Στην προχθεσινή απολογία του, ο γνωστός θεατράνθρωπος που βρίσκεται κατηγορούμενος για 4 βιασμούς (τριών ανηλίκων και ενός ενήλικα) ισχυρίστηκε ότι “έπαιρνε δροσιά” από τα νεαρά άτομα με τα οποία “συναναστρεφόταν”. Εγώ που είμαι ένας καχύποπτος δασκαλάκος, θα χρησιμοποιούσα αρκετά πιο σκληρές εκφράσεις για να περιγράψω τη σχέση του θεατράνθρωπου με τους μαθητές ή/και τις μαθήτριές του.
Ξεκίνησα να δουλεύω στην εκπαίδευση πριν από 15 χρόνια. Ήμουν 28, με ένα μυαλό διαθέσιμο σε κάθε πειρασμό και ένα σώμα ικανό για οτιδήποτε το προαναφερθέν μυαλό ποθήσει. Με αυτά στις αποσκευές μου, εμφανίστηκα ως υποψήφιος για μια θέση σε ένα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο. Κοντά στο τέλος της συνέντευξης, δέχθηκα την ερώτηση: “Κύριε Έψιμε, είστε νέος και εμφανίσιμος. Πως θα αντιμετωπίσετε το ενδεχόμενο κάποια μαθήτρια να αποκτήσει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εσάς;”
Αυτό που θυμάμαι ότι αποκρίθηκα ήταν κάτι σαν “Δε νομίζω ότι θα έχω πρόβλημα. Ίσα-ίσα, θα χρησιμοποιήσω αυτό το ενδιαφέρον για να το κατευθύνω προς το μάθημά μου”. Έφυγα από τη συνέντευξη περισσότερο προβληματισμένος από όσο πήγα. “Αλήθεια”, σκεφτόμουν, “τι θα έκανα;”.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι. Έχω συνειδητοποιήσει πολύ καλύτερα ποια είναι η δουλειά που τότε κυνηγούσα, η δουλειά που σήμερα κάνω και αγαπώ. Ξέρω τι σημαίνει δάσκαλος, είτε των φυσικών επιστημών, είτε του θεάτρου. Διδάσκεις γιατί αγαπάς. Δεν διδάσκεις μαθήτριες για να κοιμηθούν μαζί σου, αλλά για να τις προετοιμάσεις για ό,τι αυτές θέλουν. Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι “τι θα έκανες” όταν ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις.
Έχεις ένα ρόλο που μοιάζει με αυτόν του γονέα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον αξιόλογοι δάσκαλοι αποκαλούν τους μαθητές τους “τα παιδάκια μου”. Ένας γονιός, όσο ιδιαίτερες κι αν είναι οι σεξουαλικές του σκέψεις, ποτέ δεν θα τις κατευθύνει προς το παιδί του. Αν κάτι τέτοιο σου περνάει από το μυαλό, δεν θα έπρεπε εξαρχής να είσαι γονέας. Ή αντίστοιχα, δάσκαλος.
Από ότι φαίνεται όμως, ζούμε σε ένα κόσμο που τους πολλούς followers τους έχει η εξουσία, όχι η αγάπη. Μέσα στο σπίτι, στην τάξη, στην κοινωνία όλη, μπόλικοι είναι οι τύποι που αρέσκονται στο να εξουσιάζουν. Και στην περίπτωση της διδασκαλίας, αυτό είναι πολύ εύκολο.
Διότι η σχέση μου απέναντι στους μαθητές και τις μαθήτριές μου είναι μια σχέση εξουσίας. Εγώ είμαι αυτός που ξέρει – αυτές είναι που πρέπει να μάθουν. Είμαι αυτός που έχω φτάσει – αυτές που πρέπει να έρθουν. Εγώ θα βάλω τους βαθμούς που πρέπει να πάρουν. Είναι εύκολο αυτή τη θέση εξουσίας να την εκμεταλλευτεί κάποιος για να γεμίσει το κενό του κρεβάτι. Την κενή του την ύπαρξη.
Αλλά δεν πά να’ναι της μόδας, εγώ ο δασκαλάκος το λέω άρρωστο. Διότι αν βλέπεις με σεξουαλική ματιά μαθητές και μαθήτριές σου, η ματιά σου αυτή δεν αποπνέει “δροσιά”. Ζέχνει κακία και αρρώστια. Τόσο για το σεξ, όσο και για τη διδασκαλία. Κακία και αρρώστια για το σεξ, γιατί το σεξ είναι ένα παιχνίδι που δεν έχει καμία ομορφιά όταν ο ένας έχει εξουσία πάνω στην άλλη ή τον άλλο. Κακία και αρρώστια για τη διδασκαλία, γιατί η διδασκαλία είναι μια ανιδιοτελής προσφορά που δεν επιζητά οφέλη.
Οι μαθητές και οι μαθήτριές μας αποπνέουν ένα σωρό όμορφα χαρακτηριστικά και η νεανική δροσιά είναι αναμφίβολα ένα από αυτά. Η αγάπη μας όμως για αυτούς και αυτές, αυτή η μη μετρήσιμη στάση προς έναν άλλον άνθρωπο, μας υπαγορεύει ότι δεν είμαστε εκεί για να απολαύσουμε ετούτη τη δροσιά. Δουλειά μας είναι να αναγνωρίσουν “τα παιδάκια μας” ότι την έχουν. Και να την απολαύσουν όπως εκείνα επιθυμούν.
Γιώργος Έψιμος
Εκπαιδευτικός
