«…εκεί που δυο φίλοι
μιλούν ή και σωπαίνουν – προπαντός τότε –
τρίτο τίποτα δε χωρεί»
Οδυσσέας Ελύτης
Η μοίρα το έφερε να το δούμε κι αυτό. Να ζήσουμε γιορτές χωρίς το συστατικό τους στοιχείο, όχι το φαγητό αλλά τη σύναξη. Σύναξη συγγενών, φίλων. Βέβαια υπήρχαν πάντοτε άνθρωποι που ζούσαν (και) τις γιορτές μόνοι τους αλλά ήταν αμήχανο σε μας τους πολλούς και τυχερούς να απασχολούμαστε με αυτά γιορτινές μέρες.
Η μοίρα το έφερε να το δούμε κι αυτό. Να ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με εκατόμβες νεκρών. Να ακούμε με φόβο για αριθμούς που «πεθαίνουν μόνοι». Και πάλι βέβαια υπήρχαν πάντοτε (και θα συνεχίσουν να υπάρχουν) άνθρωποι που δεν έχουν δίπλα τους κάποιο αγαπημένο χέρι να τους ακουμπήσει ως ύστατο χαίρε.
Η μοίρα το έφερε να το δούμε κι αυτό. Ένας ιός να καταλύει τα πάντα. Λογική, κοινωνική συνοχή και κοινωνική πρόνοια πήγαν περίπατο σε μια χώρα που πια αν αρρωστήσεις εν καιρώ δικτατορίας κορωνοϊού, την έχεις απλά … πεθάνει.
Το βαρύ τίμημα που πληρώνουμε εξαιτίας του φονικού ιού και κυρίως των συμπεριφορών που ανεχόμαστε και οι οποίες υπέθαλπαν εδώ και καιρό την εμφάνιση του ιού, οδήγησε στο να αναθεματίζουμε το έτος που τελειώνει, να του φορτώνουμε φοβισμένοι και αγανακτισμένοι όλα τα κακά της μοίρας μας.
Άραγε στον νέο χρόνο που ξεκινάει ποια από τις συμπεριφορές μας που οδηγούν σε πολλαπλά αδιέξοδα, προσωπικά και κοινωνικά, θα κατανοήσουμε και θα αλλάξουμε; Θα κοιτάξουμε άραγε γύρω μας χωρίς παρωπίδες, για να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε αίτια και αφορμές; Θα αποκτήσουμε ουσιαστικότερες σχέσεις και εμπειρίες που θα σκάψουν μέσα μας, για να μας προσφέρουν ειλικρινή και συνταρακτική συγ-κίνηση, ατομική και ομαδική, που μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή;
Ο γέρο-χρόνος που φεύγει, έστω σακάτης, σπιλωμένος, καθυβρισμένος, φεύγει σίγουρα σοφότερος. Εμείς;
Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
