Τι να πεις
σ’ αυτούς τους αδιέξοδους δρόμους
σ’ αυτές τις ώρες
που δεν οδηγούν πουθενά
σ’ αυτές τις νύχτες που διψούν για εξέγερση
Γιώργος Σαράντης
Είναι κάποια πράγματα που δε φαίνονται. Όπως ο κορωνοϊός. Όπως το πνεύμα. Κι όμως υπάρχουν.
Και τα δυο, κορωνοϊός και πνεύμα, καταδικαστέα. Και το πρώτο σκοτώνει και το δεύτερο σκοτώνει την αμάθεια, την άγνοια, την απραξία κι ό,τι έχει αρχικό το στερητικό άλφα.
Ο κορωνοϊός σε κλείνει σαν άνθρωπο, το πνεύμα σε ανοίγει. Γι’ αυτό ο φόβος και ο τρόμος των διαπλεκομένων των εξουσιών είναι το πνεύμα.
Το πνεύμα και εν είδει περιστεράς κινδυνεύει και αυτό από τα κάθε είδους πυροτεχνήματα. Από τα λεκτικά εγωιστικά ψεύδη έως τα άλλα πυροτεχνήματα που αφάνισαν εν όψει πρωτοχρονιάς τον μισό πληθυσμό των περιστεριών στη Ρώμη.
Μια εικόνα που έκανε τον γύρο του κόσμου, για τα νεκρά περιστέρια και που είναι χιλιάδες λέξεις και χιλιάδες σκέψεις.
Το πνεύμα, ναι, κινδυνεύει από τα πυροτεχνήματα.
Από ό,τι πρόσκαιρα γίνεται για να μας εντυπωσιάσει αρνητικά ή θετικά ώστε να στρέψουμε την προσοχή μας σε αυτά και να μας διαφύγουν τα άλλα, τα ουσιώδη, που συμβαίνουν στη ζωή μας.
Μια ζωή που έχουμε ήδη χάσει μέσα στα τόσα πυροτεχνήματα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά έως ότου καταστρέψουν κάθε υγιές κύτταρο της νόησης.
Αυτά κι αν είναι η μεγάλη πανδημία.
Η ανθρωπότητα κινδυνεύει όσο το πνεύμα εξοστρακίζεται και δολοφονείται με κάθε τρόπο στην καθημερινότητα.
Έτσι δεν μπορούμε να σκεφτούμε υγιώς και να αναλάβουμε την προσωπική μας ευθύνη σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Είμαστε έρμαια των πυροτεχνημάτων των πολιτικά και οικονομικά ισχυρών που ποσώς ενδιαφέρονται για την πατρίδα, για την κλιματική αλλαγή, για τον άνθρωπο.
Είμαστε έρμαια των αλλοφρόνων που μας κυβερνούν και δεκάρα δε δίνουν για τίποτα άλλο, παρά μόνο για τα στενά προσωπικά τους συμφέροντα.
Εδώ, τις κρίσιμες τούτες ώρες έρχεται να υψώσει πάλι το μπόι της η στάση του πνεύματος. Των ανθρώπων που μελετούν τας γραφάς, που αγωνίζονται για την ψυχική και πνευματική μας υγεία και οι οποίοι βρίσκονται υπό διωγμό και πολλοί από αυτούς λιμοκτονούν!
Ναι, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι και είναι πολλοί σε κάθε κοινωνία. Όμως δεν τους αναγνωρίζουμε αφού δεν προβάλλονται από τις οθόνες.
Μέσα σε τούτο το κακό που συμβαίνει, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης με τη δημιουργία τους. Ζωγράφοι, γλύπτες, ποιητές, τραγουδοποιοί κι όσοι πιστεύουν στο πνεύμα και το καλλιεργούν τούτο τον καιρό του εγκλεισμού εργάζονται σκληρά. Το αποτέλεσμα δεν θα αργήσει να φανεί αφού είναι βιολογική ανάγκη της κοινωνίας για να προχωρήσει. Βεβαίως και το καθεστώς το προέβλεψε και γι’ αυτό έθεσε και υπουργό σύγχρονου πολιτισμού. Ό,τι θέλουμε να καταστρέψουμε το θέτουμε υπό την κρίση ενός υπουργού. Αυτός με τις αποφάσεις του θα προσπαθήσει να διχάσει και να απαξιώσει αυτό που συμβαίνει, παράλληλα δε θα καπελώσει και θα καρπωθεί την όποια εξέλιξη.
Αν ήθελαν, θα στήριζαν τον πολιτισμό της χώρας τόσα χρόνια.
Αλλά ό,τι και να κάνουν, νόμος της ανθρώπινης φύσης είναι, ότι μετά την παρακμή έρχεται η αναγέννηση από αυτούς που σκληρά εργάζονται μέσα στην παρακμή.
Ετούτος ο πόλεμος θα έχει τελικό νικητή και θα είναι το πνεύμα ή κατά πώς έγραψε ο Ελύτης «όλοι οι πόλεμοι έγιναν με το ξίφος, τελικά το πνεύμα νίκησε».
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής παραμυθιών
