Πιπίλα και μπιμπερό τα δύο βασικά μέσα που πρέπει να έχει μια μαμά στην τσάντα της για την ‘’ώρα ανάγκης’’ όταν το μωρό κλαίει, γκρινιάζει, νυστάζει κλπ. Συχνά θεωρούν αυτά τα δύο αντικείμενα ακίνδυνα. Ισχύει όμως αυτό στην πραγματικότητα; Είναι η πιπίλα ακίνδυνη και το μπιμπερό σωτήρας μιας μαμάς; ή μήπως αδρανοποιούν τους μύες του προσώπου και του στόματος και περιορίζουν την ανάπτυξη των γλωσσικών ικανοτήτων του παιδιού; Ας αναλύσουμε ένα-ένα τα προβλήματα που δημιουργούνται.
Η αδρανοποίηση των μυών του προσώπου και του στόματος και ιδιαίτερα της γλώσσας είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Το πιπίλισμα της πιπίλας ή του στομίου του μπιμπερό δραστηριοποιεί και ενδυναμώνει μονάχα την ράχη της γλώσσας με αποτέλεσμα η άκρη της να παραμένει ακίνητη, να αδυνατεί και να δημιουργείται μια ‘’τεμπέλικη’’ γλώσσα που προεξέχει ή παραμένει στην βάση του στόματος. Το ίδιο συμβαίνει και με τα χείλη όπου ‘’κλειδώνουν’’ λόγο της πιπίλας σε μια θέση μη φυσιολογική δυσκολεύοντας την μυϊκή ανάπτυξη.
Το ‘’κλείδωμα’’ που δημιουργούν η πιπίλα και το στόμιο μπορούν να αλλοιώσουν την δομή των δοντιών και να προκαλέσουν αισθητικές και πρακτικές ανωμαλίες που δυσκολεύουν την φυσιολογική σύγκλειση. Η μακροχρόνια χρήση της πιπίλας αλλά και του μπιμπερό έχει αποδειχτεί ότι προκαλεί Χασμοδοντία. Έτσι η λανθασμένη δομή επηρεάζει την άρθρωση των ήχων όπως για παράδειγμα την παραγωγή του /s/ όπου αν τα δόντια δεν κλείνουν ακούγεται αλλοιωμένα σαν /θ/. Μαζί με τα δόντια επηρεάζεται η δομή και το σχήμα της γνάθου, δεν αναπτύσσεται φυσιολογικά και λόγω της αδυναμίας της το στόμα παραμένει ανοιχτό και εμποδίζεται η παραγωγή.
Όσο και αν μας φανεί παράξενο η μακροχρόνια χρήση της πιπίλας προκαλεί προβλήματα και στην αναπνοή! Προτείνεται να χρησιμοποιούμε την ρινική μας αναπνοή παρά την στοματική, η ‘’τεμπέλικη’’ και αδρανείς θέση της γλώσσας που δημιουργεί φραγμό όμως προτρέπει το παιδί να αναπνέει απο την μύτη.
Με την χρήση του μπιμπερό αποδυναμώνεται και η ‘’συνεργασία’’ των μυών και αρθρωτών μεταξύ τους. Το μπιμπερό προωθεί αυτόματα το γάλα ή το οποιοδήποτε υγρό στην στοματική κοιλότητα χωρίς να χρειαστεί η παραμικρή προσπάθεια για την πόση του. Για αυτό το λόγο συνιστάται ο μητρικός θηλασμός όπου το μωρό για να ρουφήξει το γάλα θα κινήσει κατάλληλα τα χείλη, την γλώσσα και τους μύες του. Για τους ίδιους λόγους συνιστάται αντί για μπιμπερό η πόση από καλαμάκι ή από ποτήρι στην παιδική ηλικία.
Τέλος η συνεχόμενη ενασχόληση του στόματος με την πιπίλα και το ‘’κλείδωμα’’ που δημιουργεί περιορίζουν το παιδί να πειραματιστεί με τους ήχους αλλά και με το βάβισμα που είναι από τα βασικά στάδια της γλωσσικής ανάπτυξης ! Σκεφτείτε ότι αν ένα παιδί έχει συνεχώς στο στόμα του μια πιπίλα δεν θα μπει στην διαδικασία προσπάθειας για επικοινωνία!
Κόντε -Χασάν Μπουσρά
Λογοθεραπεύτρια (Πτυχιούχος Α ΤΕΙ Πατρών)
