Α. Η νομοθετική τροποποίηση του ΚΠολΔ διά του Ν. 3994/ 2011 (Α’ 167) ήδη από την θέσπισή της έβριθε από αστοχίες. Όμως πέραν όλων των άλλων εκείνη την χρονιά επήλθε μια αδικαιολόγητη νομοθετική μεταβολή οπισθοδρόμησης ακριβώς στον πρώτο ιωβηλαίο της δεκαετίας από την θέση σε ισχύ του άρ. 214 Α ΚΠολΔ, όπως είχε καθιερωθεί από τον Ν. 2915/2001 και τον Ν. 2943/2001 : το άρθρο καταργήθηκε ακριβώς την στιγμή, που έπρεπε το ρυθμιστικό πεδίο του να ενισχυθεί!
Β. 1. Το τέως άρ. 214Α ΚΠολΔ (“εξώδικη επίλυση διαφοράς”) από την έναρξη ισχύος του [16.09.2001] αντιμετωπίσθηκε εχθρικά και πολεμήθηκε από τις συντεχνιακές λογικές των κατά τόπους Δικηγορικών Συλλόγων με μακρόχρονες αποχές από την διαδικασία ενώπιον τ ων Πολυμελών Πρωτοδικείων. Το άρθρο προέβλεπε μόνο και θέσπιζε μία υποχρεωτική διαδικασία απλής ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ εξώδικης και συμβιβαστικής επίλυσης των αστικών διαφορών εκτός αιθουσών Δικαστηρίων και σχεδόν καθιστούσε τους Δικηγόρους πρωταγωνιστές στην επίλυση των διαφορών. Το αυτό άρθρο δεν επέβαλε την λύση της διαφοράς και απλώς καθιστούσε υποχρεωτική την προσκομιδή ενώπιον του δικάζοντος Δικαστηρίου είτε κοινού Πρακτικού είτε μονομερούς Δήλωσης εκάτερου των διαδίκων, ότι (α) είτε επέτυχαν τον συμβιβασμό, (β) είτε δεν τον πέτυχαν είτε δεν τον αποπειράθηκαν καν (!), ενώ η προσκομιδή του εγγράφου ήταν προϋπόθεση για την συζήτηση της Αγωγής, που εκκρεμούσε στο Δικαστήριο. Τόσο απλά ! Ε, λοιπόν, αυτή η απλή υποχρέωση καταργήθηκε και η απόπειρα εξώδικης επίλυσης παραπέμφθηκε στις καλένδες. Για ποίο λόγο η νομοθετική τροποποίηση; Άβυσσος η ψυχή του Χ.Καστανίδη..
2. Η διαδικασία του τέως άρ. 214 Α ΚΠολΔ πρέπει να επαφερθεί σε ισχύ το συντομότερο για λόγους εύρυθμης λειτουργίας της Δικαιοσύνης. Πλέον όμως πρέπει να έχει ενισχυθεί διαδικαστικά, για να αποδώσει για το δημόσιο συμφέρον. Προτάσεις προς την κατεύθυνση αυτή μπορεί να είναι :
-. καθιέρωση της αστικής διαμεσολάβησης σε νέο άρθρο του ΚΠολΔ και άμεση συσχέτισή της με την υποχρέωση εκ του άρθρου 214 Α
-. καθιέρωση της διαδικασίας 214Α ενώπιον όλων των πρωτοβάθμιων Δικαστηρίων και σε όλες τις διαδικασίες αστικών διαφορών
-υποχρεωτικότητα και συνοπτικότητα της διαδικασίας επί ποινή απαραδέκτου
– οι Αγωγές να ασκούνται, αλλά να μην προσδιορίζονται προ της εξάντλησης των δυνατοτήτων του άρ. 214 Α
– υποχρεωτική παράσταση αμφότερων των πλευρών επί ποινή συνομολόγησης της απουσιάζουσας των αξιώσεων της επισπεύδουσας στην απόπειρα εξώδικης επίλυσης και καταδίκης της σε αυξημένη δικαστική δαπάνη
-υποχρεωτική σύνταξη πρακτικού συνάντησης και μη κατάληξης σε καμία συνεννόηση ή συμφωνία, αλλά υποχρεωτικώς δεσμευτική καταγραφή ως ελεύθερη διάθεση του αντικειμένου της δίκης των σημείων της διαφωνίας των διαδίκων – τα περιοριστικώς καταγραφόμενα σημεία θα αποτελούν και το αντικείμενο της δίκης υποβαλλόμενο στο Δικαστήριο και θα δεσμεύει και αυτό πέραν των αυτεπαγγέλτως ερευνωμένων θεμάτων ακόμα και υπό τον τύπο τ ων δύο μονομερών Δηλώσεων τ ων διαδίκων
– δυνητική προσκομιδή του Πρακτικού από εκάτερο των διαδίκων στον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης του Πρωτοδικείου προς διορισμό άπαξ κατ’άρ. 214 Β Δικαστή προς μεσολάβηση στη διαφορά – η δικαστική μεσολάβηση θα διαρκεί το πολύ ένα μήνα κατά τα ισχύοντα σήμερα
-η έκδοση Πρακτικού επίλυσης της διαφοράς θα επέχει θέση παραίτησης από τα ένδικα μέσα
-η μη ευδοκίμηση της απόπειρας εξώδικης επίλυσης (α) θα επιτρέπει επί ποινή απαραδέκτου τον προσδιορισμό της συζήτησης της Αγωγής, (β) δεν θα επιτρέπεται παραίτηση από το δικόγραφο ή από το δικαίωμα της Αγωγής με την παρέλευση ενός μηνός από την αποτυχημένη απόπειρα εξώδικης επίλυσης και τον προσδιορισμό της Αγωγής, (γ) δεν θα επιτρέπεται αναβολή της συζήτησης της Αγωγής για κανένα λόγο προς ταχεία επίλυση τ ων διαφορών.
Γ. Το όφελος του Δημοσίου από την πρόταση είναι προφανές, ενώ θα αποκατασταθεί ξανά η ασφάλεια δικαίου.
