Πώς να χωρέσουμε τόσοι άνθρωποι στο κενό;
Λίνα Νικολακοπούλου
Την λογική αναζητούμε, βασανιστικά, με τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας. Πού πήγε; Γιατί χάθηκε; Για πού πέταξε; Δεν την έχουμε ανάγκη;
Το ανέκδοτο των ψεκασμένων, αλληγορικά, μήπως δεν είναι ανέκδοτο; Και το κενό που άφησε η λογική άραγε με τι συμπληρώνεται;
Μήπως μεταλλάσσεται τα ανθρώπινο είδος; Μήπως αυτή η νέα κανονικότητα εργαστηριακά είναι με κάθε ακρίβεια σχεδιασμένη; Μήπως έχει περάσει για τα καλά μέσα μας η θεωρία του μίσους; Γίναμε πραγματικά μισάνθρωποι;
Μήπως η σκέψη σχόλασε οριστικά και αμετάκλητα; Μήπως τίποτα δεν μπορεί να μας εμπνεύσει; Μήπως φάγαμε όλα τα συναισθήματα μας στο βωμό του αρρωστημένο εγώ του παντογνώστη, παραπληροφορημένου απολίτιστου πολίτη;
Και ακριβής απάντηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Που χάσαμε τον αιώνιο δρόμο της Αρετής και συνωστιζόμαστε υποχρεωτικά στον κακόφημο δρόμο της αδιέξοδης Κακίας;
Θα μπορούσε ο καθένας να θέσει εκατοντάδες ερωτήματα, που περιμένουν την δική του απάντηση, αν πήγαινε καθημερινά στην γωνιά της σκέψης. Μα που χρόνος για μας; Τον ξοδεύουμε όλον για να παίρνουμε μάτι, την κάθε βία και ηλιθιότητα που προάγεται στα μέσα ολικής καταστροφής.
Οδηγούμαστε με βάσει την τεχνολογία, στην μη σκέψη. Σκέφτονται άλλοι για μας.
Καταντήσαμε άλογα όντα;
Γίναμε τόσο εξαρτημένοι, μέσω του εκβιασμού των προστίμων, από την κάθε είδους ηλεκτρονική διακυβέρνηση, εκπροσώπων των πολυεθνικών;
Η κάθε είδηση αποσκοπεί κάπου; Τα πάντα ελέγχονται προς όφελος των ολίγων; Τίποτα δεν μπορεί να μας ευαισθητοποιήσει, να μας εξεγείρει;
Ή μήπως, η ζωή είναι μικρή και ότι φάμε , ότι πιούμε και ότι αρπάξουμε;
Πως ονειρευόμαστε το μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας; Ή μήπως δεν ονειρευόμαστε πιά;
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Από που να πιαστούμε; Η επιβίωση λέγετε και ζωή; Και πώς ο πλανήτης να αντέξει τόσα απερίσκεπτα όντα; Και η βία δεν μας τρομάζει πια; Συνηθίσαμε;
Και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μόνο μια εικονική πραγματικότητα;
Και που πήγαν οι αξίες, ο σεβασμός, η κατανόηση, η εμπιστοσύνη; Πόσο μπορεί να διαρκέσει η θλίψη και η παγκόσμια κατάθλιψη; Και πως θα χωρέσουμε κι’ άλλη βία κι’ άλλη καταστολή;
Ποιοι είναι αυτοί που μας βομβαρδίζουν με κάθε τρόπο μέχρι τελικής εξοντώσεως;
Γιατί δεν αντιδρούμε; Τι έχουμε να χάσουμε; Θα ξαναβρεθούμε;
Μήπως ξεπεράσαμε και την κάθε μετριότητα και πάμε ολοταχώς προς τον πάτο;
Πάντως ‘’Μέσα στην θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν την φθορά’’ Οδυσσέας Ελύτης.
Ίσως αυτή και να είναι η τελευταία παρηγοριά ,τώρα που τα καμαράκια μια σταλιά περισσεύουν. Μέχρι να απαλλοτριωθούν και αυτά!
Και τότε, υποχρεωτικά, μας περιμένει ο δρόμος!
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
