Καθηγητής
Δίνεις Πανελλήνιες εξετάσεις. Περνάς στο Πολυτεχνείο Ξάνθης. Είσαι πλέον φοιτητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Έρχεσαι στην Ξάνθη. Βλέπεις την πόλη. Σε βλέπει κι αυτή. Με τον τρόπο της. Εδώ θα καθίσεις. Εδώ θα μείνεις για χρόνια. Κι ο καιρός θα περνά. Κι οι εικόνες θα έρχονται και θα σβήνουν μέσα σου. Κι οι στιγμές. Και τα αισθήματα. Όμορφα και συναρπαστικά. Και τι θα μείνει ; τι αφήνεις πίσω σου όταν τελειώνεις ; Μα, φυσικά οι άνθρωποι. Αυτοί μένουν να θυμάσαι στο τέλος. Αυτά που πέρασες μαζί τους. Φίλοι και γνωστοί. Ξανθιώτες που γνώρισες στην καθημερινότητα σου. Αυτές τις ιστορίες θα λες. Κι όταν τις ανακαλύπτεις….είναι πολύ ωραίες !
«…..Ήταν αρχές καλοκαιριού του 2021. Η καλή φίλη μου Χαρά είπε ότι έχει να μας προτείνει ένα καλό και αξιόλογο παιδί για σερβιτόρο στο μαγαζί μας. Στην ταβέρνα. Έναν φοιτητή, 23 χρονών. Της είπα να περάσει να μιλήσουμε. Ειλικρινά δύσπιστος. Απ’ τα τόσα που είχα δει. Σε αυτή τη δουλειά δύσκολα βρίσκονται άτομα που να μπορούν να υποστηρίξουν σωστά την εργασία τους. Με αξιοπιστία, εργατικότητα και συνέπεια! Μια πραγματικότητα που σε πικραίνει. Τέλος πάντων, την επόμενη κιόλας μέρα γνωρίσαμε τον Θανάση. Ήρθε στο μαγαζί και μας είπε : “ψάχνω για εργασία» . Τον είδα κι από μέσα μου είπα : “σιγά μη τα καταφέρεις”. Θυμάμαι, στην αρχή του έδωσα το μενού, τον κατάλογο του μαγαζιού, για να τον δοκιμάσω. “Θανάση αυτό είναι το μενού στα “Σεκλέτια”. Για να γίνεις καλός σερβιτόρος θα πρέπει να ξέρεις τι πουλάς, άρα πρέπει να μάθεις «νεράκι» τον κατάλογο. Πότε πιστεύεις ότι θα καταφέρεις να τον μάθεις ;”
-αύριο ” μου απαντάει…
κι εγώ έσκασα ένα χαμόγελο, λίγο υπεροπτικό αλήθεια. Γιατί ποτέ κανένας δεν έμαθε τον κατάλογο σε μια μέρα. Ο Σάκης μας λοιπόν ήρθε την επόμενη μέρα και ήξερε τον κατάλογο….απ’ έξω ! Κι όχι μόνο τα φαγητά μας. Έμαθε και τις τιμές ! Η αλήθεια ήταν ότι βρέθηκα να τον κοιτώ παράξενα, μην μπορώντας να πιστέψω αυτό που συμβαίνει…
-“Παλληκάρι μου πήγαινε στον λογιστή να κάνεις πρόσληψη κι έλα αύριο για δουλειά!
Αυτό ήταν. Ο Σάκης μπήκε στα “Σεκλέτια”. Έγινε εργαζόμενος. Μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο. Μπήκε και στις καρδιές μας. Αγάπησε το μαγαζί σαν δικό του. Αγάπησε όλα τα παιδιά που συνεργαζόμαστε. Σαν μια οικογένεια : την Σόνια, την Ζωή, την Γκιουλ, τον Αϊντίν κι όλους που βοηθάνε κατά καιρούς: τον Γκιοξέλ, την Λίζα, την Μελέκ και συγχωρέστε με αν ξεχνάω κάποιον. Τον αγαπήσαμε κι μείς εξίσου. Αυτός ο νεαρός αποδείχτηκε σπουδαίος. Εγώ στα 50 και δεν ντρέπομαι να πω ότι έμαθα πολλά απ’ αυτόν. Έμαθα απ΄ το αψεγάδιαστο ήθος του, την αξιοπρέπεια του, την σοβαρότητα κι αυστηρότητα στη ζωή. Πάνω απ’ όλα έμαθα όμως απ’ το πλατύ κι αληθινό χαμόγελο του! Περάσαμε μαζί καλοκαίρια και χειμώνες, καύσωνες και χιόνια. Ο Σάκης ήταν πάντα εκεί. Μαζί μας. Να μας βοηθάει στα δύσκολα. Μαζί να παλεύουμε για το μεροκάματο. Άλλοτε εύκολα κι άλλοτε δύσκολα. Κι όταν καμιά φορά του φώναζα, μου έκανε μια καρδούλα με τα χέρια του και με αφόπλιζε ! Ο Σάκης ήταν ένα κομμάτι της ζωής μας. Κάθε μέρα τον θαύμαζα. Έκλεβα απ’ αυτόν στην ηλικία των 50 μου. Ήθος, αγάπη, ζωντάνια ! Μας έδειξε και πως είναι οι φίλοι. Και μάλιστα περισσότερο κι από συγγενείς και φίλους που ξεθώριασαν στο πέρασμα του χρόνου…..Με ατελείωτες συζητήσεις, συμβουλές, κουβέντες. Διάθεση για βοήθεια. Μα καλά, από ποιον πλανήτη ήρθε αυτό το παιδί ;
Τελικά, ήρθε η μέρα που ο Σάκης τελείωσε τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ξάνθης. Όλο καμάρι κι έτοιμος για την ορκωμοσία. Τέλος από φοιτητής. Τέλος κι από εργαζόμενος στα «Σεκλέτια». Τον αποχαιρετίσαμε με συγκίνηση. Του θύμισα κι ένα στίχο που μου αρέσει πολύ….
«….Στη γκρεμισμένη τους φωλιά
απάνω κελαηδούνε
γι’ αυτό ζηλεύω τα πουλιά
όχι γιατί πετούνε…»
Θα μπορούσα αγόρι μου να γράφω μέρες ατελείωτες για σένα! Κάποτε σου είπα ότι θα ήταν τιμή μου να έχω ένα γιο σαν κι εσένα! Το πιστεύω και στο ξαναλέω ! Εύχομαι από καρδιάς καλή σου τύχη. Σ΄ ευχαριστώ για όλα.
(την ιστορία «αλίευσα» απ’ τον κ. Παλτόγλου Φώτη, τον οποίο ήδη θαυμάζω μετά απ’ αυτά που έγραψε, είπε, διάβασα. Τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Δημήτρης Γκαγκαλίδης, καθηγητής)
