Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε,
δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Θα μπορούσαμε και σήμερα, όπως κάθε μέρα, να μιλήσουμε για τη βία. Βία παντού, αφού αυτό εξυπηρετεί τους τυράννους για να την θεωρούμε δεδομένη και ως μόνη λύση να φαίνεται η καταστολή.
Καλύτερα να απαντήσουμε με ποίηση αφού η ορκωμοσία του νέου Πλανητάρχη, ίσως για στάχτη στα μάτια, ίδωμεν, περιείχε και ποίηση κατ’ επιλογήν της Πρώτης Κυρίας. Επέλεξε την ποιήτρια Αμάντα Γκόρμαν για να δώσει άλλο ύφος στην τελετή.
Με αυτόν τον τρόπο, της ποίησης, έγινε παγκοσμίως γνωστή και η ρήση της ποιήτριας ότι «οι τύραννοι φοβούνται τους ποιητές».
Σαν κάτι να ήξεραν εκείνα τα μικρά ημερολόγια τοίχου, που ξεφυλλίζοντας τα κάθε μέρα, μας έδιναν ένα τετράστιχο ή μια σοφή ρήση για τη δύναμη της ημέρας.
Για να μας κάνουν να σκεφτούμε, για να μας παρηγορήσουν, για να δείξουν το δρόμο, για να μας ψυχαγωγήσουν.
Ας φανταστούμε ότι οι άνθρωποι κάθε μέρα θα αναζητούσαν τη φράση, τη ρήση, τον στίχο, που θα τους έκανε να νιώσουν.
Γιατί ξεχάσαμε να νιώθουμε, εμάς, τους άλλους, το περιβάλλον.
Ξεχάσαμε να αναζητούμε κάθε μέρα κάτι που θα μας δώσει πνευματική και ψυχική δύναμη για να συνεχίσουμε να ζούμε πραγματικά.
Απαξιώσαμε, επειδή αυτό επιτάσσουν οι τύραννοι, και ξεχάσαμε να αναγνωρίζουμε και να κοιτάζουμε στα μάτια τους ποιητές.
Ξέρετε, τα μάτια των ποιητών είναι τα ποιήματά τους.
Ξέρετε, τα ποιήματα ποτέ δεν οδηγούν στην βία αντιθέτως, με βία πολλή αναζητούν τη ζωή, την ευτυχία, την κατανόηση.
Ξέρετε, οι ποιητές δεν διεκδικούν τίποτα και καθημερινά μαστιγώνονται με τους στίχους τους για να βρίσκονται σε εγρήγορση. Δεν χρειάζεται κανείς να τους πει: «φύλακες γρηγορείτε».
Γρηγορούν, μες στους αιώνες και τις μέρες και αποτελούν το κεντρί της κοινωνίας.
Κεντρώνουν και κεντρώνουν!
Δεν μασάνε τα λόγια τους και από τη σάτιρα μέχρι την προτροπή, από τον ύμνο μέχρι την ευλάβεια, δίνουν την καθημερινή εικόνα που μπορούμε να ασπαστούμε για να προχωρήσουμε στην κάθαρση και την ευλογία.
Ξέρετε οι ποιητές γνωρίζουν από εξορίες, φτώχια και ταπεινότητα.
Παρ’ όλα αυτά ζουν μέσα στα πλούτη τα πνευματικά και τα ψυχικά και πορεύονται πάντα «κατά τας Γραφάς».
Ξέρετε πόσο θα άλλαζε η ζωή μας αν προσεγγίζαμε κάθε μέρα κάτι από ποίηση;
Ξέρετε ότι δεν θα ’χαμε καιρό να ανακυκλώνουμε τη βία από λεκτικές αναφορές έως και έργα απέναντι στους άλλους;
Κάποτε ίσως θα ακούγαμε ή θα διαβάζαμε για πρώτη φορά τον εθνικό μας ποιητή να μας δηλώνει ότι «όμως με παρηγορούσε το να βλέπω πως καθένας κάτι καλό είχε απάνου του».
Ας αναζητήσουμε την ποίηση.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
