Από μικροί γνωρίζαμε το αποχωρητήριον. Με τα χρόνια μάθαμε το παραχωρητήριο και αργότερα ακόμη πληροφορηθήκαμε το αποφυλακιστήριο. Το αποβλακωτήριο είναι η τελευταία εξέλιξη επεξεργασίας του περιεχομένου εις το ανθρώπινο κρανίο. Τώρα, μπορεί να είναι το φαινόμενο παγκόσμιο αλλά δεν το γνωρίζω, εκείνο που έχει υποπέσει στην αντίληψή μου είναι πως σίγουρα έχει σφραγίδα Ελληνικότητας.
Ο χώρος της Ελλάδας μικρός αλλά ο χώρος του εγκεφάλου ημών των Ελλήνων τεράστιος, μπορεί να χωρέσει οποιοδήποτε μέγεθος βλακείας. Και για να μην σας κουράζω έρχομαι αμέσως στο σημερινό μας θέμα.
Σε όλους μας αρέσει να αγοράζουμε αγαθά, σε μερικούς αρέσει να διαπραγματεύονται ιδέες, πάσης φύσεως, χρώματος, περιεκτικότητας και ανοησίας. Είναι κι αυτή μια γνώση.
Η Κυρία, συνταξιούχος του δημοσίου πλέον, ευγενεστάτη και χαμογελαστή αγόραζε κατά κόρον λαχανικά που διατηρούν ακμαία την επιδερμίδα. Καλημεριστήκαμε και η κουβέντα ήρθε στην πολιτική και το θέμα των κουτσουρεμένων συντάξεων. Μου είπε πως εισπράττει μόνον 1300 ευρώ καθ εκάστην πρώτην του μηνός. Μου ξένισε το επίρρημα μόνον. Αντέδρασα, ‘’μα, 1300 ευρώ δεν είναι μόνον’’ διότι εγώ με 40 χρόνια συντάξιμα πήρα 860 ευρώ σύνταξη, της είπα. Και τότε άνοιξαν οι ουρανοί και η ηλεκτρική εταιρεία των κεραυνών: Μα εσύ, μου είπε, ήσουνα έμπορος, έκανες το κουμάντο σου, εγώ ήμουνα δημόσιος υπάλληλος και δεν είχα την δυνατότητα να κερδίσω παρά πάνω χρήματα! Δηλαδή εγώ που δούλευα σαν σκύλος για να βγάλω πέντε δεκάρες παρά πάνω, φρόντιζα να πληρωθούν στην ώρα τους καμιά πενηνταριά υπάλληλοι, τώρα πρέπει να τιμωρηθώ στην σύνταξη; Καλά, για εφάπαξ ούτε κουβέντα να γίνεται, έστω ούτε για ένα ευρώ.
Αλλά και κάτι άλλο, ποιος Δημόσιος υπάλληλος νοιάστηκε έστω για μια φορά για την πληρωμή των ασφαλίστρων του κάποια πρώτη του μηνός; Κανένας, η πληρωμή ήταν δεδομένη, οι μισοηλίθιοι ελεύθεροι επαγγελματίες τα ακούμπαγαν κανονικά για να τα εισπράττουν επίσης κανονικά οι εξυπνότατοι δημόσιοι υπάλληλοι. Κανονικότης από κάθε πλευρά, και προπάντων ήθος. Τελεία και παύλα, καμία δεύτερη κουβέντα. Άλλος πληρώνει και άλλος εισπράττει, δεν υπάρχει περίπτωση ταυτοπροσωπίας.
Γνωρίζεις την ρώτησα, ότι όσοι είναι στα συσσίτια είναι όλοι ελεύθεροι επαγγελματίες και κανένας του Δημοσίου; Η απάντηση της κυρίας ήταν ένας τεράστιος κεραυνός συνοδευόμενος από μπαλτά χασάπη βαρέως τύπου Γερμανίας Solingen: Μα αυτοί, μου είπε, ήταν σπάταλοι γι αυτό τώρα δεν έχουν να φάνε! Κοίτα κάτι συμπτώσεις ρε παιδί μου. Τα κλειστά μαγαζιά έκλεισαν λόγω σπατάλης ενώ οι άνθρωποι του Δημοσίου ήταν όλοι νοικοκύρηδες και μυαλωμένοι. Κοίτα να δεις τι μαθαίνουμε σ αυτή τη ζωή. Μόνη λύση να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι για να μπούμε κι εμείς σε μία σειρά τέλος πάντων, ακριβώς όπως τα λέει ο Νίκος Καραθανασόπουλος στη Βουλή. Σοφές κουβέντες από σοφούς ανθρώπους.
Άφησα τα είδη που είχα ήδη επιλέξει για να αγοράσω και βγήκα δρομέως από το κατάστημα, είχα ανάγκη από λίγο καθαρό αέρα. Δεν είναι δυνατόν σκεφτόμουνα, μα υπάρχει εκτός από τη συνταξιοδότηση και πιστοποιητικό αποβλάκωσης του δημοσίου; Πιθανόν, θα το εξετάσω νομικά.
Φοίβος Ιωσήφ
