Αυγάζει ξάφνου το άγαλμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει
στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή.
Έτσι γεννιούνται οι ομορφιές που μας χαρίζει η φύση
μα ποιός να ξέρει αν πέθανε στον κόσμο μια ψυχή.
Γιώργος Σεφέρης
Μιας και όλα στολίζονται και διαφημίζονται αναλόγως έτσι για να ξεχαστούμε άλλη μια φορά, κάτι πρέπει να πενθήσει.
Μιας και η ανάκαμψη είναι στο δρόμο, για την ακρίβεια έχει κολλήσει στην παράκαμψη που πάντα αργεί να τελειώσει, κάτι πρέπει να γιορτάσουμε.
Μιας και ο μόνος λόγος να γιορτάσουμε είναι ότι είμαστε ακόμα και προς το παρόν ζωντανοί, ενώ οι άλλοι πεθαίνουν, κάτι πρέπει να στολίσουμε.
Ας στολίσουμε, λοιπόν, φέτος τα αγάλματα, ακριβώς στο κρίμα των ημερών.
Το πένθος ταιριάζει και στα αγάλματα, μα πιο πολύ σε όσους θα γίνουν σύντομα αγάλματα, όχι εις μνήμην αλλά πάλι για να ξεχάσουμε όσους κάνουμε αγάλματα. Αυτούς και το έργο τους.
Ας φορέσουμε, με το πιο ευτελές μαύρο πανί που έχουμε, σε κάτι από το σώμα και τα μέλη των αγαλμάτων.
Ας φροντίσουμε όμως πρώτα να μάθουμε κάτι από τα έργα και τις ημέρες του αγάλματος.
Μια τέτοια σιωπηρή και ταυτόχρονα ευγενική διαμαρτυρία ίσως μας κάνει να σκεφτούμε. Ίσως τούτες τις εντελώς πονηρές ημέρες που ζούμε η σοφία των αγαλμάτων να φωτίσει τη ματιά μας, αν συναντήσει τα μάτια τους. Κι ένα λουλούδι ας καταθέσουμε σε ένδειξη σεβασμού και πίστης, ότι αν ακολουθήσουμε τα βήματα των αγαλμάτων υπάρχει ελπίδα.
Ας πενθήσουν φέτος τα αγάλματα έτσι για τη συνείδησή μας που χρόνια αποφεύγουμε να δούμε. Ας πενθήσουν τα αγάλματα πριν ανούσια προστεθούν και άλλα τους καιρούς που έρχονται, με μορφές γνωστών μας και φίλων μας που ποτέ εν ζωή δεν εκτιμήσαμε.
Ας ανακαλύψουμε πάλι τη μνήμη μας αρχίζοντας από μια τέτοια συμβολική κίνηση. Τα αγάλματα είναι για τη μνήμη όχι εκείνων που έφυγαν αλλά για τη δική μας μνήμη που κάθε μέρα «ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της» που θα ‘λεγε κι ο εθνικός μας ποιητής. Ας πενθήσουν τα αγάλματα γιατί σε τούτο τον πόλεμο όλα επιτρέπονται αν είναι να σωθεί η ανθρωπιά μας.
Γιατί σε τούτο τον πόλεμο δε φαίνεται να μπορούν να σωθούν οι άνθρωποι που αργότερα θα γίνουν (τι ειρωνεία!) αγάλματα.
Οι ποιητές, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών ήδη φέρνουν και ξαναφέρνουν στη μνήμη τους όλη τους την περασμένη ζωή για να δουν τι δεν έκαναν και φτάσαμε πάλι εδώ, στον γκρεμό.
Τώρα αυτοί είναι που πενθούν πρώτοι, πριν γίνουν αγάλματα, που και εντελώς αδιάφορο τους είναι, μιας και όλα τα κάνουν για να σώσουν πρώτα την ψυχή τους, προσδοκώντας πάντα καιρούς ειρηνικούς.
Ας πενθήσουν τώρα τα αγάλματα.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
