Το προσφυγικό εξελίσσεται σε ανεξέλεγκτο πρόβλημα με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ελλάδα Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε ακατανόητη αδυναμία να προβλέψει την νομοτελειακή ροή των πραγμάτων. Λειτούργησε και λειτουργεί ακόμη ως να πρόκειται για ένα εσωτερικό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί με όρους επικοινωνιακούς, με κυρίαρχο το συναισθηματικό επιχείρημα «τι να κάνουμε, να τους αφήναμε να πνιγούν; να μη τους δεχθούμε στη χώρα μας, όπου έρχονται για να γλυτώσουν από τους τζιχαντιστές;» Ποιος κοινός άνθρωπος με ανθρωπιστικά αισθήματα, πλην των νεοναζί των ρατσιστών και των ξενόφοβων, θα μπορούσε να απαντήσει αρνητικά;
Το θέμα όμως έχει και συνέπειες, οι οποίες αποσιωπούνται επιμελώς. Και αυτές είναι οι διαφαινόμενες πλέον πιθανότητες να εγκλωβιστούν στην χώρα μας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τις εμπόλεμες χώρες και προέρχονται ακόμη και από χώρες τις Αφρικής. Θα έπρεπε να γνωρίζει η Κυβέρνηση ότι σε μείζονα ζητήματα που σχετίζονται με εξελίξεις σε τρίτες χώρες, απαιτείται η χάραξη πολιτικής που να λαμβάνει υπόψη της όλους τους παράγοντες του προβλήματος, τις διεθνείς σχέσεις και τους συσχετισμούς των δυνάμεων.
Η συνεργασία με τους συμμάχους και εταίρους από τους οποίους απαιτούμαι βοήθεια, είναι απαραίτητη. Είναι ασυγχώρητες οι μονομερείς ενέργειες, όπως αυτή των «ανύπαρκτων θαλάσσιων συνόρων – με την προοπτική να διοχετεύσουμε τους μετανάστες στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Διότι το ίδιο θα κάνουν και αυτές και θα κλείσουν μονομερώς τα σύνορά τους. Το υπουργείο των Εξωτερικών και οι διπλωμάτες δεν είναι δυνατόν να υποκαθίστανται από μαθητευόμενους μάγους, τύπου Χριστοδουλοπούλου που κατάργησε την Αμυγδαλέζα για να γεμίσει όλη τη χώρα με στρατόπεδα προσφύγων. Όταν δίπλα σου αναμένουν δύο εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες, για να περάσουν τα θαλάσσια σύνορα, δεν στέλνεις μηνύματα «καλής υποδοχής και φιλοξενίας» προς τους διακινητές και τις τουρκικές αρχές, που άλλο δεν θέλουν για να απαλλαγούν από το βάρος τους.
Και βέβαια όταν μας προτείνουν συνεργασία με την Frontex για τον έλεγχο των συνόρων από μια ευρωπαϊκή δύναμη, δεν την αρνούμαστε με γελοία επιχειρήματα περί «εθνικής κυριαρχίας», αναλαμβάνοντας στην ουσία εμείς το κόστος των ανεξέλεγκτων εισροών, με τα αναπόφευκτα θύματα σε πνιγμούς μικρών παιδιών. Και όταν διαπιστώνουμε την αδυναμία μας να δώσουμε λύση και απειλούμαστε με έξοδο από την συνθήκη Σέγκεν, με τεράστιες οικονομικές και πολιτικές συνέπειες, τότε δεχόμαστε ασμένως τη συμμετοχή του φιλοτουρκικού NATO, αντί για την ευρωπαϊκή Frontex.
Είναι αποδεδειγμένο ιστορικά ότι οι κρίσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής, μεταφέρονται τις περισσότερες φορές σία Βαλκάνια. Η τελευταία περίπτωση ήταν η κρίση του Ιράκ, η οποία μεταφέρθηκε στην Γιουγκοσλαβία στην δεκαετία του 90. Μας άγγιξε και μας με το θέμα του «Μακεδονικού». Το ίδιο συμβαίνει και στις μέρες μας, με την κρίση στη Συρία. Εύχομαι οι συνέπειες για την χώρα μας να είναι μόνο αυτές του προσφυγικού και να μην έχουμε «θερμότερα» επεισόδια. Και γι αυτό ας αναλογισθούμε πόσο «βολική» είναι η ύπαρξη της Τουρκίας στα ανατολικά μας, ως ασπίδα στην εξάπλωση των φανατικών του ISIS στο Αιγαίο. Μερικές φορές και οι «κακοί» γείτονες είναι χρήσιμοι, ιδιαίτερα εάν τείνουμε χείρα συνεργασίας μαζί τους.
Γιάννης Λασκαράκης
