Γίνε παιδί μου μαζορέτα!
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα.
Λευτέρης Παπαδόπουλος
Και το πρόβλημα λύθηκε. Το υπουργείο παιδείας έλαβε τη βαθυστόχαστη απόφαση να λάβουν τα παιδιά μας γνώσεις μαζορέτας.
Όλα τα ’χε η Μαργιορή ο φερετζές της λείπει.
Στα δελτία ειδήσεων περισπούδαστοι παρουσιαστές που καμώνονται τους δημοσιογράφους έσπευσαν να τονίσουν ότι «στη χώρα μας γίνονται πολλά αθλητικά γεγονότα και πολλές φορές παρουσιάζεται έλλειψη σε μαζορέτες»!
Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
Και αφού συμφώνησαν, υπουργείο και παρουσιαστές, μαζορέτες πέρασαν και στη συνείδηση του ενημερωμένου πολίτη.
Τα πολιτικά κόμματα εν όψει της εθνικής συμφιλίωσης συμφώνησαν, με τη σιωπή τους, αφού η αγραμματοσύνη τα βολεύει.
Χάσαμε τα θρησκευτικά, χάνουμε την κοινωνιολογία, χρόνια πάει που χάσαμε και την αγωγή του πολίτη, ήρθε η ώρα της μαζορέτας. Όσο για τα αρχαία ελληνικά αχρείαστα και αυτά. Εδώ δεν ξέρουμε νέα ελληνικά. Για τα αρχαία θα νοιαστούμε;
Ας φανταστούμε, ένα σχολείο που θα δίδασκε μέσα από παραβολές, όπως αυτή του καλού σπορέως, παροιμίες και παραμύθια, έτσι όπως μας το άφησε σαν οδηγία ο Γιώργος Σεφέρης: «Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές, είναι γιατί τ’ ακούς γλυκύτερα».
Αλλά το γλυκύτερα μας μάρανε. Εδώ και με κάθε τρόπο διδάσκεται η βία και η βλακεία. Τα περισσότερα παιδιά δεν μπορούν να γράψουν στις εξετάσεις ούτε τα βασικά. Ο προφορικός και ο γραπτός τους λόγος, μόνο λόγος δεν είναι. Έτσι, φαντάζομαι ότι πολλοί ανακουφίστηκαν με το μάθημα της μαζορέτας. Καθόλου διάβασμα και πολύ κούνημα!
Οσονούπω το υπουργείο παιδείας θα πρέπει να θεσπίσει στο σχολείο, για να το κάνει ελκυστικό και χρήσιμο, και τις πολεμικές τέχνες. Θα είναι απόλυτα χρήσιμες στις συμμορίες ανηλίκων που φυτρώνουν σε κάθε γειτονιά της χώρας.
Η βία και το ξύλο που πέφτει από ανήλικους, σε κοινή θέα, είναι μία πραγματικότητα. Πού θα πάει όμως, θα το συνηθίσουμε και αυτό και κατόπιν θα προχωρήσουμε στην καταστολή του φαινομένου με άλλες μορφές βίας.
Από τα παιδιά μας έχουμε αφαιρέσει τα υγιή πρότυπα. Το κακό είναι ότι δεν το έχουμε αντιληφθεί. Το χειρότερο δε είναι ότι το πάνσοφο υπουργείο παιδείας δεν έχει να πει ή δεν θέλει (διαλέγετε και παίρνετε) να πει τίποτα για το μέλλον των παιδιών, μέλλον της ανθρωπότητας.
Φανταστείτε (το υπουργείο) να αναζητούσε ανθρώπους σε κάθε πόλη να μπουν στα σχολεία και να μιλήσουν για τη δουλειά τους που αφορά τα γράμματα και τις τέχνες.
Φανταστείτε δημοσιογράφοι τοπικών εφημερίδων, να έμπαιναν στα σχολεία και να μιλούσαν για τον τύπο, τα γράμματα και τον τόπο. Φανταστείτε να άκουγαν και τα παιδιά. Φανταστείτε παιδιά να αρθρογραφούν.
Φανταστείτε τα παιδιά κάθε άνοιξη να καθαρίζουν αρχαιολογικούς χώρους για να μην πάρουν φωτιά. Όπως στις Μυκήνες.
Φανταστείτε τα παιδιά να φύτευαν και να φρόντιζαν ένα δεντράκι το χρόνο για να φτιάξουν τον κόσμο που θα ζήσουν.
Φανταστείτε τα σχολεία να οργάνωναν εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, φωτογραφίας, Καραγκιόζη.
Φανταστείτε τα παιδιά να θέλουν να γίνουν μαζορέτες!
Φανταστείτε ότι είμαστε οι παιδικές μας μνήμες.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
