Γράφει η Χρύσα Μπαΐρα
Αυτός ο τόπος δεκαετίες πριν-από άλλες εποχές-έχει “καεί”.
Η γη της Θράκης κόντρα στη σημαντικότητα της, σαν το δέκατο τρίτο (δεκατρείς οι περιφέρειες με τον σημερινό τους χαρακτήρα και παλιότερα με άλλον αριθμό, άλλα ονόματα και συνθέσεις) ανεπιθύμητο παιδί, που θαρρείς προέκυψε στην οικογένεια της Ελλάδας.
Από την εποχή του… “Θα σε στείλω στον Έβρο..!!! ”
Από τότε η φτώχεια,
από τότε η μετανάστευση,
από τότε και πιο πριν οι…”νύφες”. Όπως τόσο γλαφυρά αποτυπώνει την ζοφερή τότε πραγματικότητα ο εξαίρετος σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης.
Από τότε η Σαμοθράκη και η ηρωίδα η Νίκη (που έπνιξε το νεανικό της αίσθημα μαζί με τ όνειρο στους ωκεανούς που διέσχισε) απόθεσαν την τύχη τους-μαζί με τόσον άλλο κι απ’ άλλους τόπους κόσμο-στην Αμερικανική γη.
Κι ύστερα…
“Στον Έβρο..!!!”
Από τότε η απαξίωση,
από τότε η εγκατάλειψη,
από τότε η “πλημμυρική” απειλή χέρι χέρι με την αδιαφορία όποιας ομφαλοσκόπου ηγεσίας και κόντρα στην ορμή και τη δύναμη του πιο αποφασιστικού ποταμού, στα πιο ευάλωτα σύνορα της χώρας …
Από τότε σιγοκαίει η φωτιά, που τώρα πια καταβρόχθισε ανελέητα την υπομονή, την στωικότητα, την ισορροπία, το όνειρο, την ελπίδα, μαζί με το απροσμέτρητο δώρο μιας άλλης δύναμης και την αδιαμφισβήτητη υπεροχή της φύσης.
Σε τούτη την υπεροχή και στην αέναη, την απλήρωτη εργατικότητα των μελισσών-και πουθενά αλλού-ακουμπάει πια ο καμένος (και αύριο χειρότερα πλημμυρισμένος), αθόρυβος λαός του Έβρου την μηδαμινή, την πιο μικρή…”εστία ελπίδας” για τις επερχόμενες γενιές του…
