Λίγο μετά τις δώδεκα τη νύχτα το γιγαντιαίο Boing ακουμπούσε ομαλά τις ρόδες του στο αεροδρόμιο του Καράτσι. Κάποιες διατυπώσεις και σε λίγο βρεθήκαμε με τον Αρχιτέκτονα Βασίλη στην έξω πλευρά του κτιρίου. Μας υπέδειξαν μια τρύπια ξύλινη παράγκα για τράπεζα και εκεί αλλάξαμε κάποια δολάρια με Πακιστανικές ρουπίες. Από περιέργεια περισσότερο ρώτησα τον ‘’τραπεζικό’’ πόσες ρουπίες θα πληρώναμε στο ταξί για το κέντρο της πόλης και με πληροφόρησε πως είκοσι ρουπίες θα ήταν αρκετές. Απευθυνθήκαμε στον πρώτο αναμένοντα ταξιτζή ο οποίος μας ζήτησε χαλαρότατος τρακόσιες ρουπίες. Αρχίσαμε τα παζάρια και συμφωνήσαμε στις είκοσι πέντε.
Του δώσαμε εντολή να μας πάει στο Hilton, σε τέτοιες χώρες ή θα πάς στο καλλίτερο ή θα πάς εκεί που μπορεί να αρπάξεις και καμιά χολέρα. Ο ταξιτζής μου αντιπρότεινε με επιμονή ένα άλλο ξενοδοχείο που ήταν και πολύ καλλίτερο. Επιμείναμε σθεναρά στο Hilton, δυστυχώς ο οδηγός μας θα έχανε την προμήθειά του, δεν μπορούσαμε να το διακινδυνεύσουμε. Όταν όμως φθάσαμε στο Hilton μας πληροφόρησαν πως δεν είχαν διαθέσιμο δωμάτιο. Όταν το είπαμε στον ταξιτζή εκείνος περιχαρής μας είπε πως θα μας πήγαινε σε ένα άλλο εκπληκτικό ξενοδοχείο ακριβώς στο κέντρο της πόλης όπως του είχαμε πει εμείς.
Φθάσαμε σε μία είσοδο κακοφωτισμένη. Και αφού υπογράψαμε για την είσοδό μας, μας οδήγησαν στο δωμάτιό μας. Η ώρα κόντευε κι όλας δύο. Μπήκαμε μέσα και αντικρίσαμε το χάλι μας το μαύρο. Το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο αλλά στην μοκέτα του πατώματος υπήρχαν τεράστιες κηλίδες του καφέ. Τα κρεβάτια ήταν στρωμένα με μεταχειρισμένα σεντόνια που σε πολλά σημεία εύρισκες μεγάλες στάμπες από αίματα. Πήγαμε να πάρουμε ένα μπουκάλι νερό από το ψυγείο αλλά διαπιστώσαμε πως το ψυγείο ήταν χαλασμένο και το νερό φριχτά ζεστό. Όταν προσπαθήσαμε να το ανοίξουμε είδαμε πως το μπουκάλι ήταν ανοιχτό και το νερό της βρύσης που περιείχε έβγαζε μία μυρουδιά κάτι ανάμεσα σε παλιά μπουγάδα και ούρα ποντικού. Το ξαναβάλαμε στη θέση του μη μας το χρεώσουν κι όλας. Δεν βγάλαμε τα ρούχα μας, τραβήξαμε την λερωμένη κουρτίνα για να μην μπει νωρίς το πρωί ο ήλιος και ξαπλώσαμε στην άκρη του απαίσιου κρεβατιού. Όταν νωρίς μπήκε το φώς του ήλιου από τις χαραμάδες νοιώσαμε ανακούφιση γιατί έφθανε η ώρα που θα αλλάζαμε ξενοδοχείο. Θα πηγαίναμε με τα πόδια στο κοντινότερο μιας και βρισκόμασταν στο κέντρο της πόλης.
Όταν όμως τραβήξαμε την κουρτίνα νοιώσαμε στα μάτια μας τον κεραυνό του διαστήματος. Αντικρίσαμε απέραντα χωράφια χωρίς ορίζοντα και έναν δρόμο που πηγαινοέρχονταν μόνον μικρά κάρα που έσερναν κακόμοιρα γαϊδουράκια. Ο ταξιτζής μας είχε κοροϊδέψει θρασύτατα. Αυτά συμβαίνουν στα υπανάπτυκτα κράτη, η ζωή εξαρτάται από το μέγεθος του ψέματος και την ικανότητα της πειθούς πάνω σ αυτό.
Κατεβήκαμε, ακριβοπληρώσαμε τη μισή νύχτα του ματωμένου δωματίου, βρήκαμε ένα ταξί και του είπαμε να μας πάει στο Sheraton. Μας πήγε ενώ μέσα μας παρακαλούσαμε να βρούμε δωμάτιο για να μην ξαναπεράσουμε την κατάρα του δηλητηριασμένου νερού και του αχνιστού αίματος. Πλησιάσαμε την reception και τους ζητήσαμε ευπειθώς ένα δίκλινο δωμάτιο. Απολύτως ευπειθώς και με τον προσήκοντα σεβασμό. Η απάντηση ήταν αινιγματική όσο και απάντηση τρόμου: Έχετε κάνει κράτηση; Τι να λέγαμε, είπαμε την αλήθεια, όχι. Η υπάλληλος έσκυψε στα χαρτιά της, τα ξεφύλλισε αργά-αργά σαν να ήταν ο ιεροεξεταστής μας και μετά παρέλευση τριών υπερμεγεθών λεπτών σήκωσε το κεφάλι, άφησε να προηγηθεί ένα αμφισβητούμενο χαμόγελο υπέροχής και μετά μας είπε πώς ναι, έχουμε διαθέσιμο δωμάτιο.
Πριν το χαμόγελο είχα αρχίσει να πιστεύω πως πρέπει επιτέλους στο Πακιστάν να αρχίσω να συνηθίζω και τα μουχλιασμένα νερά και τα κατακόκκινα αίματα. Δεν ρωτήσαμε την τιμή, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να βρούμε λουτρό για να αποφύγουμε την πανώλη του προηγούμενου ξενοδοχείου. Οδηγηθήκαμε σε ένα καθαρό και ανθρώπινο δωμάτιο, φρεσκοπλυθήκαμε, φρεσκοξυριστήκαμε και απολέσαμε τις αισθήσεις μας σε έναν βαθύ και ατέλειωτο ύπνο.
Το μόνο που με τάραξε ήταν το όνειρο με τα ματωμένα σεντόνια και το βρωμιούχο νερό του χαλασμένου ψυγείου. Εδώ Καράτσι, εδώ ο μεσαίωνας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Φοίβος Ιωσήφ
