«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε…
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στον φόνο δε θα με έχετε»
Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ο πλανήτης Γη.
Εκεί ζούσαν κάτι μικρόβια που ονομάζονταν άνθρωποι και φυσικά είχαν μικρό βίο. Η φύση τα είχε προικίσει με νου και αυτό ήταν το τεράστιο λάθος. Έκαναν ό,τι τους κατέβαινε και είχαν τον δικό τους Θεό, πέρα από τους νόμους της φύσης. Δηλαδή, κανέναν Θεό.
Ο μόνος Θεός που πίστευαν και λάτρευαν ήταν το χρήμα. Στον βωμό του θυσίαζαν τα πάντα προκειμένου να μην υπάρξει λογική.
Νόμιζαν ότι ήταν παντοδύναμοι και κάθε μικρόβιο σκεφτόταν διαρκώς, σε ποιο άλλο μικρόβιο θα επιτεθεί. Ήταν βλέπετε θέμα εγωισμού.
Αφού λοιπόν έφτασε ο καιρός κι επιτέθηκαν όλοι σε όλους, συμμάχησαν! Αποφάσισαν τότε, όλοι μαζί να επιτεθούν στον πλανήτη Γη. Τόσο ηλίθιοι! Το φαινόμενο ονομάστηκε επισήμως παγκοσμιοποίηση.
Άρχισαν να ξεριζώνουν δέντρα, να καίνε δάση, να μπαζώνουν ρεματιές, να παράγουν σκουπίδια, να μολύνουν τις θάλασσες, τα ποτάμια, τις λίμνες. Έως και παγόβουνα κατάφεραν να ξεκολλήσουν από την Ανταρκτική.
Κι όλο αυτό το θέαμα, κάθε βράδυ, το παρακολουθούσαν ανέμελοι από τις οθόνες, τρώγοντας οικολογικά πιτόγυρα.
Όσο περισσότερα εγκλήματα έκανε κάποιος στο περιβάλλον, τόσο για πιο έξυπνο τον περνούσαν αφού γινόταν και πιο πλούσιος.
Η καταστροφή του περιβάλλοντος, ο θάνατός του, ήταν η ζωή και η χαρά των μικροβίων που ονομάζονταν άνθρωποι.
Όμως ο πλανήτης, ζωντανός κι αυτός οργανισμός, χωρίς λογική αλλά με αυξημένο το ένστικτο της επιβίωσης άρχισε να επιτίθεται με τα δικά του μέσα στα μικρόβια. Εμβόλιο κατά της βλακείας δεν είχε βρεθεί μιας και γι’ αυτό χρειάζονται κονδύλια. Τα κονδύλια τα γνωρίζουν και τα διαχειρίζονται μόνο τα ανθρώπινα μικρόβια, που ίσως κάποτε βρουν και το εμβόλιο για τον κορωνοϊό.
Έτσι άρχισε να προειδοποιεί ο πλανήτης και να αντιδρά δείχνοντας την ισχύ του, μέσα από τυφώνες, πανδημίες, πλημμύρες, φονικές πυρκαγιές, φαινόμενα του θερμοκηπίου και κάθε λογής καταστροφή, που νους μικροβίου δεν έβαζε.
Όλοι παρακολουθούσαν αμέτοχοι κι οι μόνες μετοχές που γνώριζαν ήταν αυτές των χρηματιστηρίων.
Πανδημία βλακείας, τότε ενέσκηψε και κανένα εμβόλιο πραγματικό ή πλασματικό δεν μπορούσε να τη φοβίσει.
Η Γη σταμάτησε να παράγει, τα είδη του ζωικού βασιλείου εξαφανίστηκαν σιγά-σιγά και τα ανθρώπινα μικρόβια άρχισαν να τρώνε το χρήμα που μάζευαν. Αλλά δεν τρώγεται το χρήμα με τίποτα.
Το μόνο που τους είχε μείνει να φάνε ήταν οι σάρκες τους. Κι αυτό έκαναν! Το έριξαν στην πάσης φύσεως ανθρωποφαγία.
Όταν φαγώθηκαν όλοι, ο πλανήτης αναστέναξε με ανακούφιση και καθιέρωσε την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος, για να τους θυμάται.
Και του χρόνου. Με κάθε επιφύλαξη.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
