Όλοι συμφώνως έσκουξαν και είπαν πως είν’ ο Ιός
Διονύσιος Σολωμός
Χρόνια πάνε που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Η Ανάσταση συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των πρώτων που κλείσαμε έξω από την πόρτα της ηθικής μας παρακμής.
Το «ἄρατε πύλας» μας έβρισκε με γυρισμένη την πλάτη στο νόημα και στην ουσία κάθε Αναστάσιμης ιδέας.
Τα λεξικά έχουν μείνει στο ράφι όπως και οι γραφές. Αγνοούμε τον λόγο, τη σκέψη, το φως των κειμένων.
Το «Ἵνα τί ἐφρύαξαν τά ἔθνη» θα μπορούσε να είναι επίκαιρο, παρά ποτέ, αν τα έθνη λειτουργούσαν ενωμένα με προοπτική την Ανάσταση. Τώρα δε, που ο καιρός της παγκόσμιας απώλειας είναι εδώ, η ανθρωπότητα παρακολουθεί, τη ζωντανή μετάδοση της ομαδικής εν τάφω ζωής, εκείνο το «Ἵνα τί» παραμένει μετέωρο και αναπάντητο.
Ο ιός έχει μπει για τα καλά στη γλώσσα και στην καθημερινότητα αλλά θα παραμείνει… ιός.
Καμιά σκέψη παραπάνω.
Συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε το θάνατο, λες και λυτρωτικά τον περιμέναμε ως άλλοθι για αδράνεια. Χαιρόμαστε που δεν μας αφορά.
Συνηθίσαμε να παρακολουθούμε καθημερινά με ιδιαίτερο πάθος και εξάρτηση τη Eurovision του θανάτου.
Έλαβον ΗΠΑ… Ιταλία… Ισπανία… Γαλλία… τόσους νεκρούς καθημερινά.
Με χαρά, αφού τη γλιτώσαμε, προς το παρόν, σκεφτόμαστε: τι μας νοιάζει εμάς για την κατσίκα του γείτονα… και τον γείτονα;
Ο ιός, δεν φαίνεται να μας διδάσκει τίποτα.
Ο θάνατος, η απειλή, η απελπισία, ο φόβος, η καταστροφή, αφορούν τους γείτονες.
Τους γείτονες μιας παγκόσμια γειτονιάς ή χωριού που ο τρελός του χωριού, εν είδει πλανητάρχη μειωμένης αντίληψης (λέγε με περιστατικό), ζει μέσα σε αποθέωση τις διαταραχές του. Οι υπόλοιποι, θεατές, ικανοί μόνο… για χειροκροτήματα.
Ωστόσο ο ιός της Ανάστασης ελάττωσε τους κραδασμούς της γης, άφησε στην ησυχία του το φυσικό περιβάλλον, έδωσε χώρο στα άγρια ζώα να περιηγηθούν στις πόλεις. Μείωσε τη ρύπανση του περιβάλλοντος, έσωσε χιλιάδες αποδημητικά πουλιά από τον ένδοξο τυφεκισμό τους. Αλλά όλα αυτά για λίγο.
Όταν οι αγορές επιστρέψουν, θα πάρουν, με κάθε τρόπο, πίσω το αίμα τους. Τότε είναι που θα τεθεί και το ζήτημα της επιβίωσης. Από τον ιό θα γλιτώσουν οι περισσότεροι, από τις αγορές ποιός;
Ο ιός θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία της ανθρωπότητας για το μεγάλο μάθημα. Αλλά δυστυχώς δε θα είναι.
Τα μέτρα που επιβλήθηκαν για τον περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων αποτελούν μια καλή άσκηση για τα ερχόμενα. Το πείραμα πέτυχε.
Οι αγορές δεν συγχωρούν. Ούτε οι εξουσίες.
Οι γιατροί, θα συνεχίσουν να αγωνίζονται και να θέτουν το ερώτημα, πριν τη διασωλήνωση: γιατί θέλεις να ζήσεις;
Αν πάρει ο καθένας θέση σε αυτό, ίσως υπάρξει ελπίδα.
Όσο δε η κάθε μορφή βίας θα εισβάλλει από τις οθόνες, Ανάσταση δεν έχει.
Οι έγκλειστοι ψυχασθενείς κάθε μέρα θα περισσεύουν και ο ιός αυτός, άκρως μεταδοτικός, ούτε μετρήσιμος, ούτε θεραπεύσιμος είναι. Η πανδημία της ψυχασθένειας δεν αντιμετωπίζεται.
Πάντως αν ερωτηθούμε το πώς θέλουμε να ζήσουμε, η απάντηση για να υπάρξει μέλλον έχει δοθεί από τον Οδυσσέα Ελύτη:
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
Καλή (με σκέψη) Ανάσταση.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
