Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
…δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει κεφάλι
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα…
Γιώργος Σεφέρης
Άκου παιδί μου… Ήμουν και εγώ κάποτε παιδί και είχα πολλά όνειρα για πολλά ταξίδια. Όπως και εσύ.
Θυμάμαι, πως όταν παίζαμε με τα άλλα παιδιά, παίζαμε με την ψυχή μας.
Δεν σκεφτόμαστε τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε γιατί όλοι γινόταν κάτι. Κανένας δεν πήγαινε χαμένος.
Τότε ήταν ωραία η ζωή, κανένας δεν πείναγε, όλοι είχαν ένα κεραμίδι να βάλουν από κάτω το κεφάλι τους και τους πλέον πάμφτωχους τους στήριζε η γειτονιά, το χωριό… Η φιλοξενία ήταν κανόνας και η οικονομία μάθημα και τρόπος ζωής.
Διακρίσεις δεν υπήρχαν, ούτε βία, ούτε εγκληματικότητα, ούτε πολλές οθόνες. Τα σπίτια ανοιχτά και το κλειδί κάτω από τη γλάστρα. Τα τραγούδια που ακούγαμε τα έγραφαν ποιητές!
Άκου παιδί μου…
Γελάγαμε, παίζαμε, και δεν χορταίναμε ποτέ την μέρα. Ούτε βρίζαμε, άλλωστε για ποιο λόγο; Ούτε προσβάλαμε, ούτε γνωρίζαμε τι θα πει μίσος. Δωδεκάχρονα παιδιά, τα καλοκαίρια δουλεύαμε, παίζαμε και μοιραζόμαστε.
Οι γιαγιάδες μας είχαν σοφία που μας την μετέφεραν με παραμύθια. Και οι παππούδες ήταν σύμβουλοι για όλες τις δουλειές του κόσμου, που είχαν περάσει από τα χέρια τους.
Κανείς δεν χρώσταγε στο κράτος και κανέναν δεν απειλούσε το κράτος, με πρόστιμα και κατασχέσεις.
Οι γειτονιές, οι αλάνες, οι πλατείες, οι βόλτες μας ήταν ασφαλείς.
Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γείτονες, ήταν πολλοί, καθένας με την διαφορετικότητα του, τον χαρακτήρα του, τα ευτράπελα του, τις αδυναμίες του.
Τα γλέντια, οι γιορτές, τα πανηγύρια καλά κρατούσαν όπως και τα προαιώνια ήθη και τα έθιμα του τόπου μας. Το, μαζί στις χαρές και τις λύπες, ήταν το αυτονόητο. Οι άνθρωποι τότε παντρεύονταν και έκαναν παιδιά και η πατρίδα μεγάλωνε.
Άκου παιδί μου… Τότε ζούσαμε και καμιά απειλή δεν φαινόταν στον ορίζοντα.
Σε ότι υπερέβαινε την λογική ή αντίσταση ήταν κοινωνική ανάγκη και έτοιμοι ήταν πολλοί για κάθε είδους αντίδραση. Ακόμα και μια χούντα που μας επιβλήθηκε δεν μπόρεσε να κρατήσει περισσότερο από εφτά χρόνια. Παιδί μου μη κάνεις συγκρίσεις με το σήμερα.
Τότε ένα τραγούδι όπως, ο δρόμος είχε τη δική το ιστορία… ή, πότε θα κάνει ξαστεριά ,γινόταν η πνοή όλων των νέων που έβγαιναν στο δρόμο χωρίς καμιά καθοδήγηση.
Και έτσι με τραγούδια, λύπες, γλέντια και χαρές, η ελπίδα άναβε ορίζοντες για νέους αγώνες και ο καθένας έβρισκε το δρόμο του.
Η αλληλεγγύη, η συμπαράσταση, η αλληλοβοήθεια ήταν μέρος της κουλτούρας των αγράμματων γονιών μας. Όλοι τα βόλευαν γιατί η κοινωνία ήταν ελεύθερη να δια μορφώνεται, χωρίς την παρέμβαση του κράτους.
Άκου παιδί μου… Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και μάθαμε με διάφορα πολιτικά τρυκ, πως για να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας πρέπει να έχουμε αντιπάλους!
Πολιτικούς, οπαδικούς, ταξικούς, φυλετικούς.
Εγώ παιδί μου δεν πίστεψα ποτέ σε αυτά γιατί αντίπαλο έβλεπα μόνο τον κακό εαυτό μου.
Πίστευα στον άνθρωπο όπως τον είχα μάθει από τους δασκάλους μου και από τους ποιητές που με συντρόφευαν από την παιδική μου ηλικία.
Άκουγα και τη μάνα μου που μου έλεγε: Μάθε παιδί μου γράμματα…
Άκου παιδί μου… Ξεγελάστηκα!
Ενώ εγώ διάβαζα, πολιτικά δηλητηριώδη φίδια, χωρίς καμιά ιδεολογία, ξεχύθηκαν από πολιτικούς δεινόσαυρους που τους ένοιαζε όχι η πατρίδα αλλά η καλοπέραση τους και καθότι άπληστοι δεν είχαν ούτε ιερό ούτε όσιο. Πατριδοκάπηλοι δηλαδή.
Συγκέντρωναν οπαδούς, κομματόσκυλα τα έλεγαν και δια της διχόνοιας έβαλαν μπροστά την εκχέρσωση της χώρας. Την ισοπέδωση. Για να υποσχεθούν μετά πως θα την ξαναχτίσουν από τα ερείπια της, με το αζημίωτο.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά την λέξη, σκάνδαλο, φαντάστηκα την Ελλάδα γυμνή και πάνω της να ασελγούν όλοι αυτοί οι πολιτικοί κοκορομάχοι. Ένοιωσα την Ελλάδα ξεπουπουλιασμένη κότα. Και έτσι ήταν!
Παιδί μου όλοι πίστεψαν στα λόγια τους και η κακώς εννοούμενη πολιτική έγινε εξάρτηση.
Κάθε διορισμός άλλαζε και μια ιδεολογία.
Έτσι διαμελίστηκε η κοινωνία και η χαρά απέδρασε.
Θέλω παιδί μου να σου απολογηθώ για όσα δεν έκανα.
Αλλά δεν μπορώ…
Άκου παιδί μου… Ξέρω πως δεν μπορείς να με ακούσεις γιατί εξαϋλώθηκες με δική μου ευθύνη. Έφυγες… για να μη τρελαθείς. Γιατί εδώ δεν υπάρχει μέλλον.
Τώρα τρελάθηκα εγώ…
Παιδί μου αν κρυώνεις εκεί που βρίσκεσαι, έχω κάτι σπίρτα που δεν τα χρησιμοποίησα ποτέ, χάρισμα σου για μια φωτιά που εγώ δεν έβαλα…
Ντροπή μου.
Ξέχασα να σου πω, πως αυτές τις μέρες θα γίνουν παρελάσεις στα πλαίσια του Εθνικού μας πένθους. Ξέρω, εσύ δεν θα είσαι εκεί με τα άλλα περήφανα νιάτα της πατρίδας…
Οι ηθικοί αυτουργοί του χαμού σου και οι θύτες σου θα είναι στην εξέδρα των επισήμων και πρέπει να τους κλίνουμε την κεφαλή. Όχι, ο πολιτικός πολιτισμός μας, δεν μας επιτρέπει ούτε να τους γιουχάρουμε…
