Όπου δεν ακούγεται αηδόνι, ακούγεται κοκτέιλ μολότωφ. Οδυσσέας Ελύτης
Τούτη η άνοιξη ξεκίνησε χωρίς να ακούσουμε αηδόνια. Ένας αφύσικος εγκλεισμός ήταν ό,τι το φυσιολογικότερο για την μη εξάπλωση της πανδημίας.
Μα οι πανδημίες πολλές και τα θυσιαστήρια άπειρα. Τα θύματα, πάντα άγνωστα γνωστά, της διπλανής ή μακρινής μας πόρτας.
Οι παντοκράτορες του κόσμου με περισσή αλαζονεία, θράσος και βλακεία λειτουργούν εις βάρος του πολιτισμού, του περιβάλλοντος, των λαών, του Ανθρώπου. Βωμός τους ολόκληρη η γη. Ποιος νοιάζεται για αηδόνια;
Κι όμως υπάρχουν. Μικρά το δέμας, γλυκόλαλα όσο η ζωή. Και είναι ακόμα μυριάδες.
Το μόνο που ζητούν είναι να αναπνέουν ελεύθερα και να υμνούν την πλάση στην απέραντη έκταση της φαντασίας.
Τα αηδόνια δεν ζουν σε κλουβιά. Αντιστέκονται με το τραγούδι τους. Ενίοτε ψάλλουν μέσα από τον λόγο των ποιητών, που τα άκουσαν στην αποσκερή ομορφιά της γης.
Όλα αυτά γίνονται μέσα από ένα ένστικτο προγονικό, που ξέρει να κρύβεται καλά και να φανερώνεται όταν χρειαστεί.
Και τούτος ο Μάης χρώσταγε στον εαυτό του, σαν αληθινός Μάης, ένα ξέσπασμα, ένα τραγούδι της φωτιάς. Έναν χορό για να πάρει μπροστά μια άνοιξη που έζησε σε κατ’ οίκον περιορισμό για πολλά χρόνια.
Τα αηδόνια δεν είναι αηδόνια. Είναι άνθρωποι που κρύφτηκαν, ψυχές που χάθηκαν άδικα και βρήκαν τρόπο να ξαναυπάρξουν.
Είναι σύμβολα ενός παράδεισου που κάποιο χέρι θεϊκό δημιούργησε. Είναι φτωχά μα επίμονα πλάσματα. Αγγίζουν συνειδήσεις, σμιλεύουν όνειρα, ξαγρυπνούν οράματα. Καταργούν τα χρυσά κλουβιά και δοξάζουν τον ήχο και εθνότητα δεν έχουν.
Τα αηδόνια ξέρουν από γράμματα, από ρυθμό, από σιωπή. Πώς αλλιώς εξηγείται ότι ξέρουν να κρύβονται στην ποίηση, στα βιβλία, να χορεύουν τη φύση, να σιωπούν όταν χρειαστεί;
Μα πάνω απ’ όλα τα αηδόνια έχουν πνεύμα που μεταδίδεται σε όσους τα ακούν.
Μπορεί και αυτά, σαν σύντροφοι του Οδυσσέα Ελύτη να ονειρεύονται «μιαν Ηθική που η έσχατη αναγωγή της να οδηγεί στην ίδια ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα».
Μπορεί στις ρεματιές του κόσμου τούτον τον Μάη κάτι καινούριο να γεννιέται. Μπορεί τα αηδόνια του κόσμου να καψαλίσουν τα φτερά τους σε φωτιές προκειμένου να μείνουν αηδόνια.
Τα αηδόνια δεν γυρίζουν πίσω αν δεν γεννήσουν. Όσα απαγορευτικά και να βάλλουν οι νόμοι, κάποιοι άλλοι νόμοι των καιρών είναι πανανθρώπινοι στο διηνεκές και άγραφοι. Αυτοί θα ισχύσουν στο τέλος. Και το τέλος των παρανοϊκών κυβερνητών θα ‘ρθει, έτσι κι αλλιώς, γιατί τα αηδόνια το ‘χουν προβλέψει μες στους αιώνες. Και δεν λυγίζουν κάτω από όσο χρυσάφι κι αν τους υποσχεθούν, για να εξαργυρώσουν την σιωπή τους.
Τα αηδόνια ανασαίνουν ελεύθερα και θα μας κρατήσουν όρθιους και ξάγρυπνους.
Το ψιθύρισαν άλλωστε στον Γιώργο Σεφέρη όταν τους μίλησε για «το πικρό τρικύμισμα της αγριεμένης σκλάβας».
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
