Το παλιό ρολόι του μικρού σταθμού στάθηκε στην ώρα του αποχωρισμού…
Λευτέρης Παπαδόπουλος
Δεν το αντέχω, δεν το μπορώ, δεν το θέλω, δεν το διανοούμαι, να σταματήσω να σκέφτομαι και να γράφω για το τραίνο του θανάτου και ας πέρασαν σαράντα μέρες.
Δεν μπορώ να του ξεφύγω αφού με κυνηγάει από ώρα μεσάνυχτα μέχρι ώρα πρωίας. Και είναι τόσο επώδυνο.
Εκείνες τις σκοτεινές ώρες βλέπω τα πρόσωπα που δεν γνώρισα και έγιναν κομμάτια ή εξαϋλώθηκαν και τους συγγενείς τους βουτηγμένους στο κλάμα. Κανένας λόγος δεν φτάνει για να περιγράψει εικόνες και συναισθήματα.
Δεν κοιμάμαι πια σαν άνθρωπος. Όλα με καταδιώκουν. Βλέπω στο τραίνο προσφιλή μου πρόσωπα και εγώ να ‘μαι ετοιμοθάνατος. Βλέπω νέους και νέες που συναντώ αμέριμνους στο δρόμο και την γλύτωσαν από τύχη. Βλέπω νεκρούς και γύρω τους πάρτι δισεκατομμυρίων. Βλέπω το τραίνο βεγγαλικό.
Όλοι και όλα λύγισαν.
Όλοι;
Όχι και όλοι!
Λύγισαν όσοι έχουν ταξιδέψει με τραίνο. Όσοι γνωρίστηκαν μέσα σε ένα τραίνο. Όσοι έλπιζαν σε ένα ταξίδι παραμυθένιο. Όσοι θα μπορούσε να είναι μέσα στο τραίνο της μεγάλης εξαΰλωσης. Προηγούμενοι και επόμενοι.
Και μου πάει τραίνο η οργή αφού κάθαρση και δικαιοσύνη, επί της ουσίας, ούτε για αυτήν την τραγωδία πρόκειται να υπάρξει ούτε για τις επόμενες. Έτσι η χώρα σβήνει από το χάρτη! Η Ελλάδα κόπηκε στα Τέμπη…
Υπεράνω του νόμου και εις βάρος μας, ζουν χρόνια τώρα άπληστοι πολιτικοί, νόμιμοι απατεώνες, δολιοφθορείς της χώρας, θρασύτατοι τυχοδιώχτες, ψευτοϊδεολόγοι που βαφτίζονται δημοκράτες για να ξεπλένουν τις αμαρτίες τους(εγκλήματα) στην κολυμβήθρα ή στο ποτάμι της ανυπόστατης Δημοκρατίας του οχετού.
Αυτά τα τρωκτικά που έχουν κατασπαράξει και τα θεμέλια της χώρας, μας πετάνε που και που ένα pass, κάτι σαν κοκαλάκι, για να ‘χουμε να γλύφουμε και να ξεχνιόμαστε. Και όσο εμείς ασχολούμαστε με το κόκαλο, που μπορεί να ’ναι και του παιδιού μας, ετοιμάζουν το επόμενο τραίνο. Κατ’ αρχήν αυτό της μεγάλης υπεκφυγής. Και κατά τα άλλα το μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκαλο. Κόκαλο εμείς!
Σύμβουλοι, επικοινωνιολόγοι, κοινωνιολόγοι, μεγαλοδημοσιογράφοι διακοσμητές του ψεύδους, φαιδροί τηλεπαρουσιαστές μέτοχοι της απάτης, πολιτικά καθάρματα, εκπορνευτές συνειδήσεων, σκέφτονται και ξανασκέφονται με μίσος πως θα πατάξουν την λογική μας για να περάσουν αλώβητοι τα Τέμπη και η χώρα ας πάει… και όπου βγει…
Για να μας βάλουν ξανά στο χέρι μαζί με μια ψήφο γι’ αυτούς και τους συγγενείς τους, καθότι το πολίτευμα τη χώρας είναι η πιο στυγνή αιμοβόρα οικογενειοκρατία- κομματοκρατία- ολιγαρχία.
Και υπάρχουν τόσοι ξεδιάντροποι, που πηδάνε από το ένα κόμμα στο άλλο σαν τα βατράχια, με ανοιχτό το στόμα, προσμένοντας να φάνε κάτι τις στο πολιτικό βούρκο της εξουσίας. Κυρίως τις σάρκες μας.
Γίναμε διακινητές της θλίψης μας. Χιλιάδες οι ανέστιοι, οι πεινασμένοι και οι αυτόχειρες.
Και η Ελλάδα συνεχίζει να διώχνει ή να σκοτώνει τα παιδιά της. Γενοκτονία δηλαδή.
Ετοιμάζουν το τραίνο της στάχτης για τα μάτια μας μέχρι να πετύχουν την πλήρη ανοσία και ανοησία της αγέλης. Ο διχασμός είναι σίγουρο όπλο και τα φερέφωνα τους τον σπέρνουν μετά μανίας.
Μας θέλουν αναίσθητους, δουλοπρεπείς, αμόρφωτους, μικροαπατεώνες, για να έχουν άλλοθι.
Μας θέλουν νεκρούς για να μπορούν να πατάνε επί πτωμάτων. Πτωματοβασία σε νεκρική σιγή.
Θέλουν να τους έχουμε ανάγκη για ένα κόκαλο και μας πίνουν το αίμα.
Το τραίνο της μεγάλης υπεκφυγής που ετοιμάζουν χρειάζεται πολλών χρωμάτων βαγόνια για να ξεγελάσει. Για την παραλλαγή. Και πρόθυμοι για μια καλή θεσούλα υπάρχουν αρκετοί, που ονειρεύονται ένα καλό ποσοστό στην επόμενη λεηλασία.
Το μεγάλο τραίνο, το διεθνώς αναγνωρισμένο, της διαφθοράς της χώρας μας, είναι σίγουρο πως θα συνεχίσει την καταστροφική του πορεία. Τα κλειδιά του είναι στην τυφλή υπακοή μας. Στην σιωπή των αμνών…
Ήδη το πρώτο τραίνο μετά το μεγάλο έγκλημα ξαναπέρασε από τα Τέμπη. Πρώτοι συνεντευξιαζόμενοι επιβάτες στημένοι, κομματόσκυλα και ένας υπουργός που έριχνε στάχτες στα μάτια. Οι άθλιοι!
Πάντως αν οι θυσίες πιάνουν τόπο, όπως μας λεν οι στοχαστές της ιεροσυλίας, στην μνήμη των νεκρών, αν χρειάζεται, να κάνουμε μια θυσία. Προσωπική ή ομαδική.
Γιατί ο λαός ξέρει από θυσίες στην πολιτική κρατούμενη Ελλάδα.
Και ξέρω πολλούς που θα γινόταν θυσία για τα παιδιά τους.
Εσείς, του τραίνου της υπεκφυγής τι θυσία θα κάνετε;
Πας καλά; θα μου πείτε.
Πάω … και όπου βγει!
Τι άλλο να χάσουμε; Χώρα δεν έμεινε να πατήσουμε… Ξεπουλήθηκε, για κάποια πολιτικά κουστούμ…!
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
