Την αφορμή του παρόντος άρθρου πήρα από την εορτασμό του Γοργοποτάμου. Πράξις ηρωική, αυτοθυσίας και πατριωτισμού. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Αναβίωσε το σύνθημα των Τριών Σωματοφυλάκων του Αλεξάνδρου Δουμά. Πολύ ορθά γιορτάζεται η επέτειος της ανατίναξης. Μάλιστα φέτος πήγαν μόνον επίσημοι, ο λαός δεν τόλμησε και έτσι καθιερώθηκε επιτέλους μία επέτειος καθαρά της εξουσίας, hundred per cent.
Νομίζω όμως πως θα μπορούσαμε και άλλες επετείους να θεσμοθετήσουμε και να νοιώθουμε υπερήφανοι και ευγνώμονες προς στους προγόνους μας. Μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου ο φασισμός είχε αρχίσει και πάλι να υφέρπει και να ροκανίζει τα ιερά και τα όσια της φυλής μας. Δειλά-δειλά έβλεπες να ξεφυτρώνουν μικρά και μεγάλα εργοστάσια σε ολόκληρη την επικράτεια. Παλιοί και νέοι Βιομήχανοι άρχισαν να καρπούνται τον ιδρώτα του Έλληνα εργάτη. Ήρθε ύστερα και η Χούντα και το κακό παράγινε. Να’ σου στο Αυλάκι Στυλίδας το πρώτο εργοστάσιο ΒΟΜΒΥΞ. Απέναντι ο Στασινόπουλος λυσσομανούσε χτίζοντας κι αυτός ένα άλλο μεγαλύτερο που έφτιαχνε πλακάκια. Διαδίδανε κάποιοι ακροδεξιοί φασίστες πως ήταν τα καλλίτερα της Ευρώπης. Σκασίλα μου αν ήταν καλά, το σπουδαίο ήταν που κάθε μέρα και περισσότερο μεγάλωνε η εκμετάλλευση του εργάτη. Μετά προστέθηκε η Βομβυκρύλ με τον Soulis και το κακό παράγινε. Τα λεωφορεία νύχτα μέρα ανεβοκατέβαζαν εργάτες στα κολαστήρια των βιομηχανιών.
Και τότε παρενέβη η σύμμαχος χώρα της Αμερικής και μας δώρισε τον Φιλέλληνα του Ελληνικού Δημοσίου. Κατέφθασε ασμένως ο Andreas Papandreou, έμαθε στο τσάκα τσάκα Ελληνικά και πάρτον ως πρώτον στο Υπουργικό συμβούλιο. Αμέσως ψηφίστηκαν νόμοι υπέρ του εργάτη τόσο του Έλληνα όσο και του Γερμανού. Να’ τη η ΑΤΑ μας, να’ τες οι πληρωμένες εργατικές διακοπές, μπουχός έγιναν οι πρόστυχοι Βιομήχανοι. Τα κλείσανε κι από δω πάνε οι άλλοι. Σταμάτησαν τα πέρα-δώθε με τους εργάτες και τα λεωφορεία όλη νύχτα σε ώρες κοινής ησυχίας για να φανεί η μεγάλη μορφή του Andreas. Πέντε κλάσεις πάνω από τον Μαραντόνα. Όπως έφευγαν από την μία πόρτα του εργοστασίου έμπαιναν από την άλλη στον ΟΣΕ. Ήταν τόσοι πολλοί που μπερδεύονταν οι ελεγκτές και πέρναγαν κάποιους άλλους ελεγκτές για επιβάτες και τους ζήταγαν το εισιτήριό τους. Την κάθε μηχανή οδηγούσαν δώδεκα μηχανοδηγοί εκ περιτροπής ανά τέταρτο. Το μόνο που γίνονταν σωστά ήταν η μισθοδοσία. Έγιναν αυτά και άλλα πολλά αξιοπρεπή, προσοδοφόρα και αναπτυξιακά.
Εγώ τώρα ερωτώ: δεν πρέπει να γιορτάζουμε το κλείσιμο της Ακμής, δεν πρέπει να βγαίνουν δικανικοί λόγοι υπερηφάνειας μπροστά στην σκουριασμένη καγκελόπορτα του Βόμβυκα; Δεν είναι μικρές επιτυχίες αυτές. Ας ορισθεί η 1η Φεβρουαρίου ως ημέρα ανακατάληψης του εργοστασίου Soulis από τον Ιερό λόχο των συνδικαλιστών. Πρέπει κάθε κλείσιμο εργοστασίου να γιορτάζεται με ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια. Να είστε βέβαιοι ότι στις ηρωικές αυτές επετείους θα καταθέτει στεφάνι και ο Πρέσβης της Γερμανίας σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης των αντιστοίχων Γερμανικών βιομηχανιών. Ένας ανταγωνιστής λιγότερος. Αν για κάθε βιομηχανία που κλείσαμε ορίσουμε και μια ημέρα γιορτής θα το γιορτάζουμε ολοχρονίς. Ευκαιρία για τις καντίνες με τα σουβλάκια να θησαυρίσουν.
Να μια καινούρια πρόταση οικονομικής θεώρησης. Κλείνεις λαναριστήρια και χυτήρια και ανοίγεις καντίνες με ντόπια χοιρινά σουβλάκια με ελάχιστες ορμόνες. Α ρε Έλληνα, το δαιμόνιό σου είναι διαιώνιο όταν πρόκειται για διατροφικές προτάσεις πανευρωπαϊκής εμβέλειας. Γιορτές λοιπόν, γιορτές και πανεπιστήμια, αμέτρητα πανεπιστήμια, μέχρι να ορκιστεί η θανούσα Γιαγιά μου Διδάκτωρ της Καρδιοχειρουργικής. Επιστήμονες και καρναβαλιστές. Όπου να’ ναι ανοίγει και το ένδοξο τριώδιο!
Φοίβος Ιωσήφ
