Εικόνα πρώτη. Βίντεο. Σε άλλο σχολείο.
Στο φόντο σχολικός διάδρομος, στις πλάτες σχολικές τσάντες. Όλοι το έχουμε ζήσει το σχόλασμα. Ένα μικρό γλέντι, μια στιγμή συλλογικής ευθυμίας. Όμως τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το βίντεο ξεκινά όταν ο τσακωμός ανάμεσα στο κορίτσι και το αγόρι δείχνει να έχει ήδη ξεσπάσει. Κάποιος πάτησε το rec για να τον καταγράψει – κι αυτό από μόνο του δεν είναι καλό σημάδι. Το κορίτσι του ρίχνει αλλεπάλληλες, δυνατές, γεμάτες μίσος γροθιές. Μπουκέτα που έχω ξαναδεί να πέφτουν μεταξύ χουλιγκάνων, τώρα και μεταξύ μαθητών.
Εικόνα δεύτερη. Βίντεο. Σε άλλη πόλη.
Τέσσερις μαθήτριες γυμνασίου αράζουν. Η μία όρθια, στριφογυρίζει ξέγνοιαστα. Άλλες δύο φαίνονται να γελάνε. Όλοι έχουμε ζήσει ωραίες κρυφές στιγμές με τα φιλαράκια. Όμως τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η τέταρτη κοπέλα δείχνει να ξύνει το τετράδιο της με μια κάρτα. “Όχι, δεν είναι δυνατόν”, ακούω μια φωνή μέσα μου. Δυστυχώς είναι. Μια γραμμή κοκαΐνης εξαφανίζεται από το τετράδιο. Το κεφάλι της κοπέλας γέρνει απότομα προς τα πίσω, το δικό μου γέρνει αργά προς τα μπροστά. Δάκρυα. Η όρθια κοπέλα συνεχίζει να στριφογυρίζει. Συνήθειες που έχω ξαναδεί να ασκούνται από φιλάρεσκους χρηματιστές και φωτομοντέλα, τώρα και από μαθήτριες.
Εικόνα τρίτη. Αφήγηση. Σε ένα σχολείο της πόλης μου.
Τρίτο διάλειμμα. Ο Θεόφιλος ουρλιάζει μπροστά στην Αλεξάνδρα. Ένα στυλό βρίσκεται σφιγμένο στο δεξί του χέρι. Με φορά ασυνήθιστη. Βγαίνει από το κάτω μέρος της υψωμένης του γροθιάς και η μύτη του στρέφεται προς το αμήχανο βλέμμα της Αλεξάνδρας. “Θα σε σφάξω ρε”. Λόγια που συνήθως ακούω στο netflix, τώρα και στο προαύλιο.
Από το Σεπτέμβρη οι εκπαιδευτικοί ψυλλιαστήκαμε ότι φέτος κάτι δεν πάει καλά. Οκ, ξέρεις ότι δουλεύεις με τους ανθρώπους που δοκιμάζουν τα όρια, δικά τους και δικά σου. Πάντα μπορεί να συμβεί κάτι που πρώτη φορά αντιμετωπίζεις. Θέλω να πω, ξεσπάσματα, σπρωξίδια, βρισιές, ακόμα και ξύλο, υπήρχαν πάντα. Όμως φέτος, όλα δείχνουν να γίνονται πιο έντονα από ποτέ.
Δεν χρειάζεται πολύ ψάξιμο για να βρεις τις αιτίες. Σε κοινή τους ανακοίνωση τον περασμένο Ιούλιο, η Unicef και η Unesco προειδοποιούσαν για τα αποτελέσματα του περσινού κλεισίματος των σχολείων: “Είτε πρόκειται για απώλεια μάθησης, ψυχολογικό στρες, έκθεση στη βία και τις καταχρήσεις […], οι συνέπειες για τα παιδιά θα γίνουν αισθητές παντού: στις σχολικές τους επιδόσεις, στην κοινωνικοποίησή τους και στην σωματική και την ψυχική υγεία”. Για κάποιον λοιπόν που εμπιστεύεται τους ειδικούς, και οι τρεις εικόνες ήταν αναμενόμενες.
Για ένα σωρό λάθη έχω να κατηγορήσω τις συνδικαλιστικές ενώσεις των εκπαιδευτικών, εν προκειμένω όμως τους βγάζω το καπέλο. Διότι ήταν άμεσα τα αντανακλαστικά τους όταν ζητούσαν από την πολιτεία τη συμβολή ειδικών για την πρόληψη των (αναμενόμενων) φαινομένων. Πρόσληψη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών σε κάθε σχολείο. Υποστηρικτικές δομές, καμπάνια κατά της βίας, δημιουργία συμβουλευτικής υπηρεσίας για εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές, εισαγωγή προγραμμάτων πρόληψης της βίας σε σταθερή βάση.
Για κάποιον που εμπιστεύεται τους ειδικούς, ήταν συγκεκριμένοι και σαφείς οι τρόποι αντιμετώπισης. Αλλά για την πολιτεία, όχι.
Είπαμε, αυτά είναι για όποιον εμπιστεύεται τους ειδικούς.
Γιώργος Έψιμος
Εκπαιδευτικός
*Στα άρθρα της στήλης “Εν τάξει” τροποποιούνται τα ονόματα μαθητών και μαθητριών ώστε να προστατευθεί η ιδιωτικότητα τους.
