Εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά
τον πόνο της σκλαβιάς της
εκεί βλέπει τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει.
Ιωάννης Πολέμης
Είναι μια κατηγορία ανθρώπων, που δε θα ζήσουν ποτέ! Προς το παρόν ζουν όπου βρουν.
Μια κατηγορία, ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας, που προδικάζει το μέλλον. Οι αναπληρωτές. Άνθρωποι χωρίς δικαιώματα!
Άνθρωποι που και αυτούς, εμπαίζει και χρησιμοποιεί το εκπαιδευτικό σύστημα, για να καταστρέψει με κάθε τρόπο την παιδεία στην χώρα. Λες κι είναι παιδάκια άλλων εποχών που τα κοροϊδεύουν. Είναι νέες και παλικαράκια με όραμα, με αγάπη για τα παιδιά, που σπουδάζουν, ελλιπώς μεν, για να διδάξουν τα νιάτα της πατρίδας.
Είναι αυτοί που χρόνια περιμένουν, ένα διορισμό που δε θα έρθει ποτέ! Που οι οικογένειές τους, θυσίασαν από το υστέρημά τους για να σπουδάσουν. Για ένα καλύτερο μέλλον.
Οι ίδιοι είναι που μετά από χίλιες δοκιμασίες, άκουσαν μια μέρα, ότι τους πήραν για… αναπληρωτές. Τότε είπαν «πάλι καλά». Τους έστειλαν για λίγους μήνες σε δυσπρόσιτες περιοχές, χωριά και νησιά, για να αρχίσουν την καριέρα τους.
Χάρηκαν, νέοι εκπαιδευτικοί και γονείς, ξαναμάζεψαν το υστέρημά τους και πήγαν στα άγνωστά τους μέρη και είπαν: πάλι καλά και με χιούμορ πρόσθεσαν «θα γνωρίσουμε την Ελλάδα».
Οι μήνες, τα χρόνια πέρασαν και κάθε χρόνο στο ίδιο έργο θεατές, γνώριζαν την Ελλάδα. Το δισάκι τους στον ώμο, από νομό σε νομό, για να μαζέψουν τα μόρια. Κάθε χρόνο αλλού και τα έξοδα και οι κακουχίες να τρέχουν.
Πάλι καλά. Υπάρχουν και τόσοι άλλοι που δεν έχουν δουλειά και ούτε πρόκειται να βρουν.
Οι νέοι αυτοί μεγάλωσαν και το κουράγιο για αυτήν, τη γεμάτη περιπέτειες εκστρατεία, άρχισε να τελειώνει.
Οι γονείς εξαντλήθηκαν να υποστηρίζουν οικονομικά τα αναπληρωματικά διορισμένα παιδιά τους. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Πάλι καλά που πήραν μια σειρά και ίσως μια μέρα θα διοριστούν. Πού θα πάει, θα ’ρθει η ανάκαμψη.
Κάθε χρόνο και χειρότερα και η ανασφάλεια, η οικονομική εξόντωση, η χειραγωγία, οι προσβολές έφεραν την κατάθλιψη. Ψυχικές ανισορροπίες και τέλος οργή που δεν έχει, πού να εκτονωθεί. Αλλά συνηθίσαμε. Πάλι καλά, θα μου πείτε.
Και η παιδεία; Η εξαθλίωση των αναπληρωτών; Η καμία επιμόρφωση; Το κανένα όνειρο; Το ανύπαρκτο μέλλον; Η καταστροφή της προσωπικής τους ζωής; Η ανύπαρκτη πνευματική αρματωσιά για να διδάξουν; Η οικογένεια που ήθελαν να κάνουν; Η όρεξη για δουλειά; Το μέλλον της κοινωνίας; Και η Ελλάδα; Οι δάσκαλοι του έθνους; Ούτε λεφτά να αγοράσουν τα απαραίτητα ρούχα και βιβλία.
Πάλι καλά, που είναι ακόμα ζωντανοί. Και ο εμπαιγμός συνεχίζεται…
Γέρασαν αναπληρωτές. Όπως ακριβώς γερνάει και η χώρα. Και παιδιά δεν έκαναν. Και η ζωή τους έγινε μαρτύριο. Και η κούραση τους μεταφέρεται παντού, στο σχολείο, στην κοινωνία, στις σχέσεις τους. Και τα όνειρά τους έμειναν παιδικά, ανεκπλήρωτα όνειρα.
Και έγιναν πολλά ανέκδοτα για να διασκεδάσουν την τραγωδία τους. Τα περισσότερα τελειώνουν στο «πάλι καλά».
Και οι νεότεροι, θα αποφύγουν να σπουδάσουν, για να μη γίνουν αναπληρωτές. Και η χώρα όπου να ’ναι τελειώνει ολοκληρωτικά αφού τα παιδιά και η παιδεία είναι το μέλλον. Και κάτι τέτοιο δεν προβλέπει η ανάκαμψη.
Και τα παλικαλάκια θα τελειώσουν μαζί με το μαρτύριο τους, μαζί με την πατρίδα.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής παραμυθιών
