«Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια
ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτια…»
Ελένη Νταϊνά
Ζούμε κατά τύχη, σε μια χώρα που προχωρά έτσι, χωρίς πυξίδα, χωρίς καπετάνιο, χωρίς όραμα, «όπου βγει».
Εδώ όπου έχουν ζήσει και δημιουργήσει καλλιτέχνες, μηχανικοί, ποιητές, πολιτικοί, γεωργοί, δάσκαλοι, έμποροι, σήμερα κυκλοφορούν (κι οπλοφορούν, παραφράζοντας τη Λίνα Νικολακοπούλου)… ζωύφια.
Μόνο στο ύφος μοιάζουν με ανθρώπους. Με τα κουστούμια τους μασκαρεύονται σε σοβαροφανή άτομα.
Με τα τόσα λεφτά (δικά μας ή άσπονδων φίλων), που ξοδεύουν για να εκλεγούν, δείχνουν να θέλουν τάχα διακαώς να προσφέρουν κι όχι να στρωθούν σε μια καρέκλα περιμένοντας το… φαγητό.
Με τον ξύλινο, πολιτικό υποτίθεται, λόγο τους, που μας περικυκλώνει από παντού σε ιστοσελίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες, μοιάζουν να θέλουν να βουλώσουν τα αυτιά μας, για να μην ακούμε το παράφωνο τραγούδι τους.
Μοιάζουν να μας βάζουν σε έναν λαβύρινθο, σαν αυτόν του αυτιού μας, με μια μόνιμη έλλειψη ισορροπίας, με έναν μόνιμο ίλιγγο.
Χωρίς διέξοδο πάντως. Ζούμε κατά τύχη.
Σε μια χώρα με υποβαθμισμένο σύστημα υγείας, παιδείας και πρόνοιας, όλα παίρνουν εύκολα την κατρακύλα.
Ζούμε απλά περιμένοντας τους βαρβάρους κάθε καλοκαίρι, για την προσωρινή «ανάπτυξη» της οικονομίας και την παντοτινή υποβάθμιση του υμνημένου ελληνικού τοπίου.
Ζούμε απλά περιμένοντας το επόμενο δυστύχημα. Για να τρέξουν όλοι στον τόπο του εγκλήματος και να ρίξουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους.
Πρέπει να ξέρουν όμως ότι αυτός που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος είναι ο δολοφόνος. Και με το αίμα των αθώων θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη δεν έχει βάψει τα χέρια του μόνο ο τραγικός σταθμάρχης.
Με το αίμα αυτών, αλλά και πόσων άλλων που δε θα μάθουμε ποτέ, έχουν βάψει τα χέρια τους και όσοι πολιτικοί πέρασαν, όχι τα τελευταία 3,5 αλλά τα τελευταία 35 χρόνια, από σχετικές υπεύθυνες θέσεις.
Υπεύθυνες: να μια άγνωστη λέξη για τους σημερινούς πολιτικούς. Όχι, δε φτάνει η παραίτηση του υπουργού. Όχι, δεν ικανοποιείται έτσι το περί δικαίου αίσθημα. Όχι, δεν ξεπλένεται έτσι το αίμα.
Να κάτσετε στο εδώλιο του κατηγορουμένου, κύριε Καραμανλή, αλλά σε ένα σύστημα δικαιοσύνης… δίκαιο! Μαζί με τον σταθμάρχη που στιγμάτισε τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του μια για πάντα.
Αλλιώς τι; Παραιτηθήκατε αλλά θα ανοίξετε πανιά για το επόμενο υπουργείο στην πρωτεύουσα; Για να συνεχίσετε τη λαμπρή «καριέρα» σας πατώντας επί πτωμάτων;
Η φράση «ζούμε κατά τύχη» ακούστηκε σε ραδιοφωνική εκπομπή της πατρίδας μας αλλά σίγουρα περνάει καθημερινά απ’ το μυαλό των πολιτών αυτής της χώρας. Των πολιτών, όχι των πολιτικών. Στων τελευταίων ίσως περνάει ή θα έπρεπε να περνάει το «ζούμε κατά λάθος».
Νατάσα Μιχαηλίδου
