Ο βετεράνος του πολέμου της Κορέας κ. Βασίλης Χατζησωτηρίου θυμάται και εξιστορεί τα βιώματα του
«7 μήνες μέσα στα χαρακώματα στην πρώτη γραμμή…» – Πολέμησε στην κατάληψη του υψώματος Νόρις
Τις πτυχές ενός «ξεχασμένου» και άγνωστου για τους πολλούς, πολέμου στην μακρινή Κορέα, φέρνει στο φως το «Ε» μέσα από το αποτύπωμά του στην ψυχή και στην ζωή ενός βετεράνου αυτού του πολέμου, του κ. Βασίλη Χατζησωτηρίου από το Εράσμιο. Εξήντα πέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που κατατάχθηκε στις 10 Μάιου το 1951, 23 χρονών παλικάρι, όμως όλα τα θυμάται σαν χθες… Όλα χαράχτηκαν στην μνήμη του …όπως οι λιγόλογες αφιερώσεις με καλλιγραφικά γράμματα πίσω από τις φωτογραφίες που έστελνε στην μνηστή του για να της δείξει την αγάπη του και να την εμψυχώσει… «Εν Κορέα τη 25 – 12 – 52 Χαρισμένη ει την μνηστή μου Χρυσούλα για να με θυμάται Τέλος και καλήν Αντάμωση» ή στον αδελφό του «Χαρισμένη εις τον αδελφό μου. Μόλις είχα κατέβει από την πρώτη γραμμή»!
«Κάποιοι τα κατάφεραν να μην πάνε…»
«Ήμουν στο 518 τάγμα στον 2ο Λόχο. Ο Λοχαγός μας λεγόταν Χριστοφόρου Γεώργιος. Πήγαμε 2 αποστολές. Κάθε αποστολή από 250 άτομα. Ήταν επί Παπάγου. Το ΝΑΤΟ του είπε ότι δέχονταν να στείλει η Ελλάδα αποστολή από έλληνες στρατιώτες αλλά μόνο εθελοντές. Όμως δεν συμπληρώνονταν ο αριθμός και έτσι μας πήραν κι εμάς… Στρατιώτες ήμασταν όπου ήθελαν μας πήγαιναν αν και κάποιοι τα κατάφεραν και ενώ τους επέλεξαν δεν πήγαν τελικά…», θυμάται ο κ. Βασίλης αφήνοντας να διαφανεί και μια πικρία για την εποχή που άφηνε πίσω την οικογένειά του και την μνηστή του Χρυσούλα για να πάει να πολεμήσει σε μια άγνωστη μακρινή χώρα και όχι για να υπερασπιστεί την πατρίδα του αλλά για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα άλλων χωρών…
Λίγα λόγια για τον πόλεμο της Κορέας
Ο Πόλεμος της Κορέας, έγινε από το 1950 έως το 1953, με αφορμή τη γενικευμένη κρίση μεταξύ του «Κομμουνιστικού» μπλοκ και του «Δυτικού» μπλοκ. Η πολεμική σύρραξη που φαινομενικά έγινε μεταξύ του Κομμουνιστικού Βορρά και του Δυτικού Νότου, επί της ουσίας ήταν μια από τις «θερμότερες» κλιμακώσεις του Ψυχρού Πολέμου που μετά την διχοτόμηση του Βερολίνου μεταφέρθηκε στην Ασία για να αποφευχθεί μια γενικευμένη σύρραξη. Η Κορέα η οποία ήδη από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε χωριστεί σε Βόρεια και Νότια, με την ΕΣΣΔ να ελέγχει τον Κομμουνιστικό Βορρά και τις ΗΠΑ να ελέγχουν τον Νότο με σύνορο τον 38ο παράλληλο. Στις 25 Ιουνίου 1950, ο στρατός της Βόρειας Κορέας υπό την ηγεσία του εκλεκτού του Κρεμλίνου Κιμ Ιλ Σουγνκ, πέρασε δυναμικά τον 38ο παράλληλο ανακοινώνοντας σαν στόχο τη συνένωση των δυο τμημάτων της Κορέας σε ενιαίο κράτος και την εκτέλεση του αντικομμουνιστή προέδρου του Νότου Σήνγκμαν-Ρή και των οπαδών του. Η στρατιωτική δύναμη του Βορρά ήταν πολύ ισχυρή εκείνη την περίοδο, με τον οπλισμό των στρατιωτών να είναι σοβιετικής προέλευσης, ενώ και η Κομμουνιστική Κίνα έστειλε αρκετούς «εθελοντές». Η απόφαση για τη συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων ήταν επί της ουσίας μια προσπάθεια να δώσει η Ελλάδα τα διαπιστευτήριά της στο «Δυτικό Μπλοκ» κατά την προσπάθεια της χώρας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση Πλαστήρα είχε ήδη ζητήσει την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και είχε εισπράξει το «όχι» των Αμερικάνων, με την αιτιολογία ότι «δεν ήταν απαραίτητη για την Άμυνα του Δυτικού Κόσμου», επομένως η ελληνική συμμετοχή θα αποδείκνυε την αναγκαιότητα της ένταξής της. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα είχε βγει «ματωμένη» λίγο καιρό πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο και έτσι άδραξε την ευκαιρία να επιβεβαιώσει εκ νέου τη στήριξη προς τους Δυτικούς Συμμάχους της. Η στρατιωτική δύναμη που έστειλε η Ελλάδα στην Κορέα, ήταν ένα τάγμα συνολικής δύναμης 1.000 ατόμων και ένα σμήνος της βασιλικής αεροπορίας αποτελούμενο από 67 άτομα με 7 αεροσκάφη C-47 Ντακότα. Το ελληνικό σώμα κέρδισε την παγκόσμια διάκριση σε δύο κυρίως μάχες: Την μάχη στο ύψωμα 381 τον Ιανουάριο του 1951 και στο ύψωμα Χάρυ τον Ιούνιο του 1953, απωθώντας και τις δύο φορές τους πολλαπλάσιους (Κινέζους κυρίως) αντιπάλους (Πληροφορίες από ιστορικές πηγές).
