Κάτι άλλο
πιο μεγάλο
όλοι περιμένουνε
κι από χείλη σ’ άλλα χείλη
όλοι μας πηγαίνουμε
Ηλίας Λυμπερόπουλος
Ας είμαστε ρεαλιστές! Το ’πε κι ο Βοσκόπουλος στον σχετικό ύμνο. Ευθαρσώς το δήλωσε κι ο πρωθυπουργός, κατακτώντας έτσι μια θέση στο πάνθεον των ρεαλιστών.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Μόνο που η πραγματικότητα, κάθε φορά, ξεπερνά τη φαντασία με τόση ανοησία που ζει και μας βασιλεύει.
Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Ας πούμε, ένα πρωί ξυπνά η υπουργός πολιτισμού και θέλει να βαφτίσει μια Καρυάτιδα με το όνομά της ή να βάλει τ’ όνομά της… στην Ακρόπολη. Ρεαλιστικό;
Ας πούμε, με δέκα κρούσματα είναι όλα κλειστά και με τέσσερις χιλιάδες ημερησίως, όλα ανοιχτά! Ρεαλιστικό;
Ας πούμε, ότι έρχεται η ανάκαμψη, ενώ η μισή Ελλάδα είναι άνεργη και η άλλη μισή έχει φύγει στο εξωτερικό. Απορίας άξιον είναι, ποιος δούλεψε για να ’ρθει η ανάκαμψη; Ρεαλιστικό ερώτημα.
Ας πούμε, ότι εισάγουμε σπίρτα απ’ την Ινδία, κάλτσες απ’ την Τουρκία, λεμόνια απ’ την Αργεντινή. Τόσο ανίκανοι είμαστε; Ρεαλιστικό.
Ας πούμε ότι η κτηνοτροφία, πάει απ’ το κακό στο χειρότερο και εισάγουμε έως και γάλα. Θα μου πείτε, δεν έχουμε βοσκόπουλα, μόνο βοσκοτόπια. Τι κάνουμε;
Εισάγουμε βοσκόπουλα! Ρεαλιστικό; Ναι, αφού έχουμε ήδη εισάγει.
Ας πούμε, ότι μέσω πανδημίας ο ανέμελος πρωθυπουργός, επισκέφτηκε τα σκυλάκια και πρόσταξε: υιοθετήστε ένα αδέσποτο. Γιατί δεν επισκέπτεται και τους άστεγους, να μας προστάξει: υιοθετήστε έναν άστεγο! Ίσως επειδή οι άστεγοι πεινάνε και δαγκώνουν ό,τι βρουν, ενώ τα σκυλάκια βοηθάνε στον κωδικό: έξοδος με κατοικίδιο. Ρεαλισμός στο φουλ.
Φανταστείτε, δημοσιογραφίσκος του πρωκτού να εισβάλλει με μπράβους σε υπουργείο κι ο υπουργός όχι μόνο να μην αντιδρά αλλά να του δίνει και φρουρούς για την προστασία του. Ρεαλισμός της παρακμής και του παρακράτους.
Φανταστείτε, η αντιπολίτευση να αντιδρά σε όλα τα ζητήματα της πανδημίας, ενώ ξέρουν όλοι, ότι και οι ίδιοι τα ίδια θα έκαναν, ίσως και πολύ χειρότερα. Πολιτικός ρεαλισμός.
Τέλος πάντων, το κίνημα του ρεαλισμού στην χώρα λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις και φορέας του είναι ο καθένας μας, που γνωρίζει με ακρίβεια, την πραγματικότητα που του… σερβίρουν.
Έτσι, αφού εμπεδώσαμε για τα καλά τον ρεαλισμό, ώρα να οδηγηθούμε στον υπερρεαλισμό. Νομίζω ότι μας ταιριάζει καλύτερα. Λίγος Εγγονόπουλος ή λίγος Γκάτσος.
Ας πούμε:
Κι αν θα διψάσεις για νερό
θα στίψουμε ένα σύννεφο
κι αν θα πεινάσεις για ψωμί
θα σφάξουμε ένα αηδόνι.
Νίκος Γκάτσος
Στην υγεία μας!
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής παραμυθιών
