«Δεν είχε τίποτα, ούτε ευφυία – ούτε ομορφιά, ούτε κακία ή δύναμη, ήταν απλώς υγιής» Νικήτας Ράντος
Παλιώσαμε. Σκουριάσαμε. Συνηθίσαμε. Η αδράνεια είναι η νέα κανονικότητα που έχει επιβληθεί. Δίχως σκέψη δεν υπάρχει προοπτική. Βρισκόμαστε, με την θέλησή μας-χωρίς να το θέλουμε, σε καθεστώς οξείας καταστολής.
Νόμοι, νομοσχέδια, διατάγματα, μέτρα, πρόστιμα είναι η ζωή μας. Και πολλή συζήτηση, που συζήτηση δεν τη λες. Κουβέντες του αέρα και ανταλλαγές μηνυμάτων. Λες και η πολιτεία δεν χρειάζεται νέες ιδέες, νέες σκέψεις, νέα μυαλά, για να προχωρήσει και να αντιμετωπίσει τα όσα η ανθρώπινη κενότητα δημιουργεί για την καταστροφή.
Εύκολα θα πει κάποιος ότι κανένας δεν νοιάζεται. Ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται. Ότι όλα έχουν αφεθεί στην κακή τους την τύχη.
Θα μπορούσε να είναι κι έτσι αφού κανένα καλό, σκοπίμως, δεν χωράει στα δελτία ειδήσεων. Όμως δεν είναι έτσι.
Υπάρχει καινούρια σκέψη. Γεννιούνται νέες ιδέες αλλά ξεχάσαμε να ακούμε. Μάθαμε να μιλάμε επί παντός επιστητού, χωρίς επιστημοσύνη. Να έχουμε άποψη αβασάνιστα.
Μάθαμε να κατακρίνουμε, χωρίς να έχουμε μάθει να κρίνουμε. Μάθαμε να μην αναζητάμε την καινούρια σκέψη. Μάθαμε, ας όψονται οι καιροί, σε ό,τι νέο-πρωτοπόρο ακούσουμε, να σκεφτόμαστε αυτόματα: τι κρύβεται από πίσω;
Αρνούμαστε να σκεφτούμε ότι οι νέες ιδέες έρχονται ώριμες στον καιρό τους για να νικήσουν την κατάθλιψη, που έχει κατακτήσει τον πλανήτη.
Οι νέες σκέψεις είναι οι μόνες ελπίδες. Για να γεννηθούν θέλουν σιωπή και υγεία. Δεν θέλουν φόβο. Δεν αναζητούν καμιά προσωπική προβολή. Είναι το αντίδοτο στις μαύρες μέρες μας, για να υπάρξει μέλλον.
Οι καινούριες σκέψεις είναι μόνο προσωπική ευθύνη του καθενός. Και θα ‘ρθει η ώρα να συναντηθούν, να συναντηθούμε.
Στην ιερή λειτουργία της ζωής ας αναζητήσουμε τις λέξεις που έχουν τη δύναμη και το κύρος να ορθώσουν με το ανάστημά τους, το ανάστημά μας.
Ας ψάξουμε να βρούμε συνομιλητές που μιλάνε την ίδια γλώσσα. Δεν χρειάζεται καμιά έκπτωση. Όχι άλλες εκπτώσεις, γιατί οι έκπτωτοι του ανθρωπίνου είδους κάθε μέρα περισσεύουν.
Κάθε μέρα μια καινούρια σκέψη. Κάθε μέρα μια καινούρια ιδέα. Κάθε μέρα μια νέα αρχή. Είναι προσωπική υπόθεση. Είναι χρέος.
ΣΣ. Για τον Μίκη Θεοδωράκη ήθελα να γράψω σήμερα για τα 95 χρόνια της ζωής του. Τι να γράψεις για τον Μίκη; Τι να γράψεις για ένα παγκόσμιο κεφάλαιο της ιστορίας;
Αυθόρμητα θα ήθελα να του πω: Σε ευχαριστούμε, Μίκη, που δεν συνεμορφώθης προς τας υποδείξεις.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής παραμυθιών
