Ὄξω ἀπὸ δῶ, ὄξω ἀπὸ δῶ! Τὰ κρίματά σας σᾶς ἐσύρανε ἐδῶ
Διονύσιος Σολωμός
Το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού είναι εδώ. Τόσο απλά, όσο δεν προσέξαμε. Μπορεί να μην ανακοινωθεί επίσημα και σε όλες του τις διαστάσεις.
Σίγουρα δεν συμφέρει να λέγονται τα πράγματα όπως είναι. Σίγουρα δεν ξέρουμε από πού προήλθε ο ιός αφού Τραμπ-αλιζόμαστε μεταξύ βλακείας και φασισμών. Σίγουρα οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους, για να μπορεί να επελαύνει ανενόχλητος ο ιός της βλακείας.
Η επαίσχυντη κατάχρηση εξουσίας απαγορεύει την αποκάλυψη της αλήθειας. Η εμπιστοσύνη προς τις κυβερνήσεις, μπορεί να σταθεί μόνο σαν προεκλογικό σποτ. Όμως το περιβάλλον ψηφίζει καθημερινά κι ας μην το βλέπουμε.
Όταν τα μικρόβια, με δική μας ευθύνη γράφουν ιστορία, εμείς κοιμόμαστε, συνήθως όρθιοι.
Η ύβρις που διαπράττεται καθημερινά απέναντι στη φύση, περνάει κι αυτή απαρατήρητη με ευλαβική προσοχή αφού τα οικονομικά συμφέροντα δεν έχουν θρησκεία.
Η μόνη τους θρησκεία είναι το χρήμα!
Η ανοησία της αγέλης επιβραβεύεται με χαλάρωση των μέτρων και μετά πάλι από την αρχή, νέα μέτρα.
Μαζί με τα μέτρα που χαλαρώνουν, χαλαρώνουν και οι μάσκες. Άλλες πέφτουν τελείως, σαν προσωπίδες κάποιου καρναβαλιού που τελείωσε και άλλες σαν κάποιου καρναβαλιού που διαρκεί. Έτσι γίνονται περιλαίμια, παπιγιόν, περιβραχιόνια, επωμίδες ή ζεβενί.
Ο συνωστισμός της αγέλης επιβάλλεται παντού υπό τα θεόστραβα μάτια της πολιτικής προστασίας. Λούνα παρκ ασφυκτικά γεμάτα κάνουν, πλήρη φορτίου, πραγματικά τον γύρο του θανάτου. Παιδικές χαρές η χαρά του χάρου. Καραβάκια, όχι ακόμα με μεσίστια τη σημαία, αλωνίζουν τα νησιά μας προς τέρψιν των τουριστών, έμφορτα σαρδέλας.
Τα γκαρσόνια (εθνική μας ταυτότητα) φοράνε μάσκες ακριβώς και αναλόγως της ελληνικής μας παιδείας.
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα και νιώθουμε ασφαλείς αφού αυτό διατυμπανίζεται σε κάθε δημόσια μάζωξη, όπου μέτρα δεν υπάρχουν.
Κύμα δεύτερον. Κρίμα δεύτερον.
Δεν πήραμε κανένα μάθημα από το πρώτο … μάθημα.
Η κατασκόπευση πλήρως της ατομικής μας ζωής, ίσως χρειάζεται ένα σωστό δεύτερο κύμα για να θεσμοθετηθεί, με πλήρη κατανόηση και μεγαλοπρέπεια, στο τρίτο.
Αν μετράγαμε τους νεκρούς του πρώτου κύματος σε χιλιόμετρα, κάτι θα νιώθαμε.
Για παράδειγμα, 500.000 νεκροί από δύο μέτρα ο καθένας, πόσο κάνει;
Αν βλέπαμε μια εθνική οδό του κόσμου με όλους αυτούς τους νεκρούς στη σειρά, πόσες μέρες θα χρειαζόμαστε για να τη διανύσουμε σε ρυθμό κηδείας;
Τι ωραία εικόνα, για να δούμε και τη δική μας έξοδο προς το μέλλον του κόσμου.
Μόνο που οι ταχύτητες αλλάζουν.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
