Η άφιξη στην πλάζ είναι καθημερινά στις 9 παρά τέταρτο το πρωί. Το ταξίδι από την πόλη στη θάλασσα γίνεται με τον προαστιακό σιδηρόδρομο. Έτσι και σήμερα. Ξεκινήσαμε χαρωπά στις 8 και 25 με κάθε καλή διάθεση για ένα ευχάριστο μπάνιο στη γαλανή θάλασσα.
Με την αναχώρηση του συρμού για πρώτη φορά άκουσα μουσική στο βαγόνι. Μπα, είπα, βάλανε σε λειτουργία το ηχοσύστημα; Διαπίστωσα πως όχι, καμία τέτοια ευαισθησία δεν είχε πιάσει την διοίκηση του ΟΣΕ, απλώς δύο μελαμψές κοπέλες είχαν ένα ραδιόφωνο ικανών διαστάσεων και διασκέδαζαν πρωί-πρωί με τις μεγάλες επιτυχίες του Καζαντζίδη που τόσο ευχάριστα ακούγονται σε κηδείες και μνημόσυνα. Δεν μας ρώτησαν αν θέλαμε να διασκεδάσουμε, αποφάσισαν ότι ήμασταν υποχρεωμένοι να διασκεδάσουμε μαζί τους με το καλό ή με το άσχημο. Τρίτος δρόμος δεν υπήρχε. Αποφασίζουμε και διατάσσουμε, που τον είδατε εσείς τον φασισμό, ήταν μια απλή υποχρεωτική διασκέδαση , τίποτα δημοκρατικότερο στην ιδεολογία της πρωινής διασκέδασης.
Φτάσαμε αισίως στην ηλιόλουστη και βρωμερή παραλία. Δυο τρείς από μας πέσαμε όπως κάθε μέρα με τα μούτρα στην καθαριότητα. Όχι τίποτα δύσκολο και ακατόρθωτο. Μαζέψαμε χαρωπά πολύχρωμα κουτάκια από μπύρες FIX και Amstel, κενά πλαστικά ποτηράκια του καφέ Λουμίδη, το περιεχόμενο των οποίων ευχαρίστως διαπιστώσαμε πως το είχαν πιεί, και χαρτιά από καλαμάκια για σουβλάκια ικανού αριθμού που πρόδιδε την ανεξάντλητη όρεξη των καταναλωτών. Ακόμη τέλος μερικές γυναικείες σερβιέτες χρησιμοποιημένες μέχρι πληρότητος έως άνω. Θα πρέπει να τονίσω στο σημείο αυτό ότι ο πρωταγωνιστής της πρωινής καθαριότητος είναι ο ακάματος Σούλας των 80 Μαΐων και ισάριθμων Μαρτίων. Βρε μανία με την καθαριότητα αυτός ο άνθρωπος.
Μετά απολαύσαμε το μπάνιο μας. Φυσικό ήταν κάποια στιγμή να θελήσουμε να επιστρέψουμε, αλλά είναι εξ ίσου φυσικό όταν τα τραίνα δεν συντηρούνται εγκαίρως και επαρκώς κάποτε να χαλάνε κι αυτά ως θνητά και μη αθάνατα. Στην επιστροφή επιβιβαστήκαμε στο δρομολόγιο του λεωφορείου. Καλλίτερα δεν γινότανε, μόνο που εμπρός και δεξιά μου μία κυρία ευπρεπώς ενδεδυμένη και με τρόπους από πόλη άνω των τριών εκατομμυρίων κατοίκων έβγαλε το χημικό της τσιγάρο και άρχισε να το απολαμβάνει πιστεύοντας ότι και το ευγενές της παρουσίας της εκτιμούσαμε και την ανωτερότητά της έναντι ημών των θνητών φοβόμασταν. Κάπνισε με ευχαρίστηση και υπεροψία μέχρι που φθάσαμε στον προορισμό μας. Μπράβο της, ήταν μία σημαντική προσωπικότητα στον χώρο του καπνού, της αναλγησίας και του δέρματος πάχους περίπου πέντε εκατοστών.
Το ταξίδι με το λεωφορείο δεν διήρκεσε περισσότερο από είκοσι λεπτά. Τα πρώτα δεκαπέντε ήταν ανιαρά, όλο το χιούμορ συσσωρεύτηκε στα τελευταία πέντε. Στα πρώτα φανάρια της πόλης μία κυρία ζήτησε να κατεβεί αμέσως μόλις θα άναβε το φανάρι πράσινο και θα περνούσαμε, χωρίς εκεί να υπάρχει στάση. Ο οδηγός το αρνήθηκε και προχωρήσαμε σε μία μεγάλη και πολύβουη διασταύρωση με μεγάλη επικινδυνότητα. Ακριβώς εκεί μία άλλη κυρία απαίτησε να κατεβεί. Μέσα μου σκέφτηκα πως θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα θανατηφόρο τροχαίο με τα μάτια μου. Το χάρηκα κρυφά και περίμενα να δώ την ζωντανή κυρία και ως πτώμα και ως περγαμηνή. Αχ, τι καλά! Η κυρία επέμενε, πίστευε προφανώς πως ο χάρος μάλλον την είχε ξεχάσει και εμπιστευόταν ασυζητητί την προστασία του Πολιούχου του προαστίου που βρισκόμασταν. Ευτυχώς, ο οδηγός που δεν ήταν βέβαιος για τις διαθέσεις του Αγίου Πέτρου πέρασε χωρίς να δώσει απάντηση στην αγανακτισμένη κυρία που απειλούσε με καταγγελία όχι μόνον στον Περιφερειάρχη αλλά και στον αρμόδιο επίτροπο της Commission. Πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι άδικο στους ηλίθιους να μην τους παραχωρούμε ένα τόσο δα μικρό δικαίωμα σε έναν θεαματικό τροχαίο θάνατο. Η κοινωνία πρέπει να δείχνει κατανόηση στους αυτόχειρες.
Προχωρούσαμε πλέον στην πόλη όταν ακούσθηκε και άλλη απαίτηση μωρότερη της πρώτης: Οδηγέ, εμένα μην με κατεβάσεις στη στάση γιατί μετά έχει ανηφόρα για να ανεβώ στο σπίτι μου, στάσου εδώ να κατέβω, και υπέδειξε ένα σημείο που αν σταματούσε το λεωφορείο θα χρειαζόμασταν καρδιοχειρουργό για να κάνει by pass στην κυκλοφορία όλης της πόλης. Προσπεράσαμε κι αυτόν τον σκόπελο για να φτάσουμε στην πιο ξεκαρδιστική απαίτηση επιβάτη: Οδηγέ, σε παρακαλώ μην σταματήσεις σε αυτή την στάση, πέρασέ την και σταμάτα μόλις στρίψεις δεξιά γιατί έχω κλειδί για να μπω στο σπίτι μου από την κουζίνα, ξέχασα το κλειδί της κυρίας εισόδου. Στην επόμενη στάση κατέβηκα, δεν ήθελα να συνεχίσω με την συγκοινωνία, είχα ανάμικτα αισθήματα γέλιου και αηδίας. Φοβόμουνα πως αν συνέχιζα, στην επόμενη στάση θα άκουγα κάποιον να ζητά από τον οδηγό να τον ανεβάσει στον τρίτο στην κρεβατοκάμαρα με τα καινούρια couver lit.
Και τώρα πέστε μου, έχει σημασία ποιος θα κερδίσει τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου όταν οι ψηφοφόροι είναι οι επιβάτες του λεωφορείου;
Φοίβος Ιωσήφ
