Θες δε θες
θα προχωρήσεις
στα παραμύθια
Κατακαλόκαιρο. Οι νύχτες μαγικές κάτω από τον έναστρο θόλο.
Κάποτε, οι άνθρωποι είχαν ανάγκη να ακούσουν, να μυρίσουν, να φανταστούν, να μάθουν, κάτω από την αυλή των αστεριών και σήκωναν κεφάλι να δουν. Και μεγάλωναν όλοι και όλα μέσα από τα παραμύθια.
Η σοφία των αιώνων γινόταν, με τον προφορικό λόγο των ηλικιωμένων, διασκέδαση, ψυχαγωγία, γνώση και παρηγορία για όλους. Κάπου εκεί που το ψέμα και η αλήθεια πάλευαν να παρουσιάσουν τα γεγονότα σε κάθε τους λεπτομέρεια. Η σιωπή μεγάλωνε γιατί όλοι ήθελαν να φανταστούν, να σκεφτούν, να θαυμάσουν, να προσδιορίσουν τη θέση τους μέσα στη δική τους ζωή, στη δική τους πραγματικότητα.
Γέροι και γριές με αγάπη, γίνονταν οι πρωταγωνιστές της συντροφιάς με λόγια δικά τους και άλλα, που είχαν ακούσει. Μάγευαν τ’ αυτιά και τη μνήμη. Όταν ο άνθρωπος είχε μνήμη! Όταν διεκδικούσε με σιωπή τη σοφία.
Στα ατέλειωτα νυχτέρια τα παιδιά μάθαιναν να στοχάζονται, να καλλιεργούν το χιούμορ τους, να στέκονται αρωγοί στην προσπάθεια κάθε καλού ήρωα και να νιώθουν τιμωροί κάθε κακού. Κάποτε…
Κάποτε που οι άνθρωποι είχαν φωνή, κρίση και ευγένεια ηρώων καλών και αγαθών.
Κάπου εκεί χωρούσαν και νανουρίσματα, και παροιμίες, και τραγούδια του λαού, και δημοτική ποίηση, σε μια μυσταγωγία που η δημοκρατία άκμαζε στο κοίλον κάθε γειτονιάς, στα σκαλοπάτια της ελπίδας, πλάι από το αγιόκλημα και το γιασεμί.
Κάποτε που όλοι γνώριζαν ότι η μοίρα τους είναι και ήξεραν να δίνουν ο ένας στον άλλον.
Ήξεραν να μοιράζονται. Ήξεραν να φρονιματίζουν μέσα από παραμύθια και χωρίς να σηκώνουν το χέρι, να δείχνουν το δρόμο της αρετής.
Κάποτε που το παραμύθι ήταν το καθημερινό, βραδινό, καλοκαιριάτικο θέαμα και ακρόαμα και η καλοσύνη ξεχείλιζε, όπως και τα ευφυή πειράγματα που περίσσευαν τον νου.
Κάποτε που οι άνθρωποι ζούσαν σαν άνθρωποι κι είχαν πίστη κι εμπιστοσύνη.
Κάποτε, που η πειθώ ερχόταν μόνη τα με την αλήθεια των λόγων και την υπερβολή της ζωής που θέλει να νικήσει, να υπάρξει, να δικαιωθεί και να ονειρευτεί το μέλλον.
Κάποτε που οι άνθρωποι ονειρεύονταν να προχωρήσουν. Και προχωρούσαν. Κάποτε…
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής παραμυθιών
