Νοῦς ὑγιὴς ἐν σώματι ὑγιεῖ
Είναι να μην ησυχάζουμε ποτέ. Δουλειά δεν είχε ο κερασφόρος και τα βρακιά του έλυνε και έδενε και τα νύχια του έξυνε και έδερνε, για να μη βλέπουμε τα κέρατά του.
Μια καλή πράξη, ένα καλό νέο, κάτι που δε διχάζει, δεν υπάρχει;
Πότε θα ζήσουμε σαν κανονικοί άνθρωποι;
Μας τα έχουν πάρει όλα και για να ξεχνιόμαστε κατασκευάζουν και μας πετάνε ειδήσεις βόμβες. Ούτε η ευχή… και μη χειρότερα δεν πιάνει, αφού τα χειρότερα όλο έρχονται.
Τελικά τον πολίτη ποιος θα τον προστατεύσει, από ένα ανίκανο, ανάλγητο, άχρηστο, ανήθικο, αναρχικό, εξωφρενικό κράτος;
Τα κατά συρροή σκάνδαλα, όπως αυτό που μας προέκυψε τώρα, με τις προμήθειες για μάσκες θα κρυφτούν κάτω από το χαλάκι της εξουσίας.
Μας σέρβιραν, με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, παρενοχλήσεις και βιασμούς στο οικογενειακό τραπέζι σε δύο άκρως επικίνδυνους τομείς. Τον πολιτισμό και τον αθλητισμό!
Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου… γιατί για τους άλλους τομείς, ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε, σιωπή!
Ο πολιτισμός και ο αθλητισμός πρέπει να εκπέσουν στα μάτια όλων και να συνεπάρουν μαζί τους το «νους υγιής και σώμα υγιές».
Όχι, δεν είμαστε υγιείς! Είμαστε τρομοκράτες!
Μολότοφ γίναν τα μάτια μας από την πείνα κι όσα άλλα αποτρόπαια συμβαίνουν και μας επιβάλλουν να βλέπουμε.
Μας διχάζουν με κάθε τρόπο, λες και υπάρχει μυστική κρατική υπηρεσία καθημερινού διχασμού.
Είναι δίκαιο το αίτημα του αρχιτρομοκράτη; Ψηφίστε!
Πάντως, αν είχε μπάρμπα θα πήγαινε σε όποια φυλακή… του γουστάρει.
Εδώ προέχει ο διχασμός, η επίδειξη ισχύος και η περισσότερη καταστολή με αφορμή την κάθε βία.
Η καταστροφή είναι απαραίτητη αφού προάγει την καταστολή!
Τώρα, γιατί θυμήθηκα εκείνο το «αγιάζει ο αναμάρτητος την ώρα που αμαρτάνει»;
Ο άγιος Διονύσιος, άγιος της συγγνώμης, συγχώρεσε τον φονιά του αδερφού του. Το κράτος μας βέβαια ούτε συγχωρεί ούτε σωφρονίζει απλά προκαλεί και τρομοκρατεί.
Κι εμείς γινόμαστε ολοένα και περισσότερο τρομοκρατημένοι και τρομοκράτες στην πρώτη ευκαιρία.
Οι ηθικοί αυτουργοί όσων συμβαίνουν, δεν πρόκειται να προσαχθούν πουθενά, γιατί το ηθικοί γι’ αυτούς δεν ισχύει. Οι μόνο ανήθικοι αυτουργοί, είναι οι απλοί πολίτες που θα κληθούν να τους ξαναψηφίσουν. Που δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Που δεν ξέρουν πώς να επιβιώσουν.
Πώς να αναβαθμίσουμε τον κόσμο στα μάτια μας σε συνθήκες πλήρους σήψης;
Πού να βρούμε τη γαλήνη να σκεφτούμε λογικά;
Πώς να μείνουμε ταπεινοί απέναντι στην αλαζονεία που μας κυβερνά και μας εξοντώνει;
Πώς να βρούμε τη λειτουργική μας θέση μέσα σε συνθήκες πνευματικού εγκλεισμού;
Πώς να ενεργήσουμε με διαφάνεια σε ένα κράτος πλήρους πολιτικής αδιαφάνειας;
Πώς να δικαιολογήσουμε τη συντριβή μας από τις δολερές συμπληγάδες, πολιτικών ανακολουθιών;
Πού να βρούμε πρότυπα;
Πώς να αποφύγουμε την υπεραπλούστευση στον καθρέφτη της χυδαιότητας που μας περιβάλλει;
Πώς να διορθώσουμε την πορεία μας πάνω σε ένα ναυάγιο που μπάζει από παντού;
Πώς να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και εθνική υπερηφάνεια;
Πώς να μη διαταραχτούμε ψυχικά;
Πού να βρούμε αγιότητα με την τόση ειδωλολατρεία γύρω μας;
Πώς να φτάσουμε «σε μια ελευθερία που να είναι αντίθετη προς όλες τις εξουσίες και σε μια δικαιοσύνη που να ταυτίζεται με το απόλυτο φως» (Οδυσσέας Ελύτης);
Το καζάνι του πάνω κόσμου βράζει…
Κι η εθνική μας τραγωδία συνεχίζει τον κατήφορό της ενόψει του υπέρλαμπρου ‘21.
Είμαστε τρομοκράτες και τρομοκρατημένοι!
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής Παραμυθιών