«7 μήνες μέσα στα χαρακώματα στην πρώτη γραμμή…» – Πολέμησε στην κατάληψη του υψώματος Νόρις
«Μας πήγαν στην Κορέα με καράβι… Αποβιβαστήκαμε στο Πουσάν και απ’ εκεί με τρένο στην Σεούλ στην πρώτη γραμμή. Καταταχτήκαμε σε ξεχωριστά τάγματα εμείς, οι Βέλγοι , οι Ολλανδοί, οι Πορτορικανοί, οι Γάλλοι. Ήμασταν στα χαρακώματα 3 Λόχοι …Κάθε Λόχος όταν έπαιρνε διαταγή έκανε επίθεση. Ο δικός μας πήρε διαταγή να καταλάβει το ύψωμα Νόρις. Το καταλάβαμε μετά από μάχη… οι σφαίρες έπεφταν βροχή…. χάσαμε 14 δικούς μας στρατιώτες, ένα υπολοχαγό, τον έλεγαν Μπεκιάρη Φώτη και έναν ανθυπολοχαγό. 7 μήνες έμεινα μέσα στο χαράκωμα… μετά έφεραν νέες σειρές… Ήταν ένας ανθυπολοχαγός, ο Κούτρας Πέτρος που μ’ αγάπησε τόσο πολύ γιατί ήμουν καλός φαντάρος, υπάκουος και μου είπε: «Βασιλάκη θα σ’ απαλλάξω», και με έστειλε στην Λέσχη Αξιωματικών για σερβιτόρο. Εκεί γνώρισα τον Υπίατρο Γεωργιάδη, τον διοικητή του Λόχου Ταμβακά Νικόλαο. Στην Λέσχη έτρωγε και ο Αμερικανός διοικητής. Ήθελαν να με κρατήσουν γιατί ήξερα την δουλειά αλλά εγώ είπα: « θέλω να πάω στο σπίτι μου». Το δέχτηκαν αφού πρώτα εκπαιδεύσω άλλους δύο για σερβιτόρους… Έτσι γύρισα». Με λίγα και απλά λόγια ο κ. Βασίλης διηγείται την εμπειρία του από τον πόλεμο της Κορέας: «Άλλη μια φορά ο 3ος Λόχος έκανε παρενοχλήσεις στο ύψωμα και υποχώρησε. 2 στρατιώτες τραυματίστηκαν και δεν τους είδαν για να τους πάρουν. Ήταν ο Χλέτσας Κωνσταντίνος και ο Πηρουνάκης από την Κρήτη. Τους έπιασαν αιχμαλώτους και τους μετέφεραν στο νοσοκομείο. Ο Πηρουνάκης πέθανε στο νοσοκομείο, ο Χλέτσας έζησε και όταν έγινε ανακωχή και ανταλλαγή αιχμαλώτων έζησε. Μου είπε ότι τους κοίταζαν καλά στο νοσοκομείο…».
Γράμματα και…. καρδιοχτύπι
Κι ενώ ο κ. Βασίλης πολεμούσε στην Κορέα η οικογένεια και η μνηστή του καρδιοχτυπούσαν περιμένοντας γράμμα: «Πήγαιναν και έρχονταν τα γράμματα…8 μέρες έκανε να πάει… Φοβόμουνα μην πάθει τίποτε… Σκοτώθηκαν πολλοί ένας από τα Πηγάδια, ένας από τα Άβδηρα. Ήταν καλός …τόσο νοιάζονταν τους δικούς του που τους έστελνε τα μισά από τα 40 δολάρια που του έδιναν για να ζουν…. φτωχά χρόνια», θυμάται η κα Χρυσούλα που έζησε κι εκείνη τον πόλεμο της Κορέας. Έναν πόλεμο από τον οποίο ο άνδρας της στάθηκε τυχερός και γύρισε για να συνεχίσει την ζωή του μαζί της. Μετά από λίγο παντρεύτηκαν και απέκτησαν δύο κόρες. Η ιστορία τους είχε χάπυ έντ όχι όμως και για άλλους. Σ’ αυτό τον πόλεμο οι απώλειες των Ελλήνων ανήλθαν σε 186 νεκρούς και 566 τραυματίες. Επίσης απωλέσθηκαν και 4 αεροσκάφη C-47 Ντακότα. Η Νότια Κορέα προς τιμή της ελληνικής συμμετοχής ανήγειρε στην κοιλάδα των ηρώων, κοντά στην Σεούλ, μνημείο για τους Έλληνες πεσόντες μαχητές.
Μαριάννα Ξανθοπούλου
mxanthopoulou@empros.gr
