Χρωστώ
ένα μεγάλο ‘’ευχαριστώ’’
στις λέξεις.
Ας είναι καλά.
Έδωκαν στη ζωή μου νόημα.
Χρήστος Λάσκαρης
Αχαριστία.
Άλλη μια στερημένη λέξη.
Από το πρώτο της α το στερητικό.
Στερημένη όμως από τι; Από χαρά, χάρη ή χάρισμα; Και χάρισμα απ΄το χαρίζω ή χάρισμα το προσόν;
Η λέξη λοιπόν αναλύεται σε α–χάρισμα και αχάριστος αυτός που δεν χαρίζεται σε κανέναν. Που δεν αναγνωρίζει τη χάρη του άλλου, ή δεν έχει τη χάρη να αναγνωρίσει αυτό που του χαρίζεται.
Το αντίθετο της αχαριστίας ποιο μπορεί να είναι; Μήπως υποταγή ή δουλικότητα; Γιατί ο αχάριστος αυτό πιστεύει για την ευγνωμοσύνη. Ότι είναι υποταγή, με τον εγωισμό του να τον κάνει να πιστεύει ότι δε χρωστάει σε κανέναν.
Η έλλειψη αυτής της χάρης, του να αναγνωρίζει δηλαδή κάποιος το καλό που του έκαναν, συνδέεται και με έλλειψη αντίληψης και γιατί όχι και ευφυίας.
Υπάρχει όμως και το άλλο χάρισμα. Η έμφυτη ικανότητα και δεξιότητα σε κάτι. Το προσόν που κάνει κάποιον να προσελκύει, να γοητεύει και να ξεχωρίζει απ’ το πλήθος.
Αν εκλείψει η πρώτη περίπτωση του αχάριστου, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος , ενώ αν εκλείψει η δεύτερη, θα γίνει φτωχότερος .
Η ίδια λέξη, με δύο αντιφατικές έννοιες. Αυτό είναι και το χάρισμα της ελληνικής γλώσσας. Ενίοτε να γίνεται εννοιολογική.
Αχαριστία, μπορεί να είναι και η έλλειψη χαράς.
Και η βάση της βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στην ανηδονία. Στην έλλειψη ικανοποίησης και στην ανικανότητα να αναζητά κανείς και να χαίρεται με τα καλά που του συμβαίνουν. Αυτός που όσα και να έχει, πάντα κάτι του λείπει και δίνει έμφαση μόνο στα αρνητικά. Η έλλειψη χαράς είναι κι αυτή μια μορφή αναπηρίας.
Τελικά ποιος είναι ο κερδισμένος; Αυτός που δίνει ή αυτός που δεν ανταποδίδει;
Πάντως σίγουρα χαμένος είναι αυτός που αδιαφορεί με τις μικρές καθημερινές πράξεις προσφοράς και αγάπης , επειδή ακριβώς δε γίνεται δέκτης αυτής κι επειδή δεν θα νιώσει ποτέ τη χαρά της μέθεξης. Της ψυχικής συνάντησης με τον άλλον.
Ευτυχώς όμως ο κόσμος, πέρα από τους αχάριστους έχει και τους άριστους, αυτούς που η προσφορά και η καλοσύνη είναι προσωπική αξία και στάση ζωής.
Η λέξη αχαριστία λοιπόν, περικλείει και την ‘αριστ(ε)ία’, κάτι που επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι μέσα στο κακό, υπάρχει πάντα και κάτι καλό.
Νομοτέλεια της ζωής.
Χρύσα Καραπαπάζογλου
Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας
