Η ζωή και η αρτιμέλειά εξαρτώνται πολλές φορές από το επάγγελμα που κάνεις. Αν είσαι χτίστης κινδυνεύεις να πέσεις από την σκαλωσιά, αν είσαι οδηγός της φόρμουλα κινδυνεύεις να σκοτωθείς από την ταχύτητα. Τώρα αν είσαι πολιτικός κινδυνεύεις από ώριμες ντομάτες και ληγμένα γιαουρτάκια έως μισού κιλού. Βέβαια, υπάρχει και ένα επάγγελμα που είναι βαρύ όσο το σώμα σου και επικίνδυνο όσο του ακροβάτη.
Είναι το άκρως παράτολμο επάγγελμα του συνδικαλιστή. Δύσκολη δουλειά και μη αναγνωρισμένη στα βαρέα και ανθυγιεινά. Μόνον αν τύχει και πάρεις απάνω σου το βάρος μιας τέτοιας αποστολής θα καταλάβεις και το επίπονον του πράγματος αλλά και το επικίδυνον της αποστολής. Συνδικαλιστές είναι κυρίως αριστεροί, προοδευτικοί οραματιστές, είναι όμως και κάποιοι προχωρημένοι δεξιοί στα θέματα ‘’προστασίας’’. Άα, δεν έχουμε κανένα παράπονο και από την δεξιά, να μη λέμε ψέματα. Η προστασία ουσιαστικά δεν έχει χρώμα, άρωμα και ενδυμασία, έχει μόνον κόμμα. Ανήκεις επί παραδείγματι σε μία πολιτική παράταξη. Ωραία, ωραιότερα και ευτυχέστερα δεν γίνεται. Από εκεί αναλαμβάνεις να εκπροσωπήσεις την παράταξή σου στον σύλλογό σου, στην ομοσπονδία σου, στην επαγγελματική σου οργάνωση και κυρίως στο καφενείο σου.
Εκλέγεσαι. Μπράβο και θερμότατα συγχαρητήρια. Δεν πρέπει να ξεχνάς δευτερόλεπτο να υπερασπίζεσαι τις πάντα δίκαιες απαιτήσεις του κλάδου σου, όποιες κι αν είναι, αρκεί πάντα να κρίνονται δίκαιες, αφού αυτοδικαίως είναι εσαεί δίκαιες. Μόνιμη απασχόλησή σου να εντοπίζεις τις αδικίες των εργοδοτών απέναντι στους εργαζομένους του κλάδου σου. Ένας τρόπος υπάρχει για να το διαπιστώνεις. Πιάνεις το καφενείο της γειτονιάς σου και παρακολουθείς σιωπηρά τα τεκταινόμενα γύρω σου. Είναι ασφαλώς μέσα στα καθήκοντά σου να βρίσκεσαι από νωρίς στο πόστο σου, στο καφενείο σου, στην καρέκλα σου. Αυτό αρκεί.
Πίνεις νωρίς τον πρώτο καφέ, συνήθως φρέντο καπουτσίνο, ύστερα πίνεις τον δεύτερον και με πλήρη συνείδηση των καθηκόντων σου φτάνεις έως τον πέμπτον. Εκεί χαλαρώνεις και αρχίζεις τα τσίπουρα, πλησιάζει πλέον μεσημέρι, τι άλλο να πιείς, αρκεί να συνοδεύεται με καλό μεζέ. Πίνεις δεύτερο τσίπουρο, πίνεις τρίτο και τέταρτο, αρχίζεις να ζαλίζεσαι και εδώ ξεκινάει το ιδιαιτέρως ανατριχιαστικό κομμάτι του επαγγέλματος-αποστολή. Άνθρωπος είσαι και μπορεί να ζαλιστείς, να πέσεις από την καρέκλα και να τραυματιστείς. Δεν είναι απίθανο, κατά τους ειδικούς, να υποστείς ένα κάταγμα, γιατί όχι ένα συντριπτικό κάταγμα στην κνήμη ή στην περόνη, ευαίσθητα κόκκαλα. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου αποφασισμένοι συνδικαλιστές έσπασαν την λεκάνη με την πτώση και άλλοι έπαθαν βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Καλλίτερα να πέσεις από άλογο παρά από καρέκλα. Μη συζητάς, η κακιά η ώρα είναι συνώνυμη της έννοιας ήρωας συνδικαλιστής.
Μέχρι στιγμής βέβαια δεν έχουμε χάσει κανέναν από πτώση, δυο τρείς μόνον από κίρρωση του ήπατος αλλά ας όψονται οι μεσημβρινές ώρες και τα πεντανόστιμα συνοδευτικά ορεκτικά, αλλιώς όλα καλά θα ήταν. Ο γαύρος ο τηγανητός γύρισε μπούμεραγκ στους συνδικαλιστές.
Τα μέλη των σωματείων των εργατών έχουν πάρει χαμπάρι το αλισιβερίσι που γίνεται στο συνδικαλισμό και δεν πατάνε καθόλου στις συνελεύσεις. Πολλές φορές μόνοι παριστάμενοι οι ενδιαφερόμενοι υποψήφιοι. Ωραία πράγματα, διότι αυτοί ξέρουν ότι μπροστά στη λέξη συνδικαλιστής σταματάει κάθε οχληρή ιδέα περί ωραρίου, εργασίας και κόπου. Καλή ζωή και κακή διαθήκη, δεν θα καθίσουμε να σκάσουμε κιόλας.
Τι κάνουν τα κόμματα, αριστερά και δεξιά? Χτενίζονται και λούονται στον Γκουανταλκιβίρ επιτρέποντας τις παντοτινές αργομισθίες εν είδει μισθοφορικού σώματος προκειμένου να στρατωνίζουν τους έμπιστους λόχους τους με τα λεφτά των φορολογουμένων. Χιλιάδες συνδικαλιστές αργομισθούν σε βάρος των ανέργων όχι με την ανοχή, αλλά με την κρατική στοργή της πάσης αποχρώσεως εξουσίας. Κόπτονται μέχρι διάρροιας οι πολιτικοί για την ανεργία και αδιαφορούν για την αχαλίνωτη αργομισθία των ορδών των πολυαγαπημένων συνδικαλιστών. Έρπει το σύστημα, έρπει αθόρυβα όπως το νερό κάτω από το χαλί. Παιδιά, όχι άλλα δάκρυα για τους άνεργους, σας πιστεύουμε, εντάξει, σας πιστεύουμε, σκουπιστείτε.
Φοίβος Ιωσήφ
