Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα
Λευτέρης Παπαδόπουλος
Όπου και να κοιτάξεις μαύρα τα σύννεφα, και όλο πυκνώνουν.
Το μόνο ξέφωτο είναι το γέλιο ενός παιδιού. Το γέλιο του παιδιού είναι το δείγμα για το πού βαδίζει σήμερα η ανθρωπότητα. Και αντί για γέλιο προάγεται, με κάθε τρόπο, η βία και η νοθεία.
Η βία που μπορεί να ηττηθεί μόνο από την παιδεία και την ψυχαγωγία.
Μέσα στην καθημερινή βία οι ψυχές αρρωσταίνουν και δίχως να το καταλάβουν βιάζονται και απαντούν με περισσότερη βία.
Η ψυχαγωγία, που άγει την ψυχή, ανοίγει το νου, παράγει πολιτισμό, φέρνει ευθυμία και γαλήνη και οδηγεί στην πολυμάθεια. Ύψιστη αρετή!
Τα πράγματα είναι απλά, σαν τον δρόμο της αρετής και της κακίας.
Η μεγαλύτερη αρετή, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η γνώση.
Αντί αυτού ψεύτικες και παραπλανητικές ειδήσεις, τρομοκρατία, με αποτέλεσμα η σκόνη του φόβου να δηλητηριάζει σε κάθε σχέση και να φωλιάζει, σαν καρκίνωμα, σε κάθε ψυχή.
Ο αέρας στις μέρες μας μυρίζει φόβο!
Και μέσα σε αυτό το ασφυκτικά δηλητηριώδες περιβάλλον γαλουχούμε τις επόμενες γενιές.
Τι θα εισπράξουμε;
Η νοθεία, κάθε είδους, είναι καθεστώς. Νοθεία στις λέξεις, στις ιδέες, στα συναισθήματα, στα προϊόντα, στις σχέσεις. Λες και λύσεις δεν υπάρχουν, λες και το ανθρώπινο είδος παρανόησε ολοκληρωτικά.
Λες και κανένας δεν είναι ικανός, να σκεφτεί για το παιδί…
Τι μας περιμένει;
Η προτελευταία γενιά είναι αυτή της τεχνητής οικονομικής κρίσης. Αρχή ανέχειας, αυτοκτονιών, συμμοριών και αμάθειας.
Η τελευταία γενιά, είναι η γενιά της πανδημίας. Του εγκλεισμού, της πλήρους ηλεκτρονικής εξάρτησης και καθοδήγησης, των ηλεκτρονικών εγκλημάτων και της διαφθοράς του νου.
Η γενιά της καμιάς κοινωνικοποίησης και κανονικότητας. Της κατάθλιψης και της αποχαύνωσης.
Πού πάμε;
Μακάρι να πηγαίναμε σε ένα σύστημα που τα παιδιά κάθε πόλης, κάθε κοινότητας, θα είχαν τη δυνατότητα να ψυχοθεραπευτούν μέσα από τις τέχνες.
Μακάρι να δημιουργούσαμε πάρκα πολιτισμού με δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα παιδιά, για να κοινωνήσουν στις τέχνες. Για την πνευματική τους και ψυχική τους υγεία.
Μακάρι να είχαμε χωριά πολιτισμού με θεματικές ενότητες.
Μακάρι η πρόσβαση σε κάθε είδους τέχνη να είναι η επιλογή και η απάντηση της κοινωνίας για να αποφευχθούν τα επόμενα δεινά που φαίνονται ξεκάθαρα στον ορίζοντα.
Πόσο είναι το κόστος;
Ασφαλώς πολύ λιγότερο από ότι κοστίζουν η καταστολή, οι φυλακές, τα αναμορφωτήρια, τα ψυχιατρεία, τα εγκλήματα και οι ζωές που θα χαθούν στο άμεσο μέλλον.
Το περιβάλλον καταστρέφεται και δείχνουμε αδιάφοροι και ανήμποροι να κάνουμε κάτι.
Για το παιδί;
Αλλιώς, πιο σκληρός μεσαίωνας καταφτάνει κι εμείς είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
