με απόλυτο σεβασμό στις γραφές-και αναλογιζόμαστε την ενδιάμεση πορεία μας.
Ο καθένας με τη δική του. Για κάποιους όμως τούτη η πορεία αφήνει ένα ιδιαίτερο, ένα ξεχωριστό αποτύπωμα, το οποίο ίσως δεν είναι τυχαίο μα προκύπτει από κάποιες συνιστώσες, που ο διαβάτης ορίζει.
Ξεχωριστό ήταν και το αποτύπωμα του συμπολίτη μας με τον οποίο δεκάδες οικογένειες μοιράστηκαν τις πιο ευτυχισμένες στιγμές τους σε μια καινούρια πνοή.
Άνθρωπος ήρεμος, αθόρυβος, γαλήνιος, με μια σκέψη κι ένα ήθος που ξεπερνούσαν το “ύψος” του. Συνεργάτης της επιστήμης, ενίοτε και εργάτης της τέχνης και της γης…
Με μια όμορφη, συγκροτημένη οικογένεια, συνοδοιπόρο στη χαρά και τις στενοχώριες του.
Σε μια διάθεση να κρατήσουμε-αν μας επιτρέπεται-μαζί της ένα κομμάτι από τούτη την απουσία της, έτσι θα σκεφτόμαστε τον Πάρη. Τον Πάρη Κεφαλά…
Χρύσα Μπαΐρα
