«Η δημοσίευση ψυχή της Δημοκρατίας»
Αδ. Κοραής
Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο «Η οικογένεια της εφημερίδας», το σημερινό κείμενο, που σαν ανάγκη προέκυψε από τα καλά λόγια και λόγια αγωνίας ανθρώπων που εργάζονται σε εφημερίδες. Μια τιμή οφειλόμενη, κάτι σαν μια πράξη δικαιοσύνης.
Πίσω από τις εφημερίδες, όσοι γράφουμε σε αυτές, προσπαθούμε να μαντέψουμε τα μάτια των αναγνωστών και πρώτοι εμείς παίρνουμε τη θέση τους, κάθε μέρα.
Η αγωνία μεγάλη. Τα κείμενά μας πέτυχαν τον στόχο τους; Η ειλικρίνειά μας, ανεξαρτήτως ιδεολογικών πεποιθήσεων, έφτασε στον αναγνώστη;
Νοιώθουμε τα μάτια όλων αυτών που μας διαβάζουν, να μας κοιτάνε κατάματα μέσα από τα γραφτά μας. Ιδεολογία μας είναι η ακριβής προσωπική ματιά και αγωνία σε όλα αυτά που έχουν απλώσει κατάμαυρα σύννεφα στις ζωές όλων μας.
Έχουμε ίσως την ψευδαίσθηση ότι η εφημερίδα είναι ένα μικρό μαγικό ραβδί που, αν κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί, έχει πετύχει την αποστολή της. Τα σχόλια των αναγνωστών, σε κάθε περίπτωση, τα παίρνουμε τοις μετρητοίς για να επανελέγξουμε τη δική μας πορεία.
Οι αναγνώστες είναι φωνές στη δική μας συνείδηση…
Μα η μεγαλύτερη αγωνία μας είναι να διαβαστεί η εφημερίδα. Όχι από εγωισμό αλλά σαν χρέος στην ιερή της αποστολή.
Πέρα από αυτές τις αγωνίες όμως υπάρχει και μια άλλη που συνήθως παραγνωρίζουμε. Είναι για τη δύναμη και την προσήλωση των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτές και ποτέ δε θα μάθουμε τα ονόματά τους. Αυτούς που υποδέχονται τα κείμενά μας. Πολλές φορές μας διορθώνουν με την εμπειρία τους.
Μας σηκώνουν το τηλέφωνο για να μιλήσουμε για την πορεία της εφημερίδας. Μας μεταφέρουν σχόλια του κοινού, αγωνίες, παρατηρήσεις, προτάσεις…
Είναι αυτοί που σελιδοποιούν την εφημερίδα και μας κάνουν την τιμή να διαβάσουν πρώτοι τα κείμενα μας και να φροντίσουν της αισθητική τους εικόνα. Είναι αυτοί που ξενυχτάνε ανάμεσα στον ήχο του πιεστηρίου και της διπλωτικής μέχρι και το τελευταίο φύλλο.
Είναι αυτοί που την ταξινομούν και τη διανέμουν χαράματα με ζέστη και με κρύο.
Είναι οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας της εφημερίδας.
Όλοι και όλα πρέπει να είναι με ακρίβεια στην ώρα τους.
Είναι μεγάλος ο καθημερινός αγώνας όλων αυτών και η αγωνία τους για το μέλλον της εφημερίδας. Άνθρωποι που εργάζονται χρόνια και θεωρούν τιμή τους να βρίσκονται στα παρασκήνια της έκδοσης.
Η αγωνία όλων μας μεγαλώνει καθώς η κατευθυνόμενη «δημοσιογραφία» του διαδικτύου προσπαθεί να κλέψει το βλέμμα μας από τον έντυπο λόγο και να το μεταφέρει προς χειραγώγηση στον χαώδη ηλεκτρονικό.
Οι εφημερίδες και όσοι εργάζονται σε αυτές χρειάζονται υποστήριξη.
Τα λόγια των κυβερνητικών και άλλων εκπροσώπων για υποστήριξη, χιλιοειπωμένα και κούφια είναι.
Ας αναλάβει ο καθένας μας την ευθύνη του και ας στηρίξουμε τα τελευταία προπύργια της Δημοκρατίας. Τις εφημερίδες.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
