…τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
και η δικιά μου η ζωή δίχως νόημα, δίχως γιατί και μ ’άδειο βλέμμα.
Πέφτει σύρμα κι οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και ‘’Χαίρε Καίσαρα μελλοθάνατε θα σου πουν.
Κώστας Τριπολίτης
Ετούτο το πένθος δεν πρέπει ν; τελειώσει. Το ποτήρι ξεχείλισε, ετούτη τη φορά από αίμα και δάκρυα. Ο θάνατος είναι ορατός από παντού.
Βλέπω, σαν από χρόνια, ραγιάδες σιδεροδέσμιους, ξαπλωμένους πάνω στις ράγες να τον περιμένουν και ύστερα να περνάει το κάρο του δήμου να τους μαζέψει. Όπως στην προηγούμενη κατοχή. Και κάποια κυρία της άρχουσας τάξης, κοινή διακοσμητική λουλουδού, να αφήνει λίγα λουλούδια, λόγω ευσπλαχνίας της δημοσιότητας. Λουλούδια που αγόρασε με έξοδα των θυμάτων!
Βλέπω το τραίνο του συρμού της υποτέλειας, του διαμελισμού της κοινωνίας, της εξαΰλωσης της ζωής να βγάζει καπνούς.
Βλέπω ένα βωμό που άνθρωποι και ιδέες καίγονται και το πλήθος σαν φτωχοί συγγενείς να φτύνουν τον κόρφο τους, σαν ξόρκι, για να αργήσει λίγο να ‘ρθει η σειρά τους.
Βλέπω σφιχταγκαλιασμένους λύκους σε καρέκλες εξουσίας να περιμένουν να σερβιριστούν διαμελισμένα καπνιστά πτώματα.
Βλέπω και συγγενείς των θυμάτων, στην λίστα αναμονής, να περιμένουν, να ακούσουν κατά την αιμοποσία, το : Στην υγειά σας βρε κορόιδα, μαζί τα φάγαμε!
Βλέπω την παραφροσύνη, υπό μορφή διχόνοιας, να κρατά ένα σκήπτρο και να καλεί τον καθένα ‘’πάρτο λέγοντας και συ.’’
Βλέπω έλλειψη συγκρούσεων με τους δυνάστες μας και έτσι, η από μηχανής μας απάθεια να μας οδηγεί σε μια ανεξέλεγκτη σύγκρουση μήπως και ακούσουμε το …μπαμ!
Βλέπω σκυμμένα κεφάλια να χαζεύουν άφωνα την θλίψη.
Στυγνούς μεγαλοδημοσιογράφους, φασίστες παραπληροφορητές, μαξιλαράκια κατάπαυσης της οργής, διαπλεκόμενους, φερέφωνα, πλυντήρια συνειδήσεων, να διευθύνουν της ορχήστρα του κακού μας του καιρού και να μιλούν μεταξύ τους για ένα ‘’κωλοτραίνο’’!
Κράτος που να θέλει να επιβιώσει δεν βλέπω.
Δικαιοσύνη δεν βλέπω.
Τάφους με άξιους βλέπω.
Πτωματοσυλλέκτες βλέπω.
Μάτια ανοιχτά και άγρυπνα δεν βλέπω. Και πώς να δεις:
Ο φόβος για το αύριο καλύφθηκε από τον τρόμο του σήμερα.
Γιατί τα τραίνα των Τεμπών δεν είναι μια επικαιρότητα, είναι μια διαχρονικότητα!
Και όσοι νοιώθουν ακόμα ζωντανοί κρύβονται όλο και πιο πολύ στα καταφύγια τους, στα καβούκια τους.
Τα Τέμπη ήταν όμως μόνο η αρχή όσων πρόκειται να συμβούν, αφού ενός κακού μύρια έπονται…
Και επειδή η μνήμη δεν είναι δεδομένη ας κάνουμε κάτι μήπως και δούμε την διαχρονική πραγματικότητα. Ας φτιάξουμε, έτσι σαν άσκηση μνήμης, μια λίστα.
Η πρώτη στήλη της λίστας ας έχει τα ονόματα των νεκρών. Η δεύτερη αυτά όσων κυβέρνησαν το τραίνο μέχρι εδώ. Των θυτών.
Η τρίτη, τα δικά μας, συγγενών και φίλων. Των ηθικών αυτουργών δηλαδή ,που εξαγοραζόμαστε αντί πινακίου φακής για να σιωπήσουμε..
Και στην τέταρτη ονόματα δημοσιογράφων που αντί να ελέγχουν την εξουσία, κάνουν στυγνή προπαγάνδα υπέρ αυτής! Με το αζημίωτο, βεβαίως.. βεβαίως!
Και όταν θα κάνουμε τον λογαριασμό, θα δούμε ότι στο τέλος θα φταίει πάντα ο σταθμάρχης!
Τόση υποκρισία!
Τούτο το τραίνο είχε και πολλά μαύρα σφραγισμένα κουτιά που δεν θα ξαναδούμε. Το σύνολον 57! Και λίγα ήταν αφού τα σφραγισμένα νεκρά στόματα, που περιμένουν την σειρά τους, είναι εκατομμύρια.
Σίγουρα θα τα ξεχάσουμε όλα.
Είχε και κάποια βαγόνια που το καθένα έγραφε επάνω του και μια λέξη που έχουμε ήδη ξεχάσει: Σκοπιμότητα. Ξεπούλημα. Μίζες. Διαφθορά. Ανικανότητα. Προδοσία.
Τώρα που κοινωνήσαμε, έστω εξ αποστάσεως, την μεταθανάτια στάχτη των Τεμπών ίσως η γεύση της μας χαλάσει λίγο την ησυχία και ίσως μπούμε, για λίγο, σε νευρική ανορεξία για να σκεφτούμε τι μας περιμένει εμάς και τα παιδιά μας.
Γιατί τα τραίνα επανέρχονται με τους ίδιους κυβερνήτες… και οι στάχτες για τα μάτια περισσεύουν. Όπως και τα λουλούδια, με δικά μας πάντα έξοδα.
Ουδείς αθώος!
Κάτι ξαπλωμένοι…
Δημήτρης Αβούρης
