«Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά σε μια θάλασσα. Το μεσημέρι, χαρίζει στο κουρασμένο κορμί έναν ίσκιο μετρημένο σαν τη ζωή μας…»
Γιώργος Σεφέρης
Τι να προλάβει να αναπληρώσει ένα καλοκαίρι από έναν δύσκολο χειμώνα; Ειδικά όταν η εποχή αποκτά ολοένα περισσότερο τροπικά χαρακτηριστικά, όταν η πανδημία συνεχίζει αθόρυβα το έργο της καθώς δεν εξέλειψε, ενώ ειδήσεις για πολέμους μας πολιορκούν.
Κάποιοι πόλεμοι βέβαια μακρινοί δε θα φτάσουν ποτέ στα αυτιά μας για να μας προβληματίσουν έστω οικονομικά, άλλοι μαίνονται στις οικογένειές μας ταράζοντας ψυχισμούς και ισορροπίες, άλλοι πόλεμοι καθημερινοί στη γειτονιά μας με πρωταγωνιστές παιδιά έγιναν τμήμα της ζωής μας και τους συνηθίσαμε κι αυτούς.
Αλλά το καλοκαίρι συνεχίζει το έργο του. Τα χωράφια θερίστηκαν πια και οι ποικίλοι καρποί ωριμάζουν. Όσοι είναι τυχεροί και ζουν κοντά σε ένα κομμάτι γης, μπορούν να παρακολουθήσουν από κοντά, για ακόμα μια φορά, τον αέναο αγώνα του ανθρώπου και της μάνας γης να μας θρέψουν.
Όσοι μπορούν να αντικρίζουν τα χρώματα των αγριολούλουδων που εναλλάσσονται μέσα στο καλοκαίρι, τροφοδοτούν ασυναίσθητα με ιδέες και γαλήνη τον εσωτερικό ζωγράφο που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Όσοι διεκδικούν τον χρόνο και τον νου τους (από χιλιάδες διαδικτυακούς πειρασμούς) και διαβάζουν ένα βιβλίο εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης, ταξιδεύουν ανέξοδα στον χώρο και στον χρόνο, προκαλώντας νέες σκέψεις και έντονα συναισθήματα.
Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το «Μικρές αυτοκρατορίες. Muratti / Ένας αποχαιρετισμός» του Χρήστου Αστερίου, στην τελευταία παρουσίαση του οποίου είχα τη χαρά να συμμετέχω.
Πρόκειται για ένα βιβλίο ιδιαίτερο, καθώς συνδυάζει ιστορική έρευνα και λογοτεχνία, για να μιλήσει μέσα από έναν ανώνυμο αφηγητή (που θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας) για μικρές αυτοκρατορίες που χτίζονται, ανθίζουν και κάποια στιγμή, όπως όλοι και όλα, χάνονται.
Πρόκειται για ένα βιβλίο με λόγο απλό και γοητευτικό, που σε συνεπαίρνει και σε ταξιδεύει με ευκολία από την Κωνσταντινούπολη στο Βερολίνο και στο Μάντσεστερ, από το χτες στο σήμερα και κυρίως σε ταξιδεύει από κάποιους άλλους, από τους καπνοβιομήχανους Μουράτογλου, σε μας τους ίδιους.
Ας εκμεταλλευτούμε τον καλό καιρό, τον ήλιο, την καλή διάθεση και τον όποιο ελεύθερο χρόνο, για να επαναπροσδιορίσουμε πρώτα-πρώτα αυτήν τη σχέση με μας τους ίδιους. Για να ηρεμήσουμε, να σκεφτούμε, να πάρουμε αποφάσεις.
Η γωνιά της σκέψης μας περιμένει πάντα να την επι-σκεφτούμε και η εποχή του καλο-καιριού προσφέρεται ιδιαίτερα.
Σκέψεις και γραμμές λοιπόν, του καλού καιρού, στην εφημερίδα μας και όχι μόνο…
Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
