Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
«Ήττα, Ήττα μου, αθάνατο θάρρος μου,
Σύ κι εγώ θα γελάμε μαζί, με την καταιγίδα,
Και θα σκάβουμε τάφους για κείνα όλα που πεθαίνουν μέσα μας,
Και θα στεκόμαστε αποφασιστικά στον ήλιο,
Και θα είμαστε επικίνδυνοι».
Χαλίλ Γκιμπράν
Τρεις ιστορίες που έφεραν στο φως οι μέρες της Λαμπρής. Τρεις ιστορίες όμως όχι τόσο λαμπρές.
Παλιά Ξάνθη. Δάσκαλος στο επάγγελμα, συνταξιούχος πια. Κώστας Ψ., από τη Λαμία.
Ταξιδευτής τις μέρες του Πάσχα. Για να δει, να ακούσει, να νιώσει κάτι ακόμα από την πατρίδα του, κάτι ακόμα απ’ τους συμπατριώτες του στη Θράκη.
Δάσκαλος και το αρχοντικό του Ισαάκ Ντανιέλ, το λεγόμενο Χατζιδάκειο της Ξάνθης. Έτσι το χαρακτήρισε ο κύριος Κώστας, «ένας δάσκαλος που δείχνει πώς ήταν τα χρόνια τα παλιά. Μην το αφήσετε να χαθεί. Όποιο κτίριο περνάει στο Δημόσιο, σιγά-σιγά πεθαίνει. Μην το αφήσετε εσείς, οι Ξανθιώτες…».
Πώς θα νιώθατε να έχετε μπροστά σας τον κύριο Κώστα, να επιμένει να ταξιδεύει με το μπαστούνι του, να τον βλέπετε συγκινημένο από την ομορφιά ενός κτιρίου, από την ιστορία μιας πόλης, από τις δυσκολίες του ελληνικού κράτους, της τοπικής αυτοδιοίκησης να αξιοποιήσουν άμεσα και καίρια την κληρονομιά που δόθηκε σε μας και τα παιδιά μας;
Περιοχή Χαριλάου Θεσσαλονίκης. Να περνάς με την ευκαιρία της γιορτής του Πάσχα από παλιές γειτονιές, γνώριμα μέρη που πια βλέπεις σπάνια. Ακόμα χειρότερα, μέρη που βλέπεις στις ειδήσεις.
Να περνάς κοντά απ’ το σημείο όπου άφησε την τελευταία του πνοή, σφαγμένος κυριολεκτικά, ένας νέος. Χωρίς άλλη αιτία για τον απρόσμενο και άπρεπο χαμό του, πέρα από την τυφλή οπαδική βία.
Να βλέπεις συνθήματα «Άλκη, ζεις» και να σκέφτεσαι τους γονείς του. Πώς να πέρασαν κι αυτές τις γιορτές; Πώς να στάθηκαν όρθιοι σε μια ακόμα Σταύρωση κι Ανάσταση;
Περιοχή Κορδελιού Θεσσαλονίκης. Η σκέψη ταξιδεύει σε άλλες 57 οικογένειες που θα θρηνούν για πάντα τους δικούς τους ανθρώπους, τα νιάτα τους που δεν πρόλαβαν ν’ ανθίσουν, που δεν έζησαν ακόμα μια άνοιξη, εκείνη τη μαύρη νύχτα στα Τέμπη.
Κι ένα πανό στα κάγκελα του 1ου Γυμνασίου Ελευθερίου-Κορδελιού να σου φέρνει εμφατικά μπροστά σου αυτό που νομίζουν ότι ξεχάστηκε πια, αυτό που νομίζουν ότι δε σε αφορά πια, ανάμεσα στα κόκκινα αυγά, τα δώρα και τις λαμπάδες:
Το ότι στα Τέμπη χάθηκαν τα 15χρονα και όχι μόνο παιδιά μας, σαν τον Παναγιώτη Μπουρνάζη από το Κορδελιό.
Το ότι κάλλιστα θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς στο τρένο χωρίς γυρισμό και να μη φτάναμε ποτέ σε μια ακόμα Λαμπρή.
Το ότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο σαν να μην έγινε τίποτα.
Ξεχνούν όμως κάτι ακόμα: ότι η φλόγα, η αγάπη και το όνειρο της νέας καρδιάς δε σβήνει εύκολα, αντίθετα μεταλαμπαδεύεται. Ακόμα κι όταν αυτό γίνεται μέσα από έναν χαμό, μια ήττα, μέσα από ένα μεγάλο κακό.
Ακούστε για να πειστείτε τη μουσική σύνθεση της 16χρονης Αφροδίτης Βασιλείου, που έντυσε το ποίημα του Δημήτρη Αβούρη για το έγκλημα στα Τέμπη, με τίτλο «Μαμά θυμάμαι» (https://youtu.be/DU7r9x48ph0).
Μετά από αυτό οι γραμμές του Χαλίλ Γκιμπράν μοιάζουν να παίρνουν άλλο νόημα. Σαν να γίνονται κι αυτές σιδηροδρομικές.
