Και εγίνηκε σαν την προσωπίδα την ύψινη όπου χύνουνε οι ζωγράφοι εις τα πρόσωπα των νεκρών…
Διονύσιος Σολωμός
Πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια που κρυφτήκαμε και χαθήκαμε, πίσω από τις μάσκες για την προστασία μας. Από την μια μέρα στην άλλη άλλαξε η ζωή μας, τόσο ξαφνικά, που καμιά φαντασία δεν μπορούσε να συλλάβει. Εκτός…
Και πίσω από τις μάσκες κρύφτηκαν όλα τα καλά ανθρώπινα συναισθήματα και άρχισαν να φανερώνονται τα κακά, λόγω εγκλεισμού, λόγω πίεσης, λόγω μη κανονικότητας.
Τα λόγια, αναπάντεχα χάθηκαν, ζωές έσβησαν και το γέλιο εξαφανίστηκε.
Και όταν οι μάσκες έβγαιναν μέσα στα σπίτια, τα πρόσωπα είχαν αλλάξει. Ο φόβος, ο τρόμος, η βία, η ανασφάλεια, ο θυμός, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εντός των τειχών και κάθε παράθυρο για την φωτεινή πλευρά της ζωής, έκλεισε ερμητικά.
Τα όνειρα και τα οράματα σωριάστηκαν στον σκοτεινό θάλαμο της ψυχής και στα αζήτητα της κοινωνίας. Αφού κοινωνία χωρίς συνεύρεση δεν υφίσταται.
Έτσι, και επειδή, αργία μήτηρ πάσης κακίας, άρχισε η ανθρωποφαγία εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος, παρουσία και των άλαλων παιδιών μας!
Ο μεγάλος αδελφός, μας έγινε απαραίτητος πίσω από την γυάλινη μάσκα της οθόνης. Μέχρι που καθιερώθηκε. Μάσκα η οθόνη!
Με ψυχρό το βλέμμα και άφωνοι, τον παρατηρούμε και μας εξουσιάζει. Ώσπου οι άνθρωποι μεταμφιέστηκαν σε οθόνες! Εξαρτηθήκαμε από τον νέο μας ρόλο, παραλύσαμε και ανήμποροι κοιτώμεθα, χωρίς να κοιταζόμαστε, στους καναπέδες της αναπηρίας μας, κρυμμένοι πίσω από γύψινες προσωπίδες μας, περιμένοντας εντολές φόβου.
Και, ως γνωστόν, ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων μεταμφιέζεται σε ότι φοβάται ή ντρέπεται!
Και φορέθηκαν απανταχού της γης, προσωπίδες γυάλινες και μάσκες χάρτινες σαν από τερατογέννεση ή μήπως δεν είναι; Και όλο αυτό ονομάστηκε: Νέα Κανονικότητα!
Η σιωπή του τρόμου έγινε καθεστώς. Και όποια φωνή υψώνεται και ρίχνει μάσκες εξορίζεται από τις διεφθαρμένες, κάθε τύπου, ηγεσίες και φιμώνεται μέχρι ασφυξίας θανάτου. Όλα ελέγχονται και η προσωπίδα του δούλου, μας ταιριάζει απόλυτα. Είναι φτιαγμένη από το δέρμα μας, έχει τα χαρακτηριστικά μας και δεν ξεκολλάει.
Τα μάτια μένουν υγρά και απορημένα, σαν επικήδειος για τα συναισθήματα ή και την ίδια τη ζωή. Τα στόματα σφραγίστηκαν, ο λόγος ατόνησε και χωρίς λόγο μένει ορφανή και η λογική. Και η βαρβαρότητα ολοκληρώνει την μάσκα της όταν ο καθένας κρύβεται από τον εαυτό του και τους άλλους. Ντρεπόμαστε κα φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια.
Ζούμε μια Άλωση και δεν το έχουμε καταλάβει!
Απαγορεύονται, δια του υποβιβασμού, οι τέχνες, τα γράμματα και ότι μιλάει ή σκέφτεται.
Ζούμε νέου τύπου(οικονομικές) δικτατορίες, πολυεθνικών συμφερόντων υπό την μάσκα της(νεκρής) σε αποσύνθεση Δημοκρατίας.
Και ο καθένας πίσω από τη μάσκα του, δικαίως, κλαίει τη μοίρα του, χωρίς να λογαριάζει την κοινή μας μοίρα. Χωρίς να βγάζει φωνή, σε συνθήκες παγκοσμίου πολέμου.
Αν ο θεός ήταν ζωγράφος πώς θα ζωγράφιζε σήμερα τα πρόσωπα των ανθρώπων;
Αν οι άνθρωποι ήταν παιγνίδι(που μήπως δεν είναι;) ίσως να τους ταίριαζε απόλυτα το : Στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα, αγέλαστα, δίχως καμιά αρματωσιά. Ανυπεράσπιστα.
Σαν σε ένα πόλεμο ορατό και αόρατο που έχει ξεσπάσει και οι προσωπίδες ως πρόσωπα, φανερώνουν μόνο ψυχικές δυσμορφίες, που χρόνια κάποιοι παράφρονες, τύπου Χίτλερ, προετοίμαζαν. Το οξύ, που χρόνια μας ψέκαζαν, άφησε ουλές σωστά χάσματα.
Στον καθρέφτη δεν τολμάμε να κοιτάξουμε την προσωπίδα μας, γιατί τα πρόσωπα δεν υπάρχουν, έχουν σπάσει. Μόνο οι θλιμμένες και θλιβερές προσωπίδες των άλλων, θυμίζουν πως κάποτε ζούσαμε.
Σαν η ανθρωπότητα στις όχθες του Αχέροντα να οδύρεται στο τελευταίο της καρναβάλι.
Πλάι σε στόματα, μάτια, σπίτια ερμητικά κλειστά, ψυχές ερείπια και στους δρόμους αγάλματα μασκαράδες τους… άστεγους .
Ας φορέσουμε τις μάσκες που μισούμε και ας θυμώσουμε όσο περισσότερο…
Ο καρνάβαλος καίγεται πάντα στο τέλος!
Ας διαλέξουμε καρνάβαλο…
Φωτιά υπάρχει, αν…
Φωτιά στα σύνορα της γης
θα βάλουμε εμείς
με σπίρτο την καρδιά μας.
Φωτιά να σβήσει τη φωτιά
που άνθρωποι τρελοί
ανάβουν στα όνειρά μας…
Νίκος Ιγνατιάδης, πριν 35 χρόνια ,ο ποιητής.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
