Χριστούγεννα 2006 και ισάριθμα χρόνια πριν ανέτειλε το ΑΣΤΡΟ της Βηθλεέμ, το ΑΣΤΡΟ της ελπίδας για όλους τους Χριστιανούς. Γεννήθηκε ΑΥΤΟΣ που σηματοδότησε μια νέα αρχή για μεγάλη μερίδα της ανθρωπότητας, εξυψώνοντας έννοιες όπως ΑΓΑΠΗ – καθυπόταξη του εγώ στο εμείς – ΑΛΗΘΕΙΑ – ΠΙΣΤΗ ως πεμπτουσία της διδασκαλίας Του σε μια εποχή εκμαυλισμού των αξιών, απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και άκρατης εξουσίας του ισχυρού. Έφερε τον ΑΝΘΡΩΠΟ στο προσκήνιο και αξίες που τιθασεύουν το κακό και οδηγούν τον άνθρωπο σ’ ένα δρόμο θέωσης, ένωσή του με την τελειότητα, με το Θείο.
2006 χρόνια μετά και οι εποχές έχουν πολλά κοινά. Πάντα υπάρχει Ηρώδης, Πόντιοι Πιλάτοι, Γραμματείς και Φαρισαίοι. Πάντα υπάρχει Γολγοθάς και Σταύρωση. Ανάσταση όμως;
Χριστούγεννα 2006: Μέσα στον μικρόκοσμο μας, πιστό αντίγραφο μια παγκοσμοποιημένης κοινωνίας και στολίζουμε με χιλιάδες λαμπιόνια τις πόλεις μας για να μοιάζουν γιορτινές…στολίζουμε μ’ αστέρια τα δέντρα – αδιευκρίνιστης προέλευσης έθιμο – φωτίζουμε τον κόσμο μας, όμως φωτίζουμε τις ψυχές μας; Γιορτάζουμε γεμίζοντας το τραπέζι μας με εδέσματα που είτε μας «επέβαλλε» η ξενόφερτη εθιμοτυπία είτε για να πιστοποιήσουμε το κοινωνικό μας status, όμως παραβλέπουμε την πείνα της ψυχής μας…
Στριμωχνόμαστε σε διασκεδαστήρια για να έχουμε την ψευδαίσθηση της γιορτής ή για να περιφέρουμε τη ματαιοδοξία μας κλεισμένη σε in ρούχα και στολίδια ή σε χιονοδρομικά για να έχουμε μια χριστουγεννιάτικη ψευδαίσθηση βγαλμένη από παιδικά παραμύθια.
Κλείνω τα μάτια…ψάχνω να βρω την ουσία …και μια διάφανη σφαίρα ξεπροβάλλει μπρος μου. Δυο καθαρά παιδικά μάτια, ένα γάργαρο έκπληκτο γέλιο και δυο χέρια που την αναποδογυρίζουν και ένα παιδικό τραγούδι: «Χιόνια στο καμπαναριό …που Χριστούγεννα σημαίνει…». Νιφάδες παιδικότητας, αθωότητας, αλήθειας με σκεπάζουν και να’ σου ξεπροβάλλει το ΑΣΤΡΟ που δείχνει το δρόμο.
Μόνο αν συναισθανθούμε τη μικρότητά μας και βρούμε το νόημα της ζωής όχι στην ματαιοδοξία αλλά στην επιδίωξη μιας εσωτερικής γέννησης της ελπίδας…αν στολίσουμε τους αυτούς μας με τ’ ακριβά στολίδια …υπέρβαση από τη μικρότητα, λήθη στην κακία, πληρότητα με περίσσιο ξόδεμα σ’ αγάπη, εμβάπτισμα σε μια διάσταση, όπου τίποτε δεν θα’ ναι λίγο , μικρό αν βάλουμε το άστρο όχι στο δέντρο αλλά στην ψυχή μας, ίσως βιώσουμε το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων και όχι την …ιλουστρασιόν αντανάκλασή του!
Μαριάννα Ξανθοπούλου
