Και να ποθείς να κατοικήσει και ο άλλος κόσμος
στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
στ’ αφανισμένο τούτο παρόν-
άφησέ τους.
Γιώργος Σεφέρης
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε στη νέα εποχή. Αυτή είναι η νέα εντολή που οφείλουμε να υπακούσουμε.
Μια νέα εποχή, που η χώρα πανηγυρίζει, για τα λιγοστά θύματα, που είχε σε τούτην την πανδημία. Αυτό φάνηκε σε πρώτο πλάνο.
Τώρα όμως αρχίζει η πραγματική κρίση που θα συμμετέχει πάνδημη η κοινωνία. Αλλά εμείς ξέρουμε απ’ αυτά. Μας έχουν εκπαιδεύσει.
Πόσες χιλιάδες ήταν οι αυτόχειρες κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης;
Πόσα σπίτια και επιχειρήσεις έκλεισαν;
Γιατί ξεχάσαμε τόσο εύκολα τις φονικές πυρκαγιές στο νομό Ηλείας, τους πνιγμένους στη Μάντρα, το ολοκαύτωμα στο Μάτι;
Πότε θα γίνει ο λογαριασμός για όλα αυτά; Ποτέ, είναι η απάντηση.
Και τώρα, μπροστά στη νέα κανονικότητα, όπως προστάζουν.
Το πένθος, μέσα σε τόσες τραγωδίες που έχουν συμβεί, ανήκει μόνο στους οικείους των θυμάτων.
Πρέπει να ξεχάσουμε, για άλλη μια φορά, για να πάρει μπροστά η οικονομία.
Πρέπει να χειροκροτήσουμε για κάποια κόκαλα «αργυρίων» που θα μας πετάξουν για λίγο.
Πρέπει να προσαρμοστούμε στις νέες τραγωδίες που έρχονται. Πρέπει να νικήσουμε την κοινωνική κατάθλιψη.
Πρέπει να αγνοήσουμε το μαρασμό.
Πρέπει να δουλεύουμε απ’ το σπίτι και ας μην έχουμε σπίτι.
Πρέπει να κρατάμε αποστάσεις απ’ όλους και απ’ όλα. Δεν θα ξαναβρεθούμε. Δεν θα ξανασυζητήσουμε. Δε, θα βγούμε ενωμένοι στους δρόμους να διεκδικήσουμε. Δεν θα ξαναγιορτάσουμε. Ο φόβος φυλάει τα έρμα.
Πρέπει να αλλάξουν όλα. Όλα θα γίνονται πλέον ηλεκτρονικά. Θα μας σερβίρουν ρομπότ, θα μας ελέγχουν κάμερες και εντολές πρόσκαιρης διαβίωσης θα δίνονται μέσα απ’ τις οθόνες.
Αυτή θα είναι η νέα καραντινάτη κανονικότητα.
Θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς;
Το ερώτημα μπορεί να απαντηθεί με ερωτήματα του τύπου:
Μπορεί να υπάρχει παιδεία;
Μπορεί να υπάρχει πρόνοια;
Μπορεί να υπάρχει αξιοκρατία;
Μπορεί να επιτραπεί να μιλήσουν οι σοφοί;
Μπορεί να σταματήσει η καταστροφή του περιβάλλοντος;
Μπορεί να υπάρξει δημοκρατία;
Μπορούμε να οραματιστούμε το μέλλον;
Μπορούμε να πιστέψουμε σε κάτι;
Μπορεί κάτω από τέτοιες συνθήκες να επιβιώσει το ανθρώπινο είδος;
Ή τέλος, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά και να σκεφτούμε;
Αν ναι, τότε υπάρχει ελπίδα. Διαφορετικά το αφανισμένο τούτο παρόν θα γίνει αφανισμένο μέλλον και η ευθύνη είναι μόνο προσωπική υπόθεση των ελεύθερων πολιτών.
Όσο υπάρχουν ακόμα.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
