Ομολογώ ότι συμπαραστέκομαι με όλες μου τις δυνάμεις στο δράμα που ζουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο τους σοκ ήταν η επιλογή της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΑ Δεν περίμεναν ότι ο Τσίπρας θα επέλεγε να συγκυβερνήσει με ένα κόμμα της ξενοφοβικής και εθνικιστικής άκρας δεξιάς. Το δεύτερο και μεγαλύτερο σοκ ήταν η διαπίστωση ότι το μνημόνιο δεν σχίζεται με ένα νόμο, ότι η 13η σύνταξη ήταν μεγάλο ψέμα, ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν απάτη, ότι ο ΕΝΦΙΑ συνεχίζει την ύπαρξή του.
Εκείνο όμως που τους σμπαράλιασε ήταν όταν είδαν με τα ίδια τους τα μάτια ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές όπως το νέο μνημόνιο, η μείωση των συντάξεων, η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, η ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων, η πώληση των λιμανιών και των σιδηροδρόμων, η απαλλαγή των βιομηχάνων από τον φόρο της ενέργειας, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η πώληση των δανείων στα αιμοβόρα funds. Ακούω το γοερό τους κλάμα και σπαράζει η καρδιά μου. Μέχρι και η μαντάμ Μέρκελ δάκρυσε με τον πόνο τους.
Ιδιαίτερα όμως συμπαραστέκομαι στο δράμα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που θα κληθούν οσονούπω να ψηφίσουν αγκαλιά με τους ψεκασμένους, όλα αυτά τα επαχθή και απεχθή μέτρα, τα οποία μετά βδελυγμίας κατάγγελλαν μέχρι πριν λίγους μήνες. Φυσικά το ενδεχόμενο της παραίτησης δεν το συζητάει κανείς. Τέτοιους μισθούς και τέτοια προνόμια δεν θα τα ξαναβρούν. Προτιμότεροι οι δημόσιοι προπηλακισμοί. Άσε που έχουν ακόμη μερικά ξαδέλφια και συντρόφους που πρέπει να βολέψουν στο δημόσιο.
Για το δράμα των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ που αντιστέκονται στο ξενοκίνητο ΤΑΙΠΕΔ, το όργανο των δανειστών, αλλά παραμένουν στην Κυβέρνηση, η συμπαράστασή μου είναι διπλή. Διότι εκτός από το ιδεολογικό τους δράμα περνούν και το δράμα του διλήμματος στο οποίο βρίσκονται: Να πάνε στο σπίτι τους με αξιοπρέπεια ή να διατηρήσουν την καρέκλα της εξουσίας;
Όλος αυτός ο κόσμος ζει το δικό του δράμα. Ελπίζει ακόμα σε «αριστερές» λύσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης. Δεν θα συμβιβαστεί ποτέ με την ιδέα ότι η Αριστερά μπορεί να αποτύχει τόσο άδοξα για να έρθει και πάλι η Δεξιά Οι περισσότεροι είναι ταυτισμένοι με τους ηττημένους του εμφυλίου και με τον Σοβιετικό «Παράδεισο» που χάθηκε Γι αυτό και δεν θα τους ακούσεις ποτέ να λένε «να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ». Είναι σαν να ψηφίζουν Μητσοτάκη. Ούτε κριτική ασκούν. Θα είναι σαν να παραδέχονται το λάθος τους. Τελευταίο τους επιχείρημα είναι το «μήπως οι άλλοι ήταν καλύτεροι;». Και ησυχάζουν προσωρινά, μέχρι να δεχθούν κατακέφαλα το επόμενο «μέτρο».
Ο Συριζαίος μπορεί να κλαίει βουβά, αλλά ποτέ δεν θα παραδεχτεί το λάθος του. Διότι τότε θα πρέπει να παραδεχτεί ότι η παγκοσμιοποίηση και η οικονομία της αγοράς είναι μια πραγματικότητα της εξέλιξης της τεχνολογίας και δεν μας την επέβαλλαν ούτε οι εβραίοι ούτε τα νεφελίμ. Ότι ο φιλελευθερισμός όσο και να τον ξορκίζει, βάζοντας μπροστά το «νέο», δεν είναι το απόλυτο κακό, αλλά ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Ότι η Ευρώπη δεν έχει παραδοθεί στο νεοφιλελευθερισμό και αποτελεί ένα πεδίο συμμετοχικής πολιτικής δράσης, ορθολογισμού, ελευθερίας και πολιτισμού που δεν πρέπει να μισούμε διότι και μείς εκεί ανήκουμε.
Τέλος θα πρέπει να παραδεχτεί ότι η ελευθερία της έκφρασης, η ελευθεροτυπία και τα ανεξάρτητα MME είναι όρος για μια ανοικτή κοινωνία και ότι ο περιορισμός τους με πειθαρχικές διώξεις ή με τον κρατικό έλεγχο που σκοτώνει τη δημοκρατία.
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΖΑ πιστεύουν ότι κάπου υπάρχει ένας κόσμος αγνός αριστερός που μπορεί να ξυπνήσει και να πάρει το παιχνίδι πάνω του. Να ιδρύσει ένα κράτος που να του προσφέρει τα πάντα, μισθούς, συντάξεις, σπίτια, αυτοκίνητα και καλοπέραση χωρίς κόπο, χωρίς παραγωγή πλούτου, χωρίς μόρφωση και κατάρτιση. Φοβάμαι ότι θα περιμένουν μια ζωή.
Γιάννης Λασκαράκης
