Δευτέρα πρωί μπήκε σε ενέργεια ο σκοπός του ταξιδιού: Ψάχναμε για δερμάτινα γάντια εργασίας σε χαμηλότερες τιμές από εκείνες της Κίνας. Ήταν η εποχή που σπέρναμε ανέμους για να απολαύσουμε τις θύελλες και τους τυφώνες, ήμασταν νέοι και Έλληνες.
Αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε βιοτεχνίες δερματίνων γαντιών τη μία μετά την άλλη. Πολλοί από τους βιοτέχνες όταν έβλεπαν το ενδιαφέρον μας κάναν το κάθε τι για να μας πείσουν να αγοράσουμε από εκείνους. Κάποιοι εξ αυτών, οι πιο έμπειροι και τολμηροί μας ζητούσαν το ξενοδοχείο και το δωμάτιο που μέναμε και άρχισαν να μας επισκέπτονται επανειλημμένα και κάθε φορά με μια καινούρια πρόταση στην τιμή καλλίτερη από την προηγούμενη. Οι Πακιστανοί πρέπει να πούμε πως είναι ευγενείς, προσηνείς και ευπροσήγοροι στην συμπεριφορά τους. Αυτό εξηγείται από το γεγονός πως είναι πολύ κοντινή φυλή με τους Ινδούς. Η γνώση τους στην Αγγλική γλώσσα σαφώς υψηλότερου βαθμού από τον προσωπικό δικό μου. Δείχναν άνθρωποι επηρεασμένοι από την Αγγλική κουλτούρα και είχαν μία ευγένεια και μία υποχωρητικότητα που σε πολλές περιπτώσεις τους έκανε να μοιάζουν στη συμπεριφορά με λόρδους από το Λονδίνο. Η βρώμα και το σκουπιδαριό στους δρόμους έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την συμπεριφορά των εμπορευομένων.
Κάποια μέρα πληροφορηθήκαμε πως η μεγάλη εταιρεία Adamjee θα μπορούσε να μας προσφέρει περισσότερο προσιτές τιμές. Το αυτοκίνητο της εταιρείας μας παράλαβε από το ξενοδοχείο και μας οδήγησε στα κεντρικά της γραφεία. Δούλευαν πολλές κοπέλες μπροστά σε γραφομηχανές με το χαρακτηριστικό πως όλες φορούσαν την μακριά Πακιστανική έγχρωμη φορεσιά με καλυμμένο το κεφάλι από το ίδιο ύφασμα. Μας υποδέχτηκε ο υιός Adamjee σε ένα ευρύχωρο γραφείο και κάναμε την συνηθισμένη κουβέντα για τις τιμές. Επειδή το κλίμα της συζήτησης ζεστάθηκε τρόπον τινά, έκανα την ανοησία να τον ρωτήσω πως αντιμετώπιζε τις σχέσεις με τις κοπέλες μέσα σε ένα τόσο σφιχτό Μουσουλμανικό χώρο. Προσποιήθηκε πως δεν κατάλαβε και άλλαξε θέμα συζήτησης. Μετά λίγη ώρα μας οδήγησε στον Chairman της επιχείρησης που δεν ήταν άλλος από τον Πατέρα του.
Μπήκαμε σε έναν υπερμεγέθη χώρο μεγέθους περίπου εκατό τετραγωνικών μέτρων όπου ο Πατήρ κάπου στο βάθος είχε ένα επιβλητικό γραφείο και δύο Πακιστανικώς ενδεδυμένες γραμματείς. Μας είπε πως τον περισσότερο καιρό μένει στο Λονδίνο και πως από εκεί μέσω της Ρωσικής πρεσβείας κλείνει κατ’ αποκλειστικότητα τις δουλειές προμήθειας κουβερτών και ενδυμάτων του Ρωσικού στρατού. Ζήτω ο σοσιαλισμός, βαράτε βιολιτζήδες. Σε λίγο χαιρετήσαμε και φύγαμε. Τότε συνειδητοποίησα τις μεγάλες διαφημίσεις στους κεντρικούς δρόμους ‘’Adamjee Insurance’’. Στην ίδια εταιρεία έχει ασφαλισμένα τα αεροπλάνα της η Πακιστανική αεροπορική εταιρεία καθώς και όλο το προσωπικό της.
Κάποιος άλλος συνομιλητής μας είπε πως και όλα τα κρατικά αυτοκίνητα είναι ασφαλισμένα στην εταιρεία Adamjee. Ο Πρωθυπουργός της χώρας μας πληροφόρησαν πως πρέπει πάντα και απαραιτήτως νυχθημερόν να χαίρει της εκτίμησης του ανθρώπου που εμείς πριν λίγη ώρα είχαμε καθίσει μαζί του και είχαμε δεχθεί την προσφορά γνήσιων πούρων Αβάνας. Ποιότητα καημένε.
Στο ξενοδοχείο που γυρίσαμε κατάλαβα τον λόγο ύπαρξης ενός αυτοκόλλητου βέλους πάνω στο κομοδίνο. Έδειχνε την σωστή κατεύθυνση της Μέκκας προκειμένου να αποφεύγεται η άσκοπη προσευχή προς άλλη κατεύθυνση και χάνονται έτσι ματαίως τόσες κοπιώδεις μετάνοιες. Προσοχή, κίνδυνος θάνατος!
Θα πρέπει να μην παραλείψω να αναφέρω πως την εποχή εκείνη ήταν προεκλογική περίοδος και όλο το Καράτσι έπλεε μέσα σε τρύπια πανό πρασίνου χρώματος και απείρων συνθημάτων. Η διαφημιστική εταιρεία που είχε αναλάβει το κόμμα του Ζουλφικάρ Αλι Μπούτο ήταν το ίδιο που λίγα χρόνια πριν είχε αναλάβει και το Πασόκ. Ένα είναι το χρώμα, αλλά για να το αντιληφθείς πρέπει να έχεις επισκεφθεί και την άλλη χώρα.
Μέσα σε τέσσερις μέρες είχαμε κλείσει την παραγγελία μας και βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο του Καράτσι για την επιστροφή. Ο λεπτομερής έλεγχος των αποσκευών είχε σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσει η αναχώρηση και να χάσουμε στο Μπαχρέϊν την ανταπόκριση για την Αθήνα. Κοιμηθήκαμε ένα βράδυ εκεί και δυστυχώς ένας Γιώργος Πειραιώτης επειδή είχε ναυτικό φυλλάδιο και όχι διαβατήριο έμεινε ο δύσμοιρος ένα εικοσιτετράωρο στις καρέκλες του αεροδρομίου. Ο ίδιος μας βεβαίωνε με όρκο την επομένη πως την γυναίκα του αν την φιλούσε κάποιος άλλος έμεναν σημάδια στα χείλη της. Ο άνθρωπος πιστεύει ό,τι ελπίζει.
ΤΕΛΟΣ
Φοίβος Ιωσήφ
