Ένας καμπούρης βοηθάει την καραντίνα
μέρα και νύχτα κοιτάει πάντα απ’ τη σκεπή.
Μέσα από την πολλή του πείνα
Έχει σ’ όλους κάτι να μας πει.
Χατζηαβάτης: Καραγκιόζη, Καραγκιοζάκη, ο Πασάς σε γυρεύει
Καραγκιόζης: Τι θέλεις, ρε Χατζατζάρη;
Χατζηαβάτης: Με έστειλε να μου δώσεις όλο το πανί που έχεις μαζέψει τόσα χρόνια.
Καραγκιόζης: Τι θα το κάνει;
Χατζηαβάτης: Μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες.
Καραγκιόζης: Σταμάτα, Χατζατζαράκο, το άκουσα.
Χατζηαβάτης: Δεν τ’ άκουσες όλο. Συνεχίζω. Μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες.
Καραγκιόζης: Σταμάτα γιατί θα σου πετάξω το ποτιστήρι.
Χατζηαβάτης: Μα δεν τελείωσα. Μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες, μάσκες.
(Του πετάει το ποτιστήρι.)
Καραγκιόζης: Παρ’ το ποτιστήρι.
Χατζηαβάτης: Θα με σκοτώσεις, Καραγκιόζη.
Καραγκιόζης: Δεν πειράζει. Μία μάσκα λιγότερη.
Διονύσιος: Καραγκιόζο, τα ’μαθες τα νέα;
Καραγκιόζης: Τι νέα Νιόνιο;
Διονύσιος: Πρέπει ούλοι να φορούμε μάσκες.
Καραγκιόζης: Εγώ δε φοράω.
Διονύσιος: Καραγκιόζο, θα σε πιάσουνε και θα σε πάνε για εξακρίβωση στοιχείων.
Καραγκιόζης: Τι στοιχείων; Εμένα όλοι με γνωρίζουν.
Διονύσιος: Χωρίς μάσκα δε θα σε γνωρίζει κανένας.
Καραγκιόζης: Τι λες, Νιόνιο; Τρελάθηκες;
Διονύσιος: Όσκαι, Καραγκιόζο, δεν εβουρλίσθηκα. Ο νόμος λέει να φορούμε μάσκα κι απάνου να γράφουμε το νούμερο μας για να μας εγνωρίζουνε.
Καραγκιόζης: Τι λέει, Νιόνιο; Ποιο νούμερο;
Διονύσιος: Να Καραγκιόζο, εσύ τι νούμερο είσαι;
Καραγκιόζης: Δεν είμαι νούμερο Νιόνιο. Και μη με ξαναπείς έτσι γιατί θα φας ποτιστήρι.
Διονύσιος: Τι είσαι;
Καραγκιόζης: Άνθρωπος.
Διονύσιος: Ε, ξέχασέ το. Με τα καινούργια μέτρα δε θα ’σαι άνθρωπος.
Καραγκιόζης: Τι θα ’μια, Νιόνιο;
Διονύσιος: Θα ’σαι νούμερο.
Καραγκιόζης: Σταύρο, Σταυράκη, Σταυρουλίνι.
Σταύρος: Καραγκιόζο, όχι πολλά πολλά, γιατί θα σου ξηγηθώ κομπολόι στη φαλάκρα.
Καραγκιόζης: Σταύρο, τι νούμερο είσαι;
Σταύρος: Καραγκιόζο, σου μοιάζω για περιπολικό;
Καραγκιόζης: Μόνο τα περιπολικά έχουν νούμερα;
Σταύρος: Για τη μάσκα λες, Καραγκιοζάκο;
Καραγκιόζης: Ναι, για τη μάσκα. Τι νούμερο σου δώσανε;
Σταύρος: Καραγκιοζάκο, πήρα νούμερο της αρεσκείας μου.
Καραγκιόζης: Τι πήρες; Νούμερο της θρησκείας σου;
Σταύρος: Πες το κι έτσι.
Καραγκιόζης: Τι νούμερο πήρες;
Σταύρος: Έβαλα ολίγον μέσο, Καραγκιόζο, και πήρα το καλύτερο.
Καραγκιόζης: Ποιο πήρες;
Σταύρος: Το 666 αμά λάχει να πούμε.
Καραγκιόζης: Παιδάκια μου, τώρα που συνηθίσατε τη μάσκα πρέπει να γράψετε πάνω και το νούμερό σας.
Κοπρίτης: Τι λες, ρε πατέρα; Εσύ είσαι το νούμερο.
Καραγκιόζης: Έγινα, παιδάκι μου. Τώρα πρέπει να γίνετε κι εσείς.
Μπιρικόκος: Πατερούλη, εγώ θέλω μικρό νούμερο. Να μπορώ να το γράφω εύκολα.
Καραγκιόζης: Εσύ, αστέρι μου, θα πάρεις το ένα.
Μπιρικόκος: Εύκολο, πατερούλη. Ξέρω και να το γράφω και να το θυμάμαι.
Κοπρίτης: Πατέρα, άσσος θα είναι ο μικρός;
Καραγκιόζης: Πες το κι έτσι.
Κολλητήρης: Εσύ, αδερφέ, τι νούμερο θα πάρεις;
Κοπρίτης: Εγώ θα γίνω εξάρες.
Κολλητήρης: Και εγώ, πατέρα, τι θα γίνω;
Κοπρίτης: Εσύ αδελφέ, γιε του πατέρα μας, θα είσαι πάντα ο χαμένος της υπόθεσης. Θα είσαι ντόρτια.
Χατζηαβάτης: Καραγκιόζη, ήρθε η νέα κανονικότητα. Πρέπει να φορέσεις νούμερο.
Καραγκιόζης: Εγώ δε φοράω. Είμαι νούμερο από μοναχός μου. Εσύ, Χατζηαβάτη, τι νούμερο είσαι;
Χατζηαβάτης: Το σκέφτομαι, Καραγκιοζάκη μου.
Καραγκιόζης: Τι σκέφτεσαι ακριβώς;
Χατζηαβάτης: Θέλω ένα νούμερο που να το ξέρουν όλοι και να φαίνεται εύκολα από μακριά.
Καραγκιόζης: Πόσο μακριά;
Χατζηαβάτης: Να, από εδώ μέχρι το σεράι.
Καραγκιόζης: Ωραία, Χατζηαβάτη, το βρήκα.
Χατζηαβάτης: Πού είναι;
Καραγκιόζης: Πήγαινε στάσου έξω από το σεράι και θα δεις.
Χατζηαβάτης: Πάω.
Καραγκιόζης: Πήγαινε.
Χατζηαβάτης: Έφτασα. Πού είναι;
Καραγκιόζης: Κοίτα με, Χατζηαβάτη. Βλέπεις;
Χατζηαβάτης: Σε βλέπω Καραγκιόζη.
Καραγκιόζης: Αυτά πόσα είναι;
Χατζηαβάτης: Μια παλάμη με πέντε δάχτυλα.
Καραγκιόζης: Παρ’ τα να μη στα χρωστάω. Αυτό είναι το νούμερό σου.
Χατζηαβάτης: Με μουτζώνεις, Καραγκιόζη.
Καραγκιόζης: Όχι, σε βοηθάω να βρεις το νούμερό σου.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
